Dag 9/0 Ulaanbaatar

Na een lange onderbreking van meer dan een jaar ben ik terug in Ulaanbaatar, de Mongoolse hoofdstad. Ik verblijf bij de Nederlander Froit en zijn Mongoolse vrouw Boloroo. Zij hebben het voorbije jaar mijn fiets en bagage bijgehouden.
Mijn tweede verblijf in Ulaanbaatar is een hindernissenparcours: toen ik gisteren na een wel heel korte nacht om 6 u 's ochtends in de luchthaven Djengis Khan op mijn bagage stond te wachten bleek dat die tijdens de transfer in Moskou was achtergebleven, samen met die van een twintigtal andere passagiers. De man die dat moest afhandelen sprak geen Engels, en het enige dat hij ons kon duidelijk maken was dat we de volgende dag om 10 u naar een bepaald telefoonnummer moesten bellen.
Hoewel mijn bagage grotendeels in Mongolië is gebleven zitten in de bagage, die ik uit Antwerpen meebracht, essentiële dingen waarop ik moet wachten.
Gelukkig had Froit een taxi naar hun huis geregeld. Mijn eerste Mongoolse dag is er een om vlug te vergeten. Jetlag... wat gesuft, geslapen en proberen te lezen.
Ook 's anderendaags, vandaag, nog geen bagage, alleen de toezegging dat ik per dag wachten voor 100 dollar aantoonbare uitgaven mag terugvorderen. Ben ik vet mee... ik wil gewoon beginnen fietsen. Wie weet morgen? Wordt vervolgd.

Froit en Boloroo wonen in een zogenaamd ger-district midden in Ulaanbaatar. Een ger, bij ons bekender onder de naam yoert, is de typische vilten ronde tent van de Mongoolse nomaden. In de wijk van Froit en Boloroo staan door mekaar eenvoudige huizen, uit baksteen en hout, en gers. Honderden wooneenheden hebben één gemeenschappelijke waterput, waarvan de waterkwaliteit maandelijks gecontroleerd wordt. Vandaar brengen ze per jerrycan water naar huis. Riolering is er niet. De electriciteitsvoorziening gebeurt via kabels in de lucht en is heel instabiel. Gisteravond tijdens een zwaar onweer zat de ganse wijk een dik uur zonder stroom.
Nieuwkomers in de stad, en die zijn er permanent, huren voor een habbekrats een stukje grond en zetten daar een ger op.