Ik heb mij even teruggetrokken bij 3 kleinzoons, die in de centrale kamer naar lawaaierige Koreaanse tekenfilms zitten kijken. Hier kan ik in de zetel zitten en de blog aanvullen.
Het tijdsbesef en de organisatiegraad zijn hier heel anders dan in Europa. Rond halfelf waren we op de steppe hier vlakbij aan de aankomstplaats van de paardenrennen. Iedereen liep maar wat rond en sloeg handenschuddend een vriendelijk praatje met iedereen (allemaal mannen). Niemand vroeg zich af wanneer de zaak zou starten. Spanning en zenuwachtigheid zijn hier onbekend.
Een uur of twee later was het toeschouwersaantal gegroeid tot een kleine duizend, en begon een twintigtal ruiters in een grote cirkel rond te draaien. Na 5 minuten wandelden ze samen weg naar een heel ver punt. En ineens was te zien dat ze aan het racen waren, zonder iets als klaarblijkelijke start, laat staan een startschot.
Nadat ze bij ons voorbij kwamen rennen volgden nog 3 grote rondes van 3 km. In de platte steppe waren ze de hele tijd te volgen.
De ruiters reden zonder zadel of stijgbeugels en de meesten hadden een vreemde achterover leunende houding.
Zo kwamen er nog 3 races, en rond halfdrie was het afgelopen. Alles bijeen heel veel wachten en rondwandelen. De races zelf waren wel indrukwekkend. Paardenrennen zijn de nationale sport in Kazakhstan. Spijtig dat ik geen foto's gemaakt heb van het racen, alleen wat filmpjes en die kan ik niet op de blog plaatsen.
In het publiek viel mij op dat niemand hier een bril nodig heeft. Alleszins draagt niemand er een. Vreemd...
Ik zie wijselijk af van mijn plan na de races nog een eind te fietsen. Ik voel mij welkom om hier nog een nacht te blijven. Het is trouwens weer maar eens aan het regenen, maar wel volkomen windstil. Deze ochtend zou ik flinke meewind gehad hebben maar ik doe mijn best mij de Kazakse mentaliteit eigen te maken en dat geen gemiste kans te vinden.
Op de foto een oorlogsmonument (WW 2) uit de Sovjettijd in dit dorp.
Mijn gastheer vertelde dat hij voor zijn legerdienst 2 jaar in de beruchte Poligon heeft gewerkt, de extreem verlaten zone op een 130-tal km W van Semey (het vroegere Semipalatinsk in Noord-Kazakhstan) waar de Sovjets honderden kernproeven hebben gedaan. Hij zei dat hij zonder bescherming van op 25 km toekeek, soms wel 10 explosies per maand. Hij klaagt over zijn gezondheid en wijt zijn klachten aan de blootstelling.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten