Ik heb mijn verstand laten voorgaan op mijn haast fysieke verlangen om snel te vorderen. Voor de 200 km naar Sarakhs aan de Turkmeense grens heb ik 3 dagen, want mijn Turkmeense 5-dagen transitvisum loopt van 1 tot 5 september, dus ik moet pas overmorgen in Sarakhs aankomen en daar nog 1 nacht blijven. Overhaasting heeft daarom geen zin.
En dus ben ik na 65 vlakke kilometers, waarvan de laatste 40 door een desolaat zonverbrand landschap, dat de nabije woestijn aankondigt, gestopt in een tankstation. Hier is een 4-bedkamer waar (vooral Turkse) truckers kunnen rusten. Voor 2,5 euro mag ik hier overnachten en het propere sanitair, waaronder een douche, gebruiken. En ik kan avondeten in het restaurant hiernaast. Ik ben nog wat groggy van de lange vliegreis, en ik zal nog genoeg kunnen kamperen.
Toen ik gisteravond al mijn hier gebleven en meegebrachte spullen verzamelde en over de fietszakken verdeelde zakte de moed in mijn schoenen: ondanks alle goede voornemens heb ik gewoon te veel bij. Met veel moeite krijg ik alles, samen met wat gekocht eten, in de fietszakken gepropt. En dan moet ik mijn 10-liter vaatje nog met water vullen. Nu is dat nog plat maar eenmaal gevuld zal het nog een plaats moeten krijgen en komen er nog eens 10 kg bij. Dat moet ik in Sarakhs nog eens goed bekijken...
Na het avondeten een lang gesprek gehad op het terras buiten met een goed Engels sprekende dertiger, die aan het afkicken is van een opiumverslaving. Hij vertelde dat er in Iran veel drugsgebruik is en dat er gemakkelijk aan te geraken is. Hij volgde 5 jaar geleden al een afkickprogramma maar herviel. Nu is hij 2 maanden drugsvrij maar zijn hersenen zijn dermate aangetast dat hij niet kan werken. Zijn familie zorgt voor hem en voor zijn vrouw en (binnenkort 4) kinderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten