Ik ben voorbarig geweest met de loftrompet over de Russische wegen. Vandaag heel veel niet-geasfalteerde baan, hoewel de aanduiding op de kaarten niet veranderd is.
Heel talrijk zijn de sporen die nog te zien zijn van de Sovjetunie. De hoofdstraat in elk dorp heet Leninstraat, de Lenin-standbeelden zijn niet te tellen. Ook de toegangspoorten van veel kolchozen (collectieve boerderijen) en sovchozen (staatsboerderijen) staan er nog, meestal in erbarmelijke staat.
Mooie kampeerplek.
vrijdag 28 april 2017
Dag 8/17 kamperen
donderdag 27 april 2017
Dag 8/15-16 Rusland!
Rusland is vanaf het begin opvallend anders dan de Centraal-Aziatische stan-landen. De levensstandaard is zichtbaar hoger, de kwaliteit van de wegen véél beter. De winkels doen West-Europees aan qua grootte en aanbod, maar de prijzen zijn wel een pak lager. Bevoorrading zal hier duidelijk geen probleem meer zijn. De voorraad eten die ik in mijn onwetendheid voor alle zekerheid had opgeslagen in Oskemen is veel te groot.
Vriendelijk zijn de Russen alleszins wel. Gisteren moest ik in een restaurant gewoon niet betalen na de klassieke babbel. De chauffeurs houden hier voldoende afstand van mijn fiets, wat in Kazakhstan wel eens anders kon zijn.
De eerste vraag in elk gesprek is al sinds Turkmenistan steevast 'atkuda?' (van waar ben je?). De tweede vraag 'skolka ljet?' (hoe oud ben je?), en de derde 'kuda?' (waar ga je naartoe?). Mijn Point it boekje bevat een kaartje van Europa en een van Azië, en dat gebruik ik dan om mijn route te tonen. Het aantal gedane kilometers vinden ze ook altijd interessant, en ook hoe lang ik er over heb gedaan. Voor de eenvoud probeer ik niet uit te leggen dat ik mijn reis onderverdeel in etappes van 2 maanden.
Het landschap wisselt af tussen agrarisch, eerder vlak en heuvelachtig, lichtjes bebost. Heel aangenaam fietsen, niet in het minst omdat ik vandaag flinke rugwind had en het aangenaam zonnig was met temperaturen boven de 20 °C. Dat zal niet blijven duren: het wordt dag na dag kouder, voor zondag wordt regen en maximum 6 °C met nachtvorst voorspeld.
De daken van de huizen hebben hier soms heel schreeuwerige kleuren, van fluo-gifgroen over kobaltblauw tot knaloranje.
dinsdag 25 april 2017
Dag 8/14 kamperen
Gisteren een sightseeing dag in Oskemen. Leuk natuurhistorisch museum met opgezette dieren. In een mooi aangelegd park stond naast afgedankt artilleriegeschut en tanks een grappige verzameling standbeelden van Gorki, Tolstoj en 6 keer Lenin, naast elkaar van klein naar groot. Ze vinden het duidelijk zonde ze weg te doen.
Het landschap verandert zienderogen. Het wordt heuvelachtig (vandaag voor het eerst in Kazakhstan meer dan 1000 stijgmeters) en er zijn veel meer bomen. De Siberische taiga is niet veraf. De Russische grens is nog een dikke 40 km van hier.
Een goede kampeerplek vinden was niet evident. Ik denk dat de ondergrond nog bevroren is en omdat de sneeuw nog niet helemaal gesmolten is is de grond vaak nogal drassig. In een klein dorp vond ik een mooie droge grasplek naast een snelstromende beek.
Op wandel in het dorp geraakte ik aan de praat met Stasja, een jonge gast die op de fiets rondreed. Even later stond hij met zijn kameraad Vlad aan de tent met een tas thee en een zak lekkers.
zaterdag 22 april 2017
Dag 8/12 Oskemen
Na een dag als gisteren is een kleine terugslag te verwachten. Ik had deze ochtend dan ook loden benen, die pas na het middageten soepel werden. Het vooruitzicht van de luxe van een hotel en morgen een dagje rondwandelen in een echte stad hielp me te blijven trappen. Onderweg was trouwens bijna geen bewoning. Dit is een voorbode van wat me in Mongolië te wachten staat.
In het ene 'kafe' (zo heet hier een zaak waar je zowel eten als drinken kan krijgen) onderweg mocht ik van de heel sympathieke eigenares, links op de foto, niet betalen voor mijn eten.
Stilletjesaan verandert het landschap. Ik nader het Altaigebergte, en dat is te zien. Het weer wordt kouder ook, vlakbij begint Siberië. Er zijn nog veel resthopen sneeuw, overal stroomt smeltwater.
De kilometerpaal geeft links de afstand naar Oskemen, rechts die naar Almaty.
Ik zal me een beetje moeten inhouden: ik heb de laatste 3 dagen 427 km gereden, en aan dat tempo kom ik te vroeg aan de Mongoolse grens. Mijn Mongools 30 dagen-visum loopt pas vanaf 10 mei. Anderzijds, zo zal ik wat langer in de Russische Altai kunnen zijn, en dat belooft heel mooi te zijn. Misschien kan ik daar ook eens gaan wandelen in de bergen.
Ik logeer in een ex-Sovjet hotel, dat wel behoorlijk gerenoveerd is.
Dag 8/10-11 Ayagoz - Kalbatau
Ik kan me niet herinneren ooit zulke rugwind gehad te hebben als vandaag. Gevolg: 185 km gevlogen aan gemiddeld 30 per uur over naar Kazakse normen goed asfalt. Dat mag ook wel, na vele dagen met ongunstige wind. Onderweg een paar flinke regenbuien.
Om de 10 km staat hier een verkeersbord zoals op de foto.
Gisteren een dag zonder geschiedenis, die eindigde in een sympathiek hotelletje in wat na Taldikorgan de eerste plaats is die je met goede wil een stadje zou kunnen noemen.
Het hotelletje waar ik nu zit is heel basic. Geen badkamer, wel een achterkamertje met een groot watervat dat met een houtvuur wordt opgekookt. Daarnaast een vat met koud water. Met een steelpan meng je in een grote teil naar believen warm en koud water, en dat giet je dan over je heen. Heerlijk! Het is van in de Pamir geleden dat ik dit systeem nog ben tegengekomen.
Dag 8/9 kamperen
Eindelijk een 'normale' fietsdag. Zonnig, wind van opzij, voor het eerst mijn sandalen aan. Ik fietste bijna de hele dag lang door een vlak landschap zonder bomen. Altijd maar rechtdoor, met slechts een paar bochten.
Onderweg bij twee gigantische gsm-masten stond een barak waaruit een man mij kwam begroeten. Zijn job is daar te zijn. Daarvoor rijdt hij elke dag van zijn woonplaats Usharal 45 km en weer terug, ook in de winter wanneer er 1 m sneeuw ligt en de temperatuur -45 °C is. Hij bood mij een tas thee en we deelden al wat we hadden. Bijzonder sympathieke en wijze man, 64 jaar oud net als ik. Wat ben ik blij met het weinige Russisch dat ik geleerd heb.
Eindelijk kan ik kamperen, weliswaar achter de bescherming tegen de wind van wat struiken en bomen.
woensdag 19 april 2017
Dag 8/7-8 Kabanbay-Usharal
Dit is niet normaal meer. Twee dagen in een prettig lentezonnetje, maar wat een tegenwind... Gisteren 92 en vandaag 52 km, maar ik voel mij of ik ruim het dubbele heb gefietst.
Ik verblijf in een goor hotel, en nadat ik betaald en mij geïnstalleerd heb zie ik aan de overkant een ander, dat er veel beter uit ziet. Stom.
Nu volgen 220 km zonder dorp. Ik heb me deze ochtend bevoorraad om een paar dagen te overbruggen. Ik hoop genoeg water te hebben. Op de kaart staan ongeveer halfweg een paar plaatsnamen, maar ik weet ondertussen dat dat niet meer dan groepjes huizen zijn. Hopelijk luwt de wind een beetje, want nu zou ik mijn tent gewoon niet kunnen opzetten. Maar wie weet vind ik wel onderdak in een van die huizen.
maandag 17 april 2017
Dah 8/6 Sarkan
De Kazakken hebben, ik vermoed vanuit hun nomadische traditie, de gewoonte zelf voor alles te zorgen. Als ze zich verplaatsen hebben ze al het nodige bij. Gevolg: onderweg vind je amper plaatsen om te bevoorraden of om iets te eten of drinken. Vandaag kwam ik pas na 60 km een simpele barak tegen waar ik iets kon eten en waar ik thee kon drinken. Voor mij is dat in deze weersomstandigheden heel vervelend. En er komen nog veel verlatener stukken, om nog maar te zwijgen over Mongolië... Ik zal wel zien.
De kwaliteit van het asfalt gaat er met de kilometer op achteruit. Grote diepe putten, waar de schaarse auto's omheen laveren. Ik moet goed uitkijken.
Gelukkig vond ik in dit stadje een eenvoudig hotel.
zondag 16 april 2017
Dag 8/5 Kyzylagash
Ik heb mij even teruggetrokken bij 3 kleinzoons, die in de centrale kamer naar lawaaierige Koreaanse tekenfilms zitten kijken. Hier kan ik in de zetel zitten en de blog aanvullen.
Het tijdsbesef en de organisatiegraad zijn hier heel anders dan in Europa. Rond halfelf waren we op de steppe hier vlakbij aan de aankomstplaats van de paardenrennen. Iedereen liep maar wat rond en sloeg handenschuddend een vriendelijk praatje met iedereen (allemaal mannen). Niemand vroeg zich af wanneer de zaak zou starten. Spanning en zenuwachtigheid zijn hier onbekend.
Een uur of twee later was het toeschouwersaantal gegroeid tot een kleine duizend, en begon een twintigtal ruiters in een grote cirkel rond te draaien. Na 5 minuten wandelden ze samen weg naar een heel ver punt. En ineens was te zien dat ze aan het racen waren, zonder iets als klaarblijkelijke start, laat staan een startschot.
Nadat ze bij ons voorbij kwamen rennen volgden nog 3 grote rondes van 3 km. In de platte steppe waren ze de hele tijd te volgen.
De ruiters reden zonder zadel of stijgbeugels en de meesten hadden een vreemde achterover leunende houding.
Zo kwamen er nog 3 races, en rond halfdrie was het afgelopen. Alles bijeen heel veel wachten en rondwandelen. De races zelf waren wel indrukwekkend. Paardenrennen zijn de nationale sport in Kazakhstan. Spijtig dat ik geen foto's gemaakt heb van het racen, alleen wat filmpjes en die kan ik niet op de blog plaatsen.
In het publiek viel mij op dat niemand hier een bril nodig heeft. Alleszins draagt niemand er een. Vreemd...
Ik zie wijselijk af van mijn plan na de races nog een eind te fietsen. Ik voel mij welkom om hier nog een nacht te blijven. Het is trouwens weer maar eens aan het regenen, maar wel volkomen windstil. Deze ochtend zou ik flinke meewind gehad hebben maar ik doe mijn best mij de Kazakse mentaliteit eigen te maken en dat geen gemiste kans te vinden.
Op de foto een oorlogsmonument (WW 2) uit de Sovjettijd in dit dorp.
Mijn gastheer vertelde dat hij voor zijn legerdienst 2 jaar in de beruchte Poligon heeft gewerkt, de extreem verlaten zone op een 130-tal km W van Semey (het vroegere Semipalatinsk in Noord-Kazakhstan) waar de Sovjets honderden kernproeven hebben gedaan. Hij zei dat hij zonder bescherming van op 25 km toekeek, soms wel 10 explosies per maand. Hij klaagt over zijn gezondheid en wijt zijn klachten aan de blootstelling.
zaterdag 15 april 2017
Dag 8/4 Kyzylagash
Wat een tegenwind... Op de vlakke stukken moest ik verwoed trappen om 12 km/u te halen. Na 60 km, in het eerste dorp op mijn weg, gaf ik er de brui aan en zocht ik onderkomen. Aan het eerste huis waar ik iets zag dat op een schuur leek vroeg en kreeg ik de toelating om er te slapen. Gelukkig, want er komt regen.
Ik kwam terecht bij een heel warme familie. Bijna al het eten komt van de boerderij en is van eigen makelij (brood, eieren, confituur, een soort yoghurt, vlees,... ). Geen individuele borden, ieder neemt met de lepel uit de pot. De grootvader is een jaar jonger dan ik. Het weinige Russisch dat ik heb geleerd komt heel goed van pas.
Na het eten worden hier de handen gevouwen en volgt een kort ingetogen gebed. Dat heb ik in de islam-wereld nog niet meegemaakt.
Morgen is hier een paardenkoers waar heel veel volk op af komt. Ik ga er met hen naartoe.
Dag 8/3 Taldikorgan
Slechts één klein dorp onderweg, met slijkerige straten, nergens asfalt. In de enige piepkleine winkel vroeg ik (tegen beter weten in) om thee, en na wat aarzelen stuurde de mevrouw mij naar het huis ernaast. Ik begreep dat haar man en dochter daar waren, en die toverden allerlei lekkers op tafel. Zo had ik ineens middageten.
's Avonds was ik te gast bij de laatste Warmshowers-gastheer vóór mijn eindpunt Ulaanbaatar. David is een Poolse Canadees, die Engelse les geeft in de presidentiële school van Taldikorgan. Mister president Nazarbaev, al 30 jaar alom geliefd en prominent aanwezig in het straatbeeld (zoals al zijn Centraal-Aziatische collega's in hun respectieve land), heeft beslist Kazachstan te openen voor de wereld. Om dat te bereiken heeft hij in elke grote stad een school opgericht waar in het Engels onderwezen wordt door native speaking leraren. We gingen met 3 van zijn collega's (Engelse wiskundige, Zuid-Afrikaanse bioloog, Keniaanse chemicus) avondeten op restaurant. Heel gezellig, interessante discussies over atoommodellen en over geld...
Op een kruispunt in Taldikorgan staat een vreemde wegwijzer, die de afstand naar Brussel aangeeft.
donderdag 13 april 2017
Dag 8/2 Sary-Ozek
Weersverwachtingen worden spijtig genoeg soms bewaarheid. Vandaag veel regen, alleen na de middag wat opklaringen, gelukkig net toen ik een mooie bergketen over moest. Ik was net op tijd in een eenvoudig hotel. Geen kampeerweer, en dat hotel was dan ook de reden dat ik ook vandaag meer kilometers deed dan misschien goed is deze eerste dagen.
De hele dag op een brede viervaksbaan gereden, waar gelukkig bijna geen verkeer over kwam. Onderweg slechts één dorpje gepasseerd (waar ik in een stolovaia, zeg maar kantine, lekkere borsjt en kleffe spaghetti at), voor de rest licht golvende steppe zover het oog reikte. Af en toe een kudde schapen of paarden, begeleid door herders te paard.
woensdag 12 april 2017
Dag 8/1 Kapchagay
De kop is er af, de eerste kilometers liggen achter mij. En nog wel in veel betere omstandigheden dan voorspeld: regen was er alleen bij het vertrek uit Kaskelen, maar al snel volgde een onverwachte opklaring, die zowaar standhield tot mijn aankomst na 106 km in Kapchagay aan het gelijknamige meer. Nu, in de late namiddag, is de voorspelde regen er wel. Voor vannacht en voor morgen is de weersverwachting identiek. Benieuwd wat het wordt.
In deze weersomstandigheden wilde ik liever niet kamperen. Ondanks dat ik op de eerste fietsdag ook liever wat minder ver was gereden zat er niets anders op dan tot hier te rijden, waar ik een hotel hoopte te vinden.
De laatste 40 km reed ik over een baan, die onlangs is opgewaardeerd tot semi-autostrade. Niet plezierig, maar een alternatief was er niet.
Mijn gastheer Sergey en zijn vrouw Irina hebben heel goed voor mij gezorgd. Hij kwam mij gisteren om 4 u 's morgens ophalen aan het vliegveld van Almaty, en om 5.30 u lag ik bij hen thuis te genieten van een korte nachtrust. Compleet groggy van de korte nacht moest ik voor de rest van de dag niets anders doen dan mijn fiets en mijn spullen in orde brengen en een Kazakse simkaart kopen.
Sergey heeft in zijn auto, zoals blijkbaar heel veel anderen, een camera die constant filmopnames maakt van wat er voor de auto gebeurt. Dat is hier de enige manier om bij een aanrijding te voorkomen dat wie aan de politieagent het hoogste bod doet in het gelijk wordt gesteld...