Ik was vorige nacht onrustig en sliep heel woelig. De wonde verloor nog bloed: mijn onderlaken was er 's morgens mee besmeurd. Gelukkig doet het amper pijn en kan ik normaal fietsen.
Om 6.30 u begonnen we er aan. Het eerste uur was prachtig koel en windstil fietsweer, maar dan stak voor de rest van de dag een alsmaar venijniger wordende noordenwind op, en wij reden naar het Noordoosten. Bovenop het snel warmer worden kwam de soms niet in te beelden slechte kwaliteit van het asfalt zorgen voor een uiteindelijk afmattende rit. Ergens onderweg wipte ongemerkt een van mijn drinkbussen uit zijn houder.
Ik had doodgraag gekampeerd in de woestijn, maar met deze wind zou ik nooit alleen mijn superlichte tent opgezet krijgen, en koken op mijn kampeervuurtje zou al evenmin gaan. Bovendien is het voor mijn wonde beter in propere omstandigheden te slapen.
We overnachten in een splinternieuw hotel midden in de woestijn met zowaar ... een klein overdekt zwembad. Door de wonde aan mijn been durf ik daar niet in. Klote!
Tussenstand na drie Turkmeense dagen: van de ongeveer 500 km in Turkmenistan zijn er 325 km achter de rug.
Een van de moeilijke trajecten van deze herfst-etappe begint er goed uit te zien. Morgen nog een lange dag tot Turkmenabad, dan op de vijfde en laatste dag nog maar een dikke 30 km tot de Uzbeekse grens.
Behalve een bedroevend slechte wifi-verbinding in Iran heb ik nog geen toegang tot het internet gehad. Als dat wel eens lukt zal ik alle voorbereide berichten na elkaar posten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten