Dag 7/0 op het vliegtuig naar Teheran

Onder mij trekt de Kroatische kustlijn voorbij, en ik kijk uit over de bergen in het achterland waar ik in mei 2015 in de gutsende regen door fietste in het gezelschap van Frans.
Een hele winter lang heb ik kaarten bestudeerd, blogs van andere fietsers gelezen, mails gestuurd naar Warmshowers-contacten, nagedacht over mee te nemen spullen, info gezocht over visumvereisten en -modaliteiten, YouTube-filmpjes bekeken en herbekeken over de Turkmeense woestijn en het hooggebergte in Tajikistan en Kirgistan, en vooral: getwijfeld of ik het in mijn eentje zou proberen. Mijn zesde etappe in de voorbije lente doorheen Georgië, Armenië en Iran lijkt al zo ver weg.
Nu zijn alle knopen doorgehakt en vlieg ik hoog boven de dwergachtige oneffenheden van het terrein via Athene en Teheran naar Mashhad waar mijn fiets en bagage op mij wachten bij Kamran en Melika. Bijna 24 u onderweg, nog 1 nacht bij hen logeren, en overmorgen eindelijk de eerste kilometers van deze zevende etappe fietsen richting Turkmeense grens.
De komende twee maanden beloven mij en mijn fiets veel nieuwe ervaringen op te leveren: fietsen in de woestijn onder tijdsdruk (op 5 dagen 500 km over barslechte weg), fietsen in onherbergzaam, onbewoond en onvoorspelbaar hooggebergte (met verschillende passen van meer dan 4000 m hoogte), veel niet-geasfalteerde weg, moeilijke bevoorrading, meer gewicht bij dan anders omwille van de extreem verschillende omstandigheden waarin ik zal fietsen, ...
Ondanks de ervaring van de voorbije 6 etappes voel ik voor het eerst een klein hartje. Ik weet echter dat, eenmaal onderweg en terug in mijn element, dit snel plaats zal maken voor het vertrouwde vrijheidsgevoel waar ik het voor doe. Ik zal het allemaal op mij moeten laten afkomen. Plannen zijn er om aangepast te worden aan de noden en mogelijkheden van het moment. Met andere woorden: we zien wel...