Wat een dag was dit weeral! Eerst de trein terug naar Erzincan, nog mooier dan gisteren door het ochtendlicht.
Om 11 u begon de rit, en die voerde direct omhoog naar een flinke col. Boven zat ik op een bank onder een boom bij een bron te middageten toen een auto stopte voor water. Ik geraakte in het Duits aan de praat met een opa Ali en zijn kleinzoon Ismael, die in Duitsland geboren is net als zijn vrouw Hanife (die zedig in de auto bleef zitten). Zij zijn twintigers die in Hanau bij Frankfurt wonen.
Het resultaat was dat ze me bij hen thuis uitnodigden, wat goed uitkwam want dat was 50 km verder vlak voorbij Kelkit, mijn einddoel van vandaag.
Tegen dat ik daar aankwam was het net donker.
Ali, Ismael en Hanife zijn streng religieus. Boven op de col hadden ze mij al heel vriendelijk en verontschuldigend laten verstaan dat ik in hun dorp best een lange broek zou dragen ipv mijn fietsshort. Hanife is helemaal zwart gekleed en haar hoofddoek bedekt de helft van haar gelaat. Zij wilde niet mee op de foto die ik van hen drie vroeg te mogen maken. Zij zat niet mee aan tafel maar hield zich op de achtergrond. Met Ismael, die procesoperator is in een chemisch bedrijf, had ik een heel open en ontspannen gesprek over religieuze, politieke en maatschappelijke onderwerpen allerhande.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten