Het Atlasgebergte is barser dan ik dacht, ik heb het onderschat door al het goede weer van de laatste maand. Boven op de tweede col slaat in één seconde alles om. De wind staat ineens pal op mijn neus, de temperatuur keldert tot 7-8 °C. Tussen de bergen hangen mist en wolken, ik zie op de bergen in het noorden sneeuw liggen.
Ik doe alle kleren die ik heb boven mekaar aan, maar kan niet vermijden dat ik tijdens de lange afdaling totaal onderkoeld geraak. Nu mis ik wel de fietsvest die enkele dagen geleden gepikt werd.
In Toufrine is een auberge waar ik mij aan een gloeiende thee (met véél suiker, zoals steeds) ga opwarmen. Omdat dat niet goed lukt besluit ik daar te blijven overnachten, eerder dan in de kou de laatste col te gaan beklimmen en de resterende 60 km te fietsen richting Demnate.
Dat is een risico, want ik zit in Toufrine in een diep dal en heb geen gsm-ontvangst en uiteraard geen internettoegang. Totaal incomunicado dus, en overmorgen vroeg heb ik met Stef een afspraak om samen de laatste kilometers naar Marrakech te fietsen. Ik moet dus morgen uit de Atlas weggeraken, hoe het weer ook mag evolueren.
En dat gaat de verkeerde kant op: de ganse nacht huilt de wind omheen het huis. Alles flappert en kleppert, regen en natte sneeuw vallen bij bakken naar beneden. Ik kan er amper van slapen, en lig de ganse nacht te denken hoe ik uit de muizeval zal ontsnappen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten