zaterdag 18 augustus 2018

Dag 9/28 nabij Sjimanovsk

Ik zal toch een flink deel van de transsiberische spoorlijn met de trein (moeten) doen. Het noodlot, of noem het voor mijn part mijn lompigheid, sloeg gisteren ochtend toe.
Ik was heel vroeg vertrokken voor een lange rit, waarbij in de namiddag regen voorspeld werd. Rond 7.30 u, na een 30-tal km op een brede spiegelgladde asfaltbaan zonder enig verkeer, keek ik even opzij naar het landschap en week ongemerkt af richting vangrail aan mijn rechterkant. Doordat mijn fiets met de fietszakken voor en achter nogal breed is zat ik er eventjes tegen, genoeg om mij uit balans te brengen en te doen vallen.
Het fietsen ging daarna nog betrekkelijk pijnvrij, maar elke keer ik even stopte voelde ik dat het niet in orde was.
Na 97 km kwam ik aan een hotelletje op 5 km van het stadje Sjimanovsk. De eigenaar trok zich mijn lot heel erg aan, en reed na het middageten met mij naar het ziekenhuis. Het verdict viel snel en onverbiddelijk: sleutelbeenbreuk, en de dwingende raad mijn schouder te immobiliseren. Dus niet meer fietsen.
Terug in het hotel checkte ik voor alle zekerheid in de dokterspraktijk waarbij ik aangesloten ben en bij vriend-dokter Wim, en de conclusie was onontkoombaar: gedaan met fietsen voor een week of 6.
Hoeveel keer ik gevloekt heb kan ik niet tellen. Ik was super in vorm, en had al meer dan 2500 van de 4000 km afgetrapt. En vooral: de rest van de route was iets meer bewoond, met regelmatiger hotelletjes.
Maar ja, niets aan te doen. Deze ochtend reden we naar het station voor een ticket Sjimanovsk-Vladivostok. De eerste trein, waar nog plaats op is, rijdt pas over drie dagen, op dinsdagochtend 5 u. Hij komt 26 u later aan in Vladivostok, en om 13.55 vlieg ik naar huis.
Dat dit de tweede opeenvolgende keer is dat ik naar het einde toe voortijdig moet stoppen zit me heel hoog. Maar het brengt mij niet van mijn toekomstige plannen af... Heel de winter tijd om daarover na te denken.

woensdag 15 augustus 2018

Dag 9/25 Tygda

Toch maar wijselijk de 15 extra kilometers uitgeweken naar het dorp Tygda. Ik was op de grote baan al een 30-tal km aan het uitkijken naar een kampeerplek, maar er was helemaal niets dat ook maar in de buurt kwam. Deze streek is buitengewoon moerassig.
De directrice van de school bracht mij naar een crèche waar ik op mijn eigen matrasje kan slapen. Er staat wel eten klaar, en ik kan douchen. Luxueuzer dan kamperen dus!
Volgens haar echtgenoot wordt het binnen een 200 km droger. Laat ons hopen, want anders moet ik van hotel naar hotel fietsen ongeacht de afstand, en dat kan wel eens lelijk tegenvallen.
In de dorpen hier staan veel mooie houten huizen, die wel allemaal wat onderhoud kunnen gebruiken.

dinsdag 14 augustus 2018

Dag 9/24 Gonzja

Vandaag het vertrek deze ochtend tot 13 u onophoudelijk in de gietende regen gefietst. Dan kwam de opklaring, die voor veel vroeger beloofd was, en reed ik nog een 40-tal km om een kampeerplek te zoeken in Gonzja, een dorp dat voor de verandering vlak bij de grote baan lag.
Terwijl ik aan het eind van het dorp mijn tent aan het opzetten was kwam een vriendelijke vrouw vragen of ik niet bij haar thuis wilde slapen. Daar moest ik niet lang over nadenken.
Olga is 70 en weduwe. Zij heeft ook al een zoon verloren, verdronken in een vijver vlakbij toen hij al een jaar of 15 was. Zij gaf les geschiedenis op de dorpsschool.
Tijdens de heerlijke maaltijd stookte zij haar bania heet, zoals ze de sauna hier noemen. In een houtkacheltje wordt langs buiten hout verbrand. Binnen staat er een grote ketel heet water op en een hoop grote stenen. Ernaast een ketel koud water. Warm en koud water meng je zelf naar believen in een grote teil, en dat giet je met een steelpan over jezelf. Fantastisch gewoon! In Tajikistan en Kirgizstan heb ik daar voor het eerst mee kennis gemaakt.
Terwijl ik in de bania zat belde Olga naar vrienden die verder op mijn route wonen. Als ik wil kan ik in Tygda, 100 km van hier, in de dorpsschool slapen. Daar is ook een douche, en voor eten zal gezorgd worden. Toch denk ik dat ik dat niet ga doen, want Tygda ligt 15 km van de baan en allicht is de weg ernaartoe niet geasfalteerd. En overmorgen moet ik dan diezelfde 15 km nog eens doen om weer op de grote baan te geraken.
80 km verder is Sivaki dat slechts een 8-tal km van de baan ligt, maar haar vriendin die daar woont is momenteel in Moskou. Heel spijtig.
Op de foto staan naast Olga ook een buurvrouw en Sacha, een buurjongen.

maandag 13 augustus 2018

Dag 9/23 nabij Never

Ik ben nu in de helft, zowel van het aantal dagen als van de afstand. Mooi op schema dus. Het heeft mij wel wat tijd gekost om aan het reizen in Siberië te wennen. Uiteindelijk vind ik het lastiger dan Mongolië, ondanks de geasfalteerde baan waar ik over rijd. De omstandigheden om te kamperen zijn gewoon moeilijk.
Ik rijd al een dag of 5 parallel met de Chinees-Russische grens die hier in vogelvlucht een 50-tal km vandaan loopt. Dat gaat nog een hele tijd zo verder. Het wordt vanaf nu minder bergachtig, en de volgende1000 km liggen in het stroomgebied van de Amur-rivier. Dat is lager gelegen, en op de kaart zijn vele stukken ingekleurd als moerasgebied. Het wordt dus nog drassiger...
Ik zal allicht in plaats van wild te kamperen de dorpen moeten opzoeken en aan de mensen vragen of ik bij hen op een droge plek mag gaan staan.
Voor morgen wordt weer wat regen voorspeld, en tegenwind.

Dag 9/22

Twee leuke ontmoetingen:
- gisteren ochtend kwam ik uit mijn tent aan een rivier bij een dorp, en ik zag dat er nog een tent stond. Dat bleek Dmitrij te zijn uit Vladivostok, van Moskou met autostop onderweg naar huis en aangekomen toen ik al sliep. Zijn ouders wonen in een dorp 450 km ten noorden van Vladivostok waar ik zal langs fietsen. Hij gaat daar waarschijnlijk ook zijn, en verwacht mij.
- deze ochtend werd ik voorbijgestoken door een motard, die wat verder stopte en mij tegenhield voor een babbel. Viktor, een moto-garagist, moest nog 700 km tot thuis, en hoopte dat ik kwam logeren.

Het verkeer blijft bijzonder rustig. Ik heb tijdens het fietsen een kwartier lang geteld: in de twee richtingen samen 10 auto's en 5 camions. Bijna alle chauffeurs houden voldoende afstand van mij. Omdat het asfalt heel behoorlijk is kan ik probleemloos zonder helm rijden.
De baan is heel mooi aangelegd. Hij is bijna constant verhoogd, en aan weerskanten afgeboord door een gracht waar vaak water in loopt. Dat maakt het dichte bos nog ontoegankelijker. Om de paar honderd meter lopen metershoge buizen onder de baan door om het water van de bergkant naar de dalkant te laten lopen.
Ik rijd de hele tijd door bos, dat bestaat uit een mengsel van loof- en naaldbomen. Die zijn opvallend vaak in heel slechte toestand, en vertonen dikwijls sporen van bosbrand.
Vandaag zag ik in de verte, op 7 km van de weg, een klein stadje liggen. Om ernaartoe te rijden was er een stenige zandweg. Dat moedigt natuurlijk niet aan, en omdat ik nog voldoende voorraad had reed ik door.
Andere dorpen, die op de kaart staan, zijn soms niet meer dan een stopplaats van de transsiberische spoorlijn, zonder dat er een huis in de buurt is. Geen idee wat daar het nut van zou kunnen zijn.

Het is nu al drie dagen mooi weer. Ik heb al een paar keer in een riviertje gezeten.
Ik heb al op heel verschillende plekken gekampeerd. Nu zit ik aan een beek, half onder een brug van de baan. Ik vond niets beters, en ik kan plonsen in het koele water. Hopelijk houden de camions die af en toe over de brug rijden mij vannacht niet wakker.

Op een van de foto's de transsiberische spoorlijn. Die is nooit verder weg dan 20 km, maar ik krijg hem maar zelden te zien. Er rijden vooral goederentreinen over. Die zijn ongelooflijk lang en worden standaard getrokken door drie locomotieven. Ik heb de wagons eens geteld en kwam aan 101. Aan een lengte van zo'n 12 à 15 meter zijn die treinen dus tegen de anderhalve km lang.

donderdag 9 augustus 2018

Dag 9/19

Weersvoorspellingen zijn hier niet veel waard. Het zou vandaag een zonnige dag worden. Na twee uur fietsen in de mist volgde een bewolkte dag, die na de middag uitmondde in een paar fikse plensbuien.
De ganse dag kwam ik totaal niets van bewoning tegen, letterlijk geen enkel huis.
Pas rond 5 u in de namiddag en na 110 km fietsen door een flink heuvelend landschap brak de zon schuchter door, net toen ik op een kruispunt kwam waar ik 10 km bergaf van mijn route kon afwijken om in het dorp Mogocha op hotel te gaan. Het idee dat ik dan morgen moest beginnen met diezelfde 10 km weer bergop te doen stak mij tegen, en dus ging ik op zoek naar een kampeerplek, die ik wonderwel tamelijk snel vond.
Voor ik de baan verliet deed ik lange broek en hemd met lange mouwen aan, en ook sportschoenen en kousen ipv de sandalen. Op de resterende blote huid kwam insectenwerende spray. Tijdens het koken en eten was dat afdoende zonder dat het muggennet nodig was, behalve dat de insecten dwars door de kousen en de broekspijpen staken. Na het eten ging ik dus wijselijk in de tent zitten lezen en dit bericht schrijven.
Terwijl ik dat aan het doen ben hoor ik vlakbij een of ander dier dat heel luide kreten slaakt. Zeker geen wolf of beer, maar ik heb geen idee wat het zou kunnen zijn. Ik heb een geluidsopname gemaakt die ik thuis zal laten horen aan wie ook het denkt te kunnen weten. Ik vestig mijn hoop op Walter, Dirk of Koen. Of misschien kom ik hier wel iemand tegen die het geluid zou kunnen herkennen.

dinsdag 7 augustus 2018

Dag 9/17

Shit! Bij het vertrek stelde ik vast dat een van de twee linkerpootjes van de achterbagagedrager onderaan afgebroken is. Zo kan ik uiteraard niet verder, want nu komt alle gewicht op het overblijvende linkerpootje.
Gelukkig ben ik nog in Chernyshevsk en niet ergens onderweg. In de garage waar iemand mij naartoe stuurde gaan ze dat hopelijk kunnen lassen. Die is wel nog niet open, dus in afwachting zit ik in het cafe ernaast thee te drinken.

's Avonds
Om 10 u was alles gefikst. Nikita, de garagist, begon er direct aan en moest er niets voor. In Turkije werd ik voor een gelijkaardig probleem ook al goed geholpen zonder te hoeven betalen. Dat moet je bij ons eens proberen...
Na 42 km was er volgens Osmand een cafe. In de praktijk was daar niets van aan, wel het gezin van Mikhail uit de Altai (waar ik nog door gefietst ben voor ik in Mongolië belandde) dat daar zijn datsja (buitenverblijf) heeft. Heel marginaal, maar buitengewoon vriendelijk. Ik vroeg of ze thee wilden maken, en toen dat wel heel lang op zich liet wachten bleek dat de vrouw mij een hele maaltijd aan het bereiden was: bijzonder lekkere gehaktballen met puree en een heerlijke saus, en rauwe groenten met wilde paddestoelen die ze in het bos hadden geplukt. Het beste wat ik op deze reis al gegeten heb!
En mijn geluk kon niet op wanneer na 130 km bleek dat het hotel, dat volgens de uitbaatster van het vorige hotel niet bestond, er wel degelijk was. En het is zelfs heel goed. Zo heeft Osmand voor een keer gelijk.
Zo werd een dag, die met een koude douche begon, uiteindelijk nog prachtig. De rit zelf ook, hoewel het 's ochtends nog aardig wat regende. De baan loopt niet door de dorpen zoals dat bij ons zou zijn. Heel af en toe is er een zijweg, meestal niet geasfalteerd, die naar een dorp leidt dat soms behoorlijk ver is. Bijgevolg is het hotel waar ik nu verblijf de eerste echte bewoning die ik vandaag ben tegengekomen.

maandag 6 augustus 2018

Dag 9/16b Chernyshevsk

's Avonds
Het is nog meegevallen. Een paar flinke plensbuien, maar ook wat drogere periodes. En nu zit ik in het hotel waar ik op gehoopt had. Buiten woedt een zwaar onweer.
Morgen weer zo'n dag, daarna zou het droger worden.
Het gebrek aan goede informatie is lastig. Volgens Osmand is er over 120 km een hotel, maar de hoteluitbaatster hier ontkent dat en zegt dat het volgende hotel pas over 300 km is. Ik heb nog gemerkt dat de info over cafes en hotels in Osmand in 50 % van de gevallen fout is.
Morgen dus maar gewoon vertrekken en we zien wel. Ik heb etensvoorraad aangekocht om op alles voorbereid te zijn.
Lenin is hier nog alomtegenwoordig met standbeelden en straatnamen. Op de foto mijn vorige hotel, waar werkmannen een reclamebord aan het ophangen waren, waarin onze kameraad de weg wijst.

zondag 5 augustus 2018

Dag 9/16

Bij het ontbijt in Znamenka
Wat een geluk dat ik nog eens op hotel kon. Om middernacht is het beginnen regenen om niet meer op te houden. Hierbij de weersverwachting voor vandaag. Ik moet mijn moed bijeen rapen om te vertrekken.
Na 62 km kom ik in een dorp vanaf waar de transsiberische spoorlijn aansluit op mijn route. Daar is allicht wel een hotel. Dat zal zeker ver genoeg zijn voor vandaag.

zaterdag 4 augustus 2018

Dag 9/15

Het is toch speciaal hier te reizen. Vanaf de vorige kampeerplek heb ik 40 km gefietst voor ik het eerste teken van bewoning tegenkwam. Gelukkig was dat wat ze hier een cafe noemen. Daar zit ik nu dit bericht te schrijven. Er staan een paar huizen omheen, het is zelfs geen dorp te noemen. Toch staat het op mijn kaart, die een schaal heeft waarop je bij ons een Europakaart zou hebben, heel mijn route tot Vladivostok staat er op.
Een cafe is eigenlijk een (heel eenvoudig) baanrestaurant. Soms is er een winkeltje aan verbonden. Elke keer ik er zo een tegenkom stop ik voor thee, soms ook om te eten. Er zijn ook dagen geweest dat ik er geen enkel zag.
De baan is doorgaans van heel goede kwaliteit, en er is weinig verkeer, genoeg om niet helemaal geïsoleerd van de wereld te zijn.
Ik heb al meer dan 24 u geen telefoonontvangst, laat staan internet. Ik merk hoe afhankelijk van dat internet ik ben. Ik mis vooral het Whatsapp-contact met het thuisfront, en zeker ook de Morgen en de Standaard die ik niet kan downloaden. Dat betekent ook dat ik de sudoku's daarin niet kan oplossen, wat normaal tot mijn dagelijks ritueel behoort.
Een kampeerplek vinden is niet evident. Het bos aan weerskanten van de baan is heel dicht begroeid en daardoor ontoegankelijk. Paden in het bos zijn er niet. Waar zouden ze ook toe leiden, er is niemand.
Af en toe zijn er open stukken zonder bomen. Die zien er van ver aantrekkelijk uit, maar staan dan vol knie- tot heuphoge begroeiing. Vaak zijn die open stukken nog zompig ook. Gisteren heb ik meer dan 20 km lang uitgekeken voor ik een min of meer geschikte plek vond.

vrijdag 3 augustus 2018

Dag 9/13

Dit zijn de twee kanten van een kilometerpaal. De ene kant geeft de kilometers naar Chita, de andere die naar Khabarovsk. Verkeerd rijden is uitgesloten. Binnen 200 kilometer heb ik nog eens een hotel, tenminste als een werkman bij wegenwerken gelijk heeft.

donderdag 2 augustus 2018

Dag 9/12 Chita

Vandaag verzopen in de regen. Gelukkig kwam ik aan in Chita, een stad zo groot als Antwerpen waar buiten betonblokken niets te zien is. De straten staan blank met soms tot 10 cm water. Doordat er wat reliëf is in de stad zijn alle straten stromende rivieren. In Siberië is aan water geen gebrek. Ik slaag er niet in het filmpje dat ik maakte op de blog te krijgen, dus moet het maar met een still ervan. Gelukkig zit ik in een prima hotel en was de douche langdurig en heet.
Ik ben zo stom geweest niet in mijn sandalen te fietsen, maar mijn sportschoenen aan te houden met daarover overschoentjes. Die waren niet bestand tegen de urenlange regen, en de sportschoenen zijn dus doorweekt.
Voor morgen wordt grijs weer voorspeld, voor overmorgen zelfs zon. Daarna zien we wel...

Chita is lang een Siberisch verbanningsoord geweest voor dissidenten. Ik kan er mij iets bij voorstellen.

Ik ben nu ruwweg in een kwart van deze etappe, en zit ongeveer op schema.
Hier begint de plat de résistance. Tot de volgende stad, Khabarovsk, liggen er 2000 km. Weinig bewoning en hotels, en de dorpen die er zijn liggen meestal kilometers ver van de baan. Een Russische fietser, die ik eergisteren kruiste en die uit Vladivostok kwam, zag er goed uit, dus ik zal het wel overleven. Hij was heel verwonderd dat ik naar beren vroeg, dus blijkbaar is dat niet zo een probleem.
Het parcours loopt min of meer parallel met de transsiberische spoorlijn. Ik heb wel zin om bij gelegenheid een stukje met de trein te doen, als er haltes zijn onderweg en als ik er met mijn fiets op mag.

maandag 30 juli 2018

Dag 9/9 Khilok

Eindelijk een hotel. Ik heb er wel 113 km voor moeten rijden, weliswaar met na de middag flinke meewind. Mijn kleren zitten in de wasmachine, en ik kan weer onder de mensen komen.
Mijn tent hangt aan de draad te drogen. Vanaf valavond wordt bij het kamperen alles klammig, en tegen de ochtend is alles kletsnat, en dat is ook hoe het ingepakt wordt. Dat was in Mongolië anders.
Eenmaal voorbij Chita ga ik daar een oplossing voor moeten vinden, want dan komen tot Khabarovsk meer dan 2000 km op een kleinere baan met amper hotels. Misschien moet ik dan gewoon aan de mensen vragen of ik bij hen thuis mag slapen.
Ik heb ook al ondervonden dat ik op de verkeerde slaapzak gegokt heb. Ik dacht dat mijn zomerslaapzak zou volstaan, maar ik slaap nu met nog een thermische binnenslaapzak en vannacht had ik het koud. De volgende kampeernacht doe ik een thermisch onderhemd en sokken aan.

Dag 9/8 nabij Novopavlovka

's Middags
Na een 300-tal km binnendoor over rustige weg door slaapdorpen, met regelmatig lange stukken niet-geasfalteerd, ben ik in Balyaga op de grote baan uitgekomen die mij naar Chita zal voeren, de eerste grote stad (en enige, met Khabarovsk en Vladivostok) op mijn route. Benieuwd of het verkeer zal meevallen.
Hopelijk vind ik op deze weg af en toe een restaurant. Ik ben de pasta met tomatensaus, mijn standaard maaltijd als ik kampeer, zo onderhand wel beu. Maar als je alleen bent en alles moet meesleuren in dit warme weer, waarin het eten rap slecht wordt, zijn er amper alternatieven.
Het weer is overwegend zonnig, met wel wat tegenwind de laatste dagen. Nog maar een keer regen gehad overdag.
Het terrein is heuvelachtiger dan ik had gedacht.

's Avonds in de tent
Weer een aanval door Siberische insecten wanneer ik stopte met fietsen op een kampeerplek. Dit is niet normaal... Die aanval bleef duren tot ik uiteindelijk in de tent kon kruipen. De insectenspray op de blootgestelde lichaamsdelen en het net om mijn hoofd helpen wel goed. De hoofdfiguur van 'Nooit meer slapen' had zelfs dat niet.
Ik zie van in de tent dat de buitenkant van de binnentent vergeven is van de insecten.
Ik weet dat het nog tot half augustus hoogseizoen is voor de insecten, dus ik moet maar hopen dat het gaandeweg verbetert want dit hou ik niet vol.
Als het kan zal ik altijd op hotel gaan, maar die zijn hier niet dik gezaaid.
Dan kan ik eens mijn kleren wassen, en mijzelf ook trouwens. Ik kampeer al dagenlang zonder dat er water in de buurt is. Gelukkig ben ik alleen, dus niemand heeft er last van.

zaterdag 28 juli 2018

Dag 9/7 nabij Maleta

Het is de eerste keer dat ik na het vinden van een kampeerplek zonder treuzelen mijn insectennet over het hoofd moet trekken. Ik zie net genoeg om dit te schrijven. Ik heb ook onmiddellijk een lange broek aangedaan, en ik heb mijn fietshemd met lange mouwen en mijn fietshandschoenen aangehouden. Omheen mijn hoofd zwermen de muggen in honderdtallen. Van mijn voeten in de sandalen blijven ze vreemd genoeg af.
Misschien is dat omdat ik midden in een bos zit, en moet ik in het vervolg een meer open plek zoeken. Ik dacht dat ik best een eind van de rivier wegging waarlangs ik fietste. Ik zal het met schade en schande leren.
Ik ben natuurlijk wel wat bezweet van het fietsen, dus hopelijk betert het straks. Ik zal vlug mijn tent opzetten en er gaan inzitten. Alleen voor het koken moet ik er dan nog uit.

Valavond
Vreemd, de aanval is grotendeels voorbij, ik heb gewoon buiten kunnen koken en eten.

Een paar technieken die ik nog moet leren:
- hoe kom ik zo snel mogelijk in of uit de tent, zodat er zo weinig mogelijk muggen naar binnen komen?
- hoe kan ik eten met het muggennet op mijn hoofd?

Langzaamaan ben ik uit de steppe in de Siberische taiga aan het komen.

vrijdag 27 juli 2018

Dag 9/6 Bichoera

De wonderen zijn de wereld niet uit. Na een km of 25 reed ik voorbij een uitgestorven dorpje, Mirogi, waarvan ze mij gezegd hadden dat er een winkel was waar ik thee zou kunnen drinken. Maar die was toe, en niemand te zien.
Toen ik aan het wegrijden was zag ik in de verte een man lopen in wat een boeddhistische monnikspij leek. Toen ik hem vroeg of de winkel niet open was deed hij mij teken te volgen, en na een paar minuten kwamen we aan een boeddhistisch klooster. In de kantine was het etenstijd, en uit alle lekkers dat op tafel stond verkoos ik een kom heerlijke rijstpap.
De man naast mij op de voorgrond heeft 10 jaar in een boeddhistisch klooster in India gewoond en spreekt gebroken Engels. Hij is voormalig worstelkampioen bij de min 72 kg van de republiek Buryatia, waar we nu zijn.
In het klooster zijn 26 monniken.

Na een km of 60 werd ik door twee agenten in gevechtstenue tegengehouden. Ze toonden mij een foto en vroegen of ik die man had gezien. Na wat gebabbel wilden ze een foto met mij, en omgekeerd natuurlijk ook.

Mijn maag is terug OK, en het fietsen ging goed. Met dank aan de chemie (slaappil) waardoor ik vorige nacht als een blok sliep, behalve toen een paar zatte  mannen met de auto tot vlak bij mijn tent reden en er een paar minuten lang de koplampen op lieten schijnen.

donderdag 26 juli 2018

Dag 9/5 Chikoy

Ik zit in de rats. Na een kleine 40 km op een (slechte) asfaltweg parallel aan de Mongools-Russische grens werd ik door militairen tegengehouden. Ik deed of ik helemaal geen Russisch verstond, maar ze probeerden duidelijk te maken dat ik een speciale toelating nodig had om in die grenszone te zijn.
Na wat getelefoneer namen ze mij mee naar hun kazerne 1 km terug. Daar zit ik nu te wachten in een soort leslokaal tot er een tolk is. Ik vermoed dat die uit Kyakhta moet komen, dus het gaat wel even duren.
Als ze mij maar niet verplichten terug te keren naar Kyakhta. Dat zou een compleet verloren dag zijn, en bovendien denk ik niet dat ik daar nu nog naartoe kan fietsen. Ik ben al de hele dag onwel met braakneigingen.
Als ze mij terugsturen naar Kyakhta moet ik helemaal rond via Ulan Ude, wat meer dan 100 km omweg zou betekenen.

's Avonds
Na een uur of twee (en veel getelefoneer in verband met mijn paspoort en visum) mocht ik ineens weg en mijn route verderzetten, zonder dat er een tolk verschenen was. Toen ik 10 km verderop in het dorp Chikoy aankwam werd ik aangesproken door een man, Andrei, die van mijn komst verwittigd was door een van de militairen. Zijn dochter Natasja, die in Moskou woont en een beetje Engels spreekt, leidde mij naar een plek aan de rivier waar ik kan kamperen. Daar was ik naar op zoek, ook al heb ik vandaag nog niet ver gereden.
Mijn maag is behoorlijk van slag, maar na wat braken voel ik me iets beter. Vandaag niet gegeten. Benieuwd hoe het fietsen morgen zal gaan, het dorp waar ik zou willen geraken ligt op 103 km.

Tegen zonsondergang kwam een hele familie in 2 auto's naar de rivier. Zij hadden overheerlijke bessentaart bij, waar ik met plezier een stukje van at, en de rest lieten ze hier voor mijn ontbijt.

woensdag 25 juli 2018

Dag 9/4 Kyakhta (Rusland)

Grensovergangen zijn vaak absurd. De Mongools-Russische grensovergang in Kyakhta, die deze namiddag op het programma stond, is wel een topper.
Op het uitreisdocument moet je de nummerplaat invullen van de auto, moto, camion of bus waar je mee bent. Te voet of met de fiets kan dus gewoon niet.
Na wat gezever liet de man, die mij als eerste te woord stond, mij toch maar door, maar een beetje verder werd ik boos teruggestuurd.
Gelukkig was er een heel vriendelijke douanierster, die mijn probleem begreep. Zij beloofde de volgende trucker aan te spreken om te vragen of die mij en mijn hebben en houden wilde opladen. En zo geraakte ik na een uur of drie uiteindelijk Rusland binnen.

Dit is echt wel een culturele grens. De mensen zien er plots anders uit, een kerk hier en daar, heel andere bouwstijl. Het is hier onvoorstelbaar troosteloos, vergane Sovjetglorie. Alleen de hoofdstraten zijn  geasfalteerd. In het centrum is geen restaurant te vinden, en dat in een stad van twintigduizend inwoners. Het internet is veel gebrekkiger dan zelfs in Mongolië. In een ver verleden, waar hier en daar nog sporen van te zien zijn, was dit een belangrijke handelsstad, tot de transsiberische spoorlijn het volledig overbodig maakte.

zondag 22 juli 2018

Dag 9/1

Eindelijk op weg, 2 dagen later dan gepland! Om de opgelopen "vertraging" een beetje weg te werken liet ik mij de eerste 55 km in de auto vervoeren door Froit, die toevallig mijn richting uit moest. En dan kon ik op de fiets verder over een teleurstellend drukke baan door een mooi groen golvend landschap. Een andere weg naar Rusland is er echter niet.
Gisteren kwam na twee dagen wachten dan toch mijn bagage aan, zonder dat ik van de Aeroflot-verantwoordelijke, die amper Engels sprak, iets van uitleg, laat staan verontschuldigingen, kreeg. De spanriem die ik er omheen had gespannen ontbrak, en er was duidelijk in gerommeld. Ik denk wel dat er niets ontbreekt.

vrijdag 20 juli 2018

Dag 9/0 bis Ulaanbaatar

Voor wie van fietstechniek houdt: deze morgen inspecteerde ik samen met Froit mijn fiets, en daarbij viel het hem op dat mijn achterwiel heel lichtjes kraakte wanneer het vrij in de lucht ronddraaide. Omdat hij dat niet koosjer vond haalde hij de achteras uit mekaar, en stelde vast dat een van de 9 kogeltjes van de kogellager een afgebrokkeld stukje had, en dat het holle loopvlak waarin de kogeltjes draaien ook lichte slijtage vertoonde. De 8 andere kogeltjes waren iets donkerder dan normaal, teken dat ze oververhit waren geweest.
Froit vond het niet raadzaam zo naar Vladivostok te vertrekken, en dus gingen we op 2 van zijn fietsen op zoek naar nieuwe onderdelen. In een urenlange zoektocht bezochten we een paar fietswinkels en een tiental kramen op een gigantische markt, maar al wat we vonden was van een andere maat of had een verkeerde schroefdraad. Na op zijn minst een 25-tal km fietsen in stinkend Ulaanbaatar kwamen we eerder stoemelings in een winkel die Shimano-onderdelen verkocht, en in een rommelbakje vonden we het ene stukje dat we net nodig hadden, en ook nieuwe kogeltjes.
Thuis wist Froit met het nodige vet onder mijn bewonderende blikken het achterwiel weer netjes te monteren. Een illustratie te meer voor het motto dat mij al sinds mijn vertrek in Pulle leidt: het universum zorgt voor u.
Als nu mijn bagage nog wil aankomen kan ik de twee nieuwe buitenbanden monteren en is mijn fiets vertrekkensklaar.
De man-met-het-hoedje op de foto is Froit.

Dag 9/0 Ulaanbaatar

Na een lange onderbreking van meer dan een jaar ben ik terug in Ulaanbaatar, de Mongoolse hoofdstad. Ik verblijf bij de Nederlander Froit en zijn Mongoolse vrouw Boloroo. Zij hebben het voorbije jaar mijn fiets en bagage bijgehouden.
Mijn tweede verblijf in Ulaanbaatar is een hindernissenparcours: toen ik gisteren na een wel heel korte nacht om 6 u 's ochtends in de luchthaven Djengis Khan op mijn bagage stond te wachten bleek dat die tijdens de transfer in Moskou was achtergebleven, samen met die van een twintigtal andere passagiers. De man die dat moest afhandelen sprak geen Engels, en het enige dat hij ons kon duidelijk maken was dat we de volgende dag om 10 u naar een bepaald telefoonnummer moesten bellen.
Hoewel mijn bagage grotendeels in Mongolië is gebleven zitten in de bagage, die ik uit Antwerpen meebracht, essentiële dingen waarop ik moet wachten.
Gelukkig had Froit een taxi naar hun huis geregeld. Mijn eerste Mongoolse dag is er een om vlug te vergeten. Jetlag... wat gesuft, geslapen en proberen te lezen.
Ook 's anderendaags, vandaag, nog geen bagage, alleen de toezegging dat ik per dag wachten voor 100 dollar aantoonbare uitgaven mag terugvorderen. Ben ik vet mee... ik wil gewoon beginnen fietsen. Wie weet morgen? Wordt vervolgd.

Froit en Boloroo wonen in een zogenaamd ger-district midden in Ulaanbaatar. Een ger, bij ons bekender onder de naam yoert, is de typische vilten ronde tent van de Mongoolse nomaden. In de wijk van Froit en Boloroo staan door mekaar eenvoudige huizen, uit baksteen en hout, en gers. Honderden wooneenheden hebben één gemeenschappelijke waterput, waarvan de waterkwaliteit maandelijks gecontroleerd wordt. Vandaar brengen ze per jerrycan water naar huis. Riolering is er niet. De electriciteitsvoorziening gebeurt via kabels in de lucht en is heel instabiel. Gisteravond tijdens een zwaar onweer zat de ganse wijk een dik uur zonder stroom.
Nieuwkomers in de stad, en die zijn er permanent, huren voor een habbekrats een stukje grond en zetten daar een ger op.