Dag 9/28 nabij Sjimanovsk

Ik zal toch een flink deel van de transsiberische spoorlijn met de trein (moeten) doen. Het noodlot, of noem het voor mijn part mijn lompigheid, sloeg gisteren ochtend toe.
Ik was heel vroeg vertrokken voor een lange rit, waarbij in de namiddag regen voorspeld werd. Rond 7.30 u, na een 30-tal km op een brede spiegelgladde asfaltbaan zonder enig verkeer, keek ik even opzij naar het landschap en week ongemerkt af richting vangrail aan mijn rechterkant. Doordat mijn fiets met de fietszakken voor en achter nogal breed is zat ik er eventjes tegen, genoeg om mij uit balans te brengen en te doen vallen.
Het fietsen ging daarna nog betrekkelijk pijnvrij, maar elke keer ik even stopte voelde ik dat het niet in orde was.
Na 97 km kwam ik aan een hotelletje op 5 km van het stadje Sjimanovsk. De eigenaar trok zich mijn lot heel erg aan, en reed na het middageten met mij naar het ziekenhuis. Het verdict viel snel en onverbiddelijk: sleutelbeenbreuk, en de dwingende raad mijn schouder te immobiliseren. Dus niet meer fietsen.
Terug in het hotel checkte ik voor alle zekerheid in de dokterspraktijk waarbij ik aangesloten ben en bij vriend-dokter Wim, en de conclusie was onontkoombaar: gedaan met fietsen voor een week of 6.
Hoeveel keer ik gevloekt heb kan ik niet tellen. Ik was super in vorm, en had al meer dan 2500 van de 4000 km afgetrapt. En vooral: de rest van de route was iets meer bewoond, met regelmatiger hotelletjes.
Maar ja, niets aan te doen. Deze ochtend reden we naar het station voor een ticket Sjimanovsk-Vladivostok. De eerste trein, waar nog plaats op is, rijdt pas over drie dagen, op dinsdagochtend 5 u. Hij komt 26 u later aan in Vladivostok, en om 13.55 vlieg ik naar huis.
Dat dit de tweede opeenvolgende keer is dat ik naar het einde toe voortijdig moet stoppen zit me heel hoog. Maar het brengt mij niet van mijn toekomstige plannen af... Heel de winter tijd om daarover na te denken.