Dit was een dag waarvan ik het verloop onmogelijk had kunnen voorzien. Omdat ik morgenavond een Warmshowers-afspraak heb in Uzunkopru (Turkije), wat een 120 km van mijn vorige slaapplaats Aisymi is, wilde ik vandaag een 60-tal km doen. Dat was een flinke berg over tot in Mikro Derio, waar een hotel zou zijn. Weersvoorspelling: heel slecht, veel regen.
De ochtend verliep als een droom. Na enkele km klimmen kwam ik in een wolk terecht. Drie uur, 40 km en 1000 stijgmeters verder daalde ik daar terug uit af en was de droom ten einde.
In heel die tijd kruisten mij welgeteld 3 auto's en kwam ik geen zichtbare bewoning tegen. Een enkele keer had ik heel even in de diepte uitzicht op een groen dal.
Na een tiental km hoorde ik een vreemd geluid als van een traag vliegende helikopter. Mijn frank viel dat dat onzichtbare windmolens moesten zijn. Het duurde wel een klein uur, met af en toe ook een snerpende fluittoon (ik krijg begrip voor mensen die bezwaar hebben tegen windmolens in hun buurt). Een keer zag ik vlak naast de weg de schimmige contouren van de onderste helft van een windmolen, waar aan een hoog tempo eindpunten van wieken langsvlogen.
In het hotel had ik het gevoel dat ze mij met mijn fiets vies bekeken. Toen de onvriendelijke hotelbaas mij ook nog zei dat het 40 € zou kosten voor een nacht was de kous voor mij af. Doorrijden dus, tot Metaxades waar ook een hotel zou zijn. Dat was er ook, alleen staat het al een jaar leeg... Weer doorrijden, richting Didimoticho.
Tijdens een pauze op het terras van een café in een piepklein dorp geraakte ik aan de praat met een naar alcohol stinkende man, die rauwe look zat te verorberen. Die vertelde me dat de grensovergang waar ik op gemikt had, oost van Didimoticho, alleen voor treinverkeer is. Omdat Griekenland door de crisis alle internationale treinen heeft geschrapt is die grensovergang momenteel gewoon toe. Dat betekent een 80-tal km omrijden via Edirne (Adrianoupolis zoals ze hier zeggen). In dit dorp is het internet nog niet uitgevonden, dus ik kan dat niet controleren.
Het had dan ook geen zin door te rijden tot Didimoticho. Mijn niet zo welriekende gesprekspartner bedisselde met de cafébaas een prima oplossing: ik mag in een leegstaand huis slapen, waar heel af en toe een dokter verblijft als hij op consultatieronde dit dorp aandoet. Er is zelfs lopend water en elektriciteit. En voilà, het adagium van Geert ('het universum zorgt voor u') wordt weer bewaarheid!
Eindconclusie: ik ben afgepeigerd van de langer dan gedachte afstand, de klimmeters en de tegenwind die ik bijna de ganse dag heb gehad. Alleen de voorspelde regen is gelukkig uitgebleven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten