Het is toch speciaal hier te reizen. Vanaf de vorige kampeerplek heb ik 40 km gefietst voor ik het eerste teken van bewoning tegenkwam. Gelukkig was dat wat ze hier een cafe noemen. Daar zit ik nu dit bericht te schrijven. Er staan een paar huizen omheen, het is zelfs geen dorp te noemen. Toch staat het op mijn kaart, die een schaal heeft waarop je bij ons een Europakaart zou hebben, heel mijn route tot Vladivostok staat er op.
Een cafe is eigenlijk een (heel eenvoudig) baanrestaurant. Soms is er een winkeltje aan verbonden. Elke keer ik er zo een tegenkom stop ik voor thee, soms ook om te eten. Er zijn ook dagen geweest dat ik er geen enkel zag.
De baan is doorgaans van heel goede kwaliteit, en er is weinig verkeer, genoeg om niet helemaal geïsoleerd van de wereld te zijn.
Ik heb al meer dan 24 u geen telefoonontvangst, laat staan internet. Ik merk hoe afhankelijk van dat internet ik ben. Ik mis vooral het Whatsapp-contact met het thuisfront, en zeker ook de Morgen en de Standaard die ik niet kan downloaden. Dat betekent ook dat ik de sudoku's daarin niet kan oplossen, wat normaal tot mijn dagelijks ritueel behoort.
Een kampeerplek vinden is niet evident. Het bos aan weerskanten van de baan is heel dicht begroeid en daardoor ontoegankelijk. Paden in het bos zijn er niet. Waar zouden ze ook toe leiden, er is niemand.
Af en toe zijn er open stukken zonder bomen. Die zien er van ver aantrekkelijk uit, maar staan dan vol knie- tot heuphoge begroeiing. Vaak zijn die open stukken nog zompig ook. Gisteren heb ik meer dan 20 km lang uitgekeken voor ik een min of meer geschikte plek vond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten