Hoera, Turkmenistan ligt achter mij! En dat netjes binnen de mij toegemeten 5 dagen. Door die tijdsdruk, de opgelopen hondebeet, de perikelen in het ziekenhuis, de tegenwind, de extreme hitte en het slechte wegdek waren het niet echt ontspannen dagen. Mijn gevoel is dubbel: ik ben blij dat het voorbij maar ik heb er anderzijds bijzonder van genoten. Dit blijft mij de rest van mijn leven bij.
De grensovergang naar Uzbekistan was aan beide kanten heel bureaucratisch. Lang aanschuiven, alles bijeen een kleine 4 uur. Aan beide kanten een eentalig formulier invullen en alle bagage door een scanner.
Na 40 km in Uzbekistan, toen het al donker begon te worden, was er een hotel dat echter volzet was. David wilde de resterende 60 km liften tot Bukhara, ik besloot ter plekke onderdak te zoeken. We namen dus afscheid, en ik had geluk: ik reed de poort van een boerderij binnen en 5 minuten later stond ik al te douchen, een half uur later kreeg ik een heerlijk avondmaal voorgeschoteld door een sympathiek koppel. De man, 3 jaar jonger dan ik, was zwaar suikerziek en was zijn afgestorven tenen aan het verzorgen. Vreselijk beeld...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten