donderdag 7 november 2013

Dag 1/55 Marrakech

Voor de laatste dag komt Stef mij 's morgens vervoegen in Sidi Rahal. Het is heel prettig met zijn tweeën te fietsen! Ik ben het niet meer gewoon.
Stef kent de omgeving heel goed, en we maken een omweg langs de Ourika-vallei om in een grote boog vanuit het zuiden over een eerder kleine baan Marrakech binnen te rijden. In de verte liggen de besneeuwde toppen van de Atlas achter ons.


Op het einde gaat het bergafwaarts met flinke rugwind. Zonder enige inspanning rijden we tegen 30 km per uur de laatste 35 km.


Een lichte euforie maakt zich van mij meester. Langs een van de stadspoorten rijden we Marrakech binnen.

Nee, de man op het brommertje is niet Stef...
Na een kleine rondrit doorheen centraal Marrakech rijden we naar het huis van Latifa, de zus van Naima (Stefs vrouw). Eindstation! Balans: 4866 km horizontaal (3551 km in Europa en 1315 km in Marokko) en 57 stijgkilometers.
Zo ongeveer de voltallige familie van Naima is op post bij het avondeten. Heel gezellig en buitengewoon lekker.
De volgende dag gaan we 's ochtends wandelen in Marrakech, en na een laatste uitgebreid middagmaal bij Naima's broer gaat het richting vliegveld. Bestemming Pisa.





Dag 1/54 Sidi Rahal

Na overleg met de uitbater van de auberge blijkt er maar één mogelijkheid om weg te geraken: een eind meerijden met een minibusje dat elke dag rond 8u30 richting Demnate vertrekt. Ik zet mijn trots opzij (want ik wilde van Pulle tot Marrakech elke meter op het land op eigen kracht afgelegd hebben) en laat mijn fiets op het dak van de minibus vastmaken. In het busje gaat het er heel gezellig aan toe.



Nadat we de col over zijn en de Atlas aan de noordkant verlaten klaart het snel op. Fietsen in min of meer normale omstandigheden kan nu terug. Ik laat het busje stoppen en rijd de resterende 25 km naar Demnate op de fiets. Vandaar gaat het in sneltreinvaart met een vliegende wind linksachter naar Sidi Rahal, waar ik de volgende ochtend met Stef heb afgesproken.
Hotel is er niet, maar de eerste de beste man die ik op straat aanspreek nodigt mij bij hem thuis uit. De Marokkaanse gastvrijheid kent geen grenzen. Zijn zussen koken buitengewoon lekker. De laatste nacht voor Marrakech breng ik door op een geïmproviseerd bed in de salon van deze mensen, op enkele meter van mijn snurkende gastheer.

Dag 1/53 Toufrine

Het weer voorspelt niet veel goeds. Zoals steeds vertrek ik bij het krieken van de dag. Met een flinke rugwind gaat het gemakkelijk omhoog, cols van 2200 en 2580 meter.
Het Atlasgebergte is barser dan ik dacht, ik heb het onderschat door al het goede weer van de laatste maand. Boven op de tweede col slaat in één seconde alles om. De wind staat ineens pal op mijn neus, de temperatuur keldert tot 7-8 °C. Tussen de bergen hangen mist en wolken, ik zie op de bergen in het noorden sneeuw liggen.
Ik doe alle kleren die ik heb boven mekaar aan, maar kan niet vermijden dat ik tijdens de lange afdaling totaal onderkoeld geraak. Nu mis ik wel de fietsvest die enkele dagen geleden gepikt werd.
In Toufrine is een auberge waar ik mij aan een gloeiende thee (met véél suiker, zoals steeds) ga opwarmen. Omdat dat niet goed lukt besluit ik daar te blijven overnachten, eerder dan in de kou de laatste col te gaan beklimmen en de resterende 60 km te fietsen richting Demnate.


Dat is een risico, want ik zit in Toufrine in een diep dal en heb geen gsm-ontvangst en uiteraard geen internettoegang. Totaal incomunicado dus, en overmorgen vroeg heb ik met Stef een afspraak om samen de laatste kilometers naar Marrakech te fietsen. Ik moet dus morgen uit de Atlas weggeraken, hoe het weer ook mag evolueren.
En dat gaat de verkeerde kant op: de ganse nacht huilt de wind omheen het huis. Alles flappert en kleppert, regen en natte sneeuw vallen bij bakken naar beneden. Ik kan er amper van slapen, en lig de ganse nacht te denken hoe ik uit de muizeval zal ontsnappen.

Dag 1/52 Assermo

Langs de Dades-vallei gaat het verder tot voorbij Skoura. Tegenwind!!! In Skoura staat een van de bekendste kasbahs van Marokko, waar films (The English patient, Babel) werden opgenomen.


Iets voor Ouarzazate vertrekt een asfaltweg noordwaarts (dus vanaf nu rugwind), recht de Hoge Atlas in.


In het eerste dorpje onderweg staan drie camions van een medisch team, en het hele dorp loopt vol volk dat naar de consultatie gaat. Ik mag mee blijven middageten, heel lekkere couscous. Helaas, wanneer ik terug aan mijn fiets kom blijkt mijn fietscomputertje verdwenen... Mijn fiets stond nochtans veilig binnen de ommuring van het gemeentehuis.
In Assermo vind ik een plezierig onderkomen in wat ze ginds een auberge noemen. Heel hartelijke mensen, bijzonder lekker eten. De weerberichten zijn onheilspellend...