Dag 2/54 - Vernazzano

De laatste fietsdag en de aankomst in het einddoel Vernazzano had ik me zonniger voorgesteld. Vertrokken in een troosteloze stille regen, die de hele morgen bleef duren. De rest van de dag bleef het druppelen en de wind zat tegen. Straf dat ik sinds het vertrek uit Marakkech slechts welgeteld 3 dagen serieuze regen heb gehad, waaronder de laatste 2...

De aankomst in piccola casa gaf mij er niet minder voldoening om. Eindbalans sinds 22 april: 4242 km afgelegd, 47 km geklommen. Met de reis naar Marrakech vorige herfst erbij komt de teller boven de 9000 km uit. Op de miserie in Marokko met het achterwiel na geen enkel mechanisch probleem. Prima fiets!

Maar vooral: het aantal vriendelijke mensen dat mij op een of andere manier gastvrijheid of hulp verleende, zeker in de Maghreb, is niet te tellen. Het was een goede les voor mij. Dus: voor verderzetting vatbaar! In september gaat het via de Balkan naar Turkije. Eindstation Tekirdag, ongeveer 100 km van Istanbul.

UPDATE FOTO's

Dag Allemaal,

hieronder kan je een overzicht vinden van de laatste foto's die ik van Andoni ontvangen heb. Doordat er een gat zit tussen de dagnummers van de laatste updates, is het moeilijk om de foto's bij de juiste dag te plaatsen. Vandaar dat ik ze allemaal in deze post zet.

Unai

Dag 2/53 - Colpetrazzo

Om 7 u 's ochtends werd ik op een weggetje in de bergen tussen de Abruzzen en Lazio overvallen door een onweer, een ware zondvloed van bliksem, donder en een gordijn van dikke regendruppels. Het was wel voorspeld en ik reed eigenlijk recht naar de inktzwarte wolken toe, maar zo fel had ik het toch niet verwacht. Geen ontsnappen aan. Gelukkig maar dat het sportmateriaal tegenwoordig van prima kwaliteit is, maar klimmen met regenkledij aan blijft desondanks een probleem. Na een uurtje was het gedaan, en in de buurt van Leonessa kwam zowaar de zon er weer door.

Bij het Lago di Piediluco volgde ik het voorbeeld van een kersenplukkende wielertoerist, die daarna een heel eind met mij meereed en mij veilig doorheen Terni loodste. Dikke meevaller, want door de erbarmelijke wegaanduidingen (een weerkerend probleem in Italië) zou ik anders zeker een half uur in de doolhof van de stad hebben rondgedwaald.

Even later weer een onweersbui, maar deze keer was ik bijtijds in een bar om te schuilen.
Na wat zoekwerk kwam ik na de dag met de meeste kilometers tot nu toe aan in La Torraccia, het prachtige huis in Colpetrazzo (gehucht van Massa Martana) waar mijn Amerikaanse gamba-kompaan Betsy en haar Franse man Jacques wonen. Na een hete douche en een delicieus avondmaal was het een groot genoegen gambaduetten te spelen. Het deed vreemd aan na twee maanden muzikale inactiviteit.

Dag 2/52 - Pizzoli

Om 5u30 vertrokken voor een waarlijk majestueuze rit door de Abruzzen. Zwaar weer voorspeld, dat ik wilde voor zijn. Op een te vroeg uur (qua zin om te zwemmen) langs het Lago di Scanno. Onderweg langs Anversa degli Abruzzi gereden. Een beetje kleiner dan Anversa degli Fiandri, maar veel gezelliger.

Op mijn hoogste punt zag ik even doorheen de ochtendnevel de Corno Grande, de top van de Gran Sasso. Daarna verdween die jammer genoeg in de mist.

In de streek rond l'Aquila en in de stad zelf zijn de littekens van de aardbeving nog heel vers. Ik heb de indruk dat er van wederopbouw nog niet veel in huis is gekomen.

Onder de inktzwarte onweerswolken en met gedonder in de verte veiligheidshalve een B&B gezocht en met enige moeite gevonden in Pizzoli, een tiental km voorbij l'Aquila. Vanavond naar de pizzeria en om 21 u naar Nederland-Spanje kijken! Maar als ik in slaap dreig te vallen kruip ik net zo graag in bed.

Dag 2/49 - Puglianello

In de Tour zouden ze dit een overgangsetappe noemen in het middengebergte. Mooi zonder meer.

Toen in de namiddag zwaar onweer dreigde verging mijn zin om in het tentje te kamperen. Dus vroeg ik op een boerderij of ik onder een groot afdak mocht slapen waar hooi onder lag. Vreemd genoeg mocht het niet.

De werkman die dat van op zijn tractor zag gebeuren sprong van eerlijke schaamte in zijn auto en reed me achterna. Hij liet me stoppen en vroeg of ik bij hem thuis wilde komen slapen. Hij bleek een gezellige Obelix te zijn, die 6 km verder alleen woonde in een huis dat hij naar zijn rake bijnaam Villa Snello (slank) had genoemd. De wanorde tartte elke verbeelding, maar de zelfgemaakte wijn, prosciutto en kaas maakten alles goed. Ik sliep heerlijk op de kussens die ik van enkele zetels mocht halen.

Dag 2/48 - Parco Regionale dei Monti Picentini

's Ochtends een zalige afdaling naar zeeniveau tot Eboli. Stom stadje, slechte cappuccino. Dan een nijdige klim en dito afdaling, gevolgd door wat op de kaart gewoon een weg doorheen een regionaal park was, in realiteit klimmen tot een pas van 920 m. De Michelinkaarten hebben tegenwoordig onbegrijpelijk genoeg bijna geen hoogteaanduidingen meer. Wel doorheen een ongelooflijk bos.  Veel schaduw en bronnetjes onderweg. Van op de pas mooi uitzicht tot aan zee.

Een viertal km voorbij de pas was een hotelletje (Il Rifugio), zo hadden twee wielertoeristen me al verteld. Zeer sympathieke uitbaters.  Prijs voor vol pension: 50 €, specialiteit eigengemaakte pasta met bospaddestoelen. Omdat ik toch ruim op tijd op de eindbestemming Tuoro geraak gaf ik er na 71 km de brui aan en liet mij het middageten met wijn goed smaken. Daarna een verkwikkende siësta, een heerlijke douche na 2 kampeernachten, een wasbeurt aan mijn gebruikte kleren, en tenslotte de rest van de namiddag lui zitten lezen.

Dag 2/47 - Controne

Het plezier kan niet op. Vandaag weer een formidabel mooie rit. Nu zit ik in Campania in het Parco Nazionale del Cilento e Vallo di Diano, het tweede grootste van Italië. Van uitzichten al het mooiste tot nu toe. En een prachtige kampeerplek in een olijfgaard op de koop toe.

Dag 2/46 - Le Murge (Lauria)

Hoe frustrerend... na een heel zware dag (110 km, 2400 stijgmeters) kijk ik op de overzichtskaart en ik zie dat ik in vogelvlucht slechts 55 km ben opgeschoten. Dat komt natuurlijk omdat ik van het ene natuurgebied naar het volgende fiets, bochten zat. Het grootste deel van de dag zat ik in dat van de Pollino (naar mij verteld werd het grootste nationaal park van Europa), nu kampeer ik in dat van de Appennino Lucano. Ongelooflijk mooi allemaal, een voorrecht om door te fietsen. Zelfs op grotere banen is bijna geen verkeer. Dat komt door de tamelijk nieuwe autostrade die hier doorheen loopt, heel spectaculair aangelegd. Zuid-Italië is veel groener dan ik dacht. Heel bosrijk.

Gisteren in Altomonte de lekkerste pizza ooit gegeten, met guanciale, varkenswangetjes, en n'duja, een Calabrische lekkernij, een soort smeerbare pikante worst. Het was de duurste pizza van de kaart in een chique restaurant, voor ocharme 7 euro. Met een halve liter locale wijn erbij. Inslapen was geen probleem!

Mijn dagritme volgt de zon. Om 21u is die onder en kruip ik in bed, om 5u30 ben ik op en om 6u zit ik op de fiets.

Dag 2/45 - Altomonte

Zeer gevarieerde rit, eerst een lange afdaling uit het Parco Nazionale della Sila, dan door Cosenza en in de vallei van de Crati, en tenslotte een golvende weg tot in Altomonte aan de voet van het Parco Nazionale del Pollino.

Dag 2/44 - Lago Arvo

Na Catanzaro, een ware hel voor fietsers, kwam ik in het Parco Nazionale della Sila terecht. Bijzonder groen en bebost. Na een zeer mooie rit de kampeerplek van mijn dromen gevonden aan het 1250 m hoog gelegen Lago Arvo. Het koele water was heerlijk om in te zwemmen.