Ik twijfel tussen 2 evenwaardige mogelijkheden. Ik zou nog voor Anchorage een 350 km langere route kunnen kiezen langs Denali National Park, waar Mount McKinley ligt, de hoogste berg van Noord-Amerika. Dan zou ik de Denali Highway fietsen, een prachtige niet geasfalteerde weg van 215 km zonder bewoning, dicht tegen de poolcirkel, die alleen in de zomer open is. Maar ik zou ook ten westen van Anchorage het Kenai schiereiland kunnen gaan verkennen, waar ik veel moois over lees en hoor. Nog tijd genoeg om te beslissen. Wie weet kan ik allebei doen.
De laatste 5 dagen heel wisselend weer gehad. Twee keer 's morgens in de regen vertrokken, die dan aanhield tot een uur of 3. Er zijn plezantere activiteiten dan staande naast de fiets in sneltreinvaart middageten in de regen, of' s morgens in de regen de tent afbreken. Wat wel constant bleef was de tegenwind uit het westen.
Het was er het weer niet naar om, wat ik mij altijd voorneem, op tijd te stoppen met fietsen en wat te zitten lezen in de zon. Daardoor, en omdat ik goed in vorm ben na een maand fietsen, heb ik elke dag eerder grote afstanden afgelegd.
Alleen vandaag geen regen, en soms een dun zonnetje. Ik ben voorbij zoveel meren gereden waarin het fantastisch zwemmen moet zijn. Dat komt hopelijk nog.
Een paar heel plezierige ontmoetingen gehad. Eerst met Bruce, iets ouder dan ik, met wie ik (in zijn auto) 25 km ver naar de supermarkt reed in Watson Lake en weer terug. Dat spaarde mij alvast een saaie halve dag over en weer fietsen, alleen voor wat inkopen. Zalige kerel, met wie het wonderwel klikte. Heel veel gemeenschappelijke interesses en standpunten. Hij was onderweg naar Anchorage en drong aan dat ik zou meerijden. Hij neemt misschien dezelfde ferryboot als ik. Ik hoop het alvast, want we waren zeker nog niet uitgepraat. Hij woont in Oregon aan de US Pacific Coast. Daar rijd ik eind juli voorbij, en hij verwacht mij.
De vorige nacht kon ik eindelijk nog eens bij een Warmshowers gastheer slapen, en wat voor een! Peter woont alleen in een zelfgebouwd huis aan de oever van het grote Marsh Lake. Zijn grote passie zijn winterse tochten van wel een maand in heel afgelegen gebieden, op ski's of sneeuwschoenen met een voortgetrokken slee. Hij slaapt dan zonder tent, gewoon op en in de sneeuw. Heerlijk gegeten uit de eigen groentetuin, heel plezierig gebabbeld een hele avond.
Tja, dat zijn de ontmoetingen die een reis kleuren.
Ik ben aan beer nummer 9, waarvan 2 dicht genoeg om te fotograferen.
De Alaska Highway is prachtig aangelegd maar op de duur wat eentonig. Om bosbranden te kunnen inperken en om botsingen met wilde dieren te voorkomen is aan weerszijden een strook van een 15-tal meter vrijgemaakt. Begrijpelijk, maar lelijk. Omdat het oorspronkelijke tracé (aangelegd in 1942) sterk verbeterd is zijn er weinig bochten en gaat het vaak rechtdoor op en neer. Met de brede schouders van de weg is dat wel veilig fietsen natuurlijk, maar het wordt wat saai.
Morgen laat ik de fiets een dag rusten en rijd ik over en weer naar Skagway aan de kust. Vroeger ging dat vanuit Whitehorse helemaal met de trein, nu alleen nog het laatste (mooiste) stuk dat over de White Pass gaat en dan afdaalt naar zeeniveau. Het eerste stuk gaat nu met de bus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten