Voor de tweede keer al voorbij een vluchtelingenkamp gereden, allicht Syriers. Niet heel groot, ik schat een 200 bewoners. Schroom verhindert mij er binnen te gaan en te proberen praten. Ik denk dat ze pottenkijkers op dure fietsen kunnen missen. Bovendien is er waarschijnlijk geen gemeenschappelijke taal, dus is er veel kans dat ik gewoon wat bedremmeld zou staan kijken naar hun miserie. Een foto nemen van op de weg en dan doorrijden is al wat ik dierf doen.
In het kamp was niks geen schaduw. Ik zag wat opzij 5 met zeildoek omspannen cabines, duidelijk latrines. Dat moet wat zijn in deze onbarmhartige zon.
Mijn eigen reis is ineens futieler. Toch maar schrijven wat ik heb gedaan.
Na 30 km een prachtig kratermeer. Van meren verwacht je dat ze op een laag punt liggen, hier was het natuurlijk omgekeerd, er was een flinke klim nodig om aan de kraterrand te geraken. Aan het meer was buiten mij alleen een Turks gezin. Het water was glashelder en heerlijk koel. Ik had spijtig genoeg geen etensvoorraad bij, anders was ik blijven kamperen.
In Derinkuyu is een van de vele onderaardse steden die Cappadocie telt. Heel vreemd, je verdwijnt in een vlak landschap via een trap onder de grond, waar een wirwar van trappen, gangen en kamers almaar dieper gaat. Hier zijn er acht neerwaartse verdiepingen. Helemaal beneden kan je via een verluchtingsschacht de buitenlucht zien. Niets voor mensen met claustrofobie.
Deze constructies dateren van de Hittieten, voor onze tijdrekening. Ze werden later door vervolgde christenen als schuilplaats gebruikt. Volgens de Lonely Planet gids zouden er hier in Derinkuyu 10.000 mensen in verbleven hebben. Lijkt me overdreven, maar hoe dan ook is het heel indrukwekkend.
Ook in Cappadocie was er in de jaren 1920 gedwongen huisruil tussen de locale Grieken en Turken uit het huidige Griekenland. Hier staat nog een mooie Griekse christelijke kerk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten