Mijn slaapplek op mijn eigen matrasje is bijna ideaal. Niemand in de buurt 's nachts, rolluiken naar beneden, alleen de lawaaierige airco is hinderlijk. Douchen kan ik in de gemeenschappelijke sanitaire ruimte, die bijna alleen door mij gebruikt wordt omdat omzeggens alle passagiers een eigen cabine hebben.
Van zeeziekte is geen sprake, want tot mijn immense opluchting is de zee bijzonder kalm. Slechts af en toe kan je een lichte deining van de boot voelen. Spijtig genoeg bleef op dag 1 het verhoopte magistraal zicht op de besneeuwde bergen met hun gletsjers, die 5000 m hoog uit zee oprijzen, volledig aan het oog onttrokken door laaghangende wolken. De zeer vriendelijke purser aan boord vertelde dat dat meestal zo is, en bevestigde dat het af en toe flink over en weer kan gaan op de boot.
De andere dagen was het prachtige uitzicht er wel. Ik zag veel orca's, een heel grote walvis en een zeeleeuw. Verder een school van wat ze hier Dall's purpoises noemen, iets groter dan zeehonden en razendsnelle zwemmers.
We legden 3 keer aan (Yakutat, Juneau, Ketchikan), en ik had dan voldoende tijd om met de fiets wat rond te rijden en inkopen te doen. Op aanraden van de purser reed ik in Juneau, waar we ruim 4 uur bleven, 11 km ver naar het einde van de Mendenhall gletsjer.
Op de boot loopt een bont gevarieerde selectie van de menselijke soort rond. Zo is er een naar schatting 40-jarige man met een flinke hangbuik, meer dan schouderlang grijs haar en snor met een pet erbovenop en een flashy zonnebril op zijn neus, die in korte broek en knalrood marcelleke op sandalen met kousen aan over en weer wandelt met een wel 20 cm lange dikke sigaar in zijn zwaar beringde hand. Maar even goed een jong koppel met 2 beeldschone kinderen, die onder hun vieren de hele tijd druk aan het converseren zijn in gebarentaal. Hoe de kinderen een gezelschapsspel spelen is ontroerend om zien. Wie weet wat mijn medepassagiers zeggen over die rare zestiger met zijn fiets uit Europa, die op zijn eigen matras slaapt in een stil hoekje, zijn eigen potje kookt, zijn eigen koffie zet en de hele tijd zit te observeren en te lezen...
De Amerikanen zijn vreemd preuts op het gebied van alcohol. Aan boord is alleen in een afgescheiden deel van de kantine bier te krijgen, en je moet het ter plaatse opdrinken. Aan land kan je in een supermarkt geen bier kopen. Dat kan alleen in een liquor store, en vaak alleen op vertoon van een identiteitsbewijs, zelfs wanneer je overduidelijk ouder bent dan de wettelijke 19 jaar.
De oppervlakkige jovialiteit waarmee je overal als een oude bekende begroet wordt is voor ons Europeanen lachwekkend. Als je een winkel binnenkomt of aan een kassa aanschuift is de standaardvraag 'How are you doing today?'.
Religie en politiek zijn hier sterk verweven. Aan een kerkgebouw nabij Anchorage stond op een groot bord naast een Amerikaanse vlag en een kruisbeeld 'Stand in front of the flag, kneel in front of the cross'. Men vertelde mij dat rechtse christenen allemaal republikeins stemmen.
Alaska is blijkbaar een van de meest republikeinse staten, waar door het bizarre Amerikaanse kiessysteem ('the winner takes it all') met kiesmannen die in het kiescollege de president aanduiden, een democratische stem bij de presidentsverkiezingen eigenlijk gewoon weggegooid is. De republikeinen zijn er zo zegezeker dat er amper campagne gevoerd wordt.
In de krant las ik dat Donleavy, de goeverneur van Alaska, ultrarepublikein en naar het schijnt een Trump in het kwadraat, beslist heeft de subsidies voor de University of Alaska met liefst 41 % te verminderen. Hij overweegt ook de Alaska Marine Highway, die de ferryboten in en naar Alaska uitbaat (oa die waar ik op vaar), af te schaffen wegens te zwaar wegend op het budget. Veel eilanden en kustdorpen, die alleen via de zee te bereiken zijn, zijn er wel volledig afhankelijk van voor hun verbinding met de buitenwereld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten