Vandaag het vertrek deze ochtend tot 13 u onophoudelijk in de gietende regen gefietst. Dan kwam de opklaring, die voor veel vroeger beloofd was, en reed ik nog een 40-tal km om een kampeerplek te zoeken in Gonzja, een dorp dat voor de verandering vlak bij de grote baan lag.
Terwijl ik aan het eind van het dorp mijn tent aan het opzetten was kwam een vriendelijke vrouw vragen of ik niet bij haar thuis wilde slapen. Daar moest ik niet lang over nadenken.
Olga is 70 en weduwe. Zij heeft ook al een zoon verloren, verdronken in een vijver vlakbij toen hij al een jaar of 15 was. Zij gaf les geschiedenis op de dorpsschool.
Tijdens de heerlijke maaltijd stookte zij haar bania heet, zoals ze de sauna hier noemen. In een houtkacheltje wordt langs buiten hout verbrand. Binnen staat er een grote ketel heet water op en een hoop grote stenen. Ernaast een ketel koud water. Warm en koud water meng je zelf naar believen in een grote teil, en dat giet je met een steelpan over jezelf. Fantastisch gewoon! In Tajikistan en Kirgizstan heb ik daar voor het eerst mee kennis gemaakt.
Terwijl ik in de bania zat belde Olga naar vrienden die verder op mijn route wonen. Als ik wil kan ik in Tygda, 100 km van hier, in de dorpsschool slapen. Daar is ook een douche, en voor eten zal gezorgd worden. Toch denk ik dat ik dat niet ga doen, want Tygda ligt 15 km van de baan en allicht is de weg ernaartoe niet geasfalteerd. En overmorgen moet ik dan diezelfde 15 km nog eens doen om weer op de grote baan te geraken.
80 km verder is Sivaki dat slechts een 8-tal km van de baan ligt, maar haar vriendin die daar woont is momenteel in Moskou. Heel spijtig.
Op de foto staan naast Olga ook een buurvrouw en Sacha, een buurjongen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten