De wereld is aan de koppigaards. Na een nacht (slecht) slapen besloot ik toch de 15 km terug naar Dikilitas te rijden, en een manier te zoeken om de naar schatting 14 km klotepiste zonder kleerscheuren door te geraken, desnoods te voet. Het alternatief was rondrijden over de grote baan via Gurun, maar dat betekende een dag vertraging.
In Dikilitas legde ik aan een jonge gast, die zei Zakarias te heten, na veel vijven en zessen mijn probleem uit. In het dorp zag ik een Mitsubishi pickup staan, en ik vroeg of Zakarias aan de eigenaar wou vragen mij en mijn spullen tot aan het naftstation in Asagihuyuk te rijden waar het asfalt weer begon, eventueel tegen betaling.
Na wat gepalaver werd alles opgeladen en reden we met zijn drieën over de piste naar Asagihuyuk. Een van de bijgevoegde foto's is van onderweg. Aan stenen geen gebrek! Probleem opgelost, betaling overbodig!
De man in het naftstation in Asagihuyuk was aan het ontbijten en vroeg of ik wou aanschuiven: heerlijk vers brood met brokjes kaas, sesam- en chocopasta, thee a volonte.
Het resultaat was dat ik om 8 u 's morgens met een gevulde maag op de fiets kon stappen voor de resterende 48 km naar Kangal. Bijzonder mooi open landschap, niemand op de baan.
Als ik de grote omweg had genomen was ik pas morgenavond in Kangal aangekomen, dus ik heb veel geluk gehad.
Van hier naar Erzincan is het een 300-tal km, dus 3 fietsdagen, met na bijna 100 km nog 1 stad (Divrigi) waar ik in een hotel zou kunnen slapen. Als ik nu, zoals ik zou willen, nog wat zou doorrijden en kamperen, ga ik morgen ook niet in Divrigi stoppen. Dat zou betekenen 3 opeenvolgende nachten kamperen. Daar heb ik in dit hete weer geen zin in.
Lichtjes tegen mijn zin in ga ik dus hier op hotel. De rest van de dag wat rondlummelen, uitrusten en lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten