Veel te vertellen over de eerste twee Turkmeense dagen!
De grensovergang liep vlotter dan verwacht. Om 7.45 u stonden David en ik te wachten tot de Iraanse douane zou openen (om 8 u). Met een half uur vertraging begon de ceremonie aan de Iraanse kant. Een paar fietszakken openen, alle fietszakken door een X-stralen scanner en we kregen de uitreisstempel in ons paspoort.
Aan de Turkmeense kant eerst paspoortcontrole, dan medische controle (oa koortsmeting), wat paperassen invullen en 14 dollar betalen, nakijken van alle foto's op mijn smartphone (anti-porno), nogmaals X-stralen scan en klaar was kees.
Om 10.45 u maakten we op de parking kennis met Dimitri, de Turkmeense gids van David, die goed Engels spreekt en geen bezwaar had mijn bagage mee te nemen in zijn grote terreinwagen. Ik blij... Dimitri is een gewezen topsporter, die 25 jaar geleden een Turkmeens record op de tienkamp neerzette dat nog altijd standhoudt.
Dan volgt normaal gesproken de zware rit waar alle fietsers voor waarschuwen: 98 km in de onbarmhartige blote zon (mijn fietscomputer gaf 48 °C aan) naar Hauz-Han over de meest schabouwelijke asfaltbaan.
Om dat te vermijden had ik op OsmAnd+, de kaart-app die ik op mijn smartphone heb, een alternatieve route uitgestippeld die wel 25 km langer uitvalt maar betere kwaliteit zou hebben naar ik hoopte. Er komt trouwens een 17 km lang verbindingsweggetje in dat niet in Google maps noch op mijn papieren kaart te zien is, maar alleen in OsmAnd+. Ook Dimitri kende dit weggetje niet.
Na 83 km over redelijke baan met behoorlijke tegenwind en af en toe heel slecht asfalt was er een restaurant annex slaapkamers waar we met z'n drieën een kamer kregen. Kostprijs inclusief pinten bier en heerlijk avondeten: 10 dollar pp.
Deze ochtend om 6 u bij het vertrek werd ik gebeten door een grote hond. Een wonde van wel 1 cm diep waar het bloed uit gutste. Nu ben ik wel ingeënt tegen rabiës maar honden poetsen hun tanden niet elke dag en kunnen dus andere ziektekiemen overbrengen. Veel meer dan ontsmetten en een grote plakker kleven tegen indringend vuil kon ik in eerste instantie niet doen.
Na een prettige fietsdag bij hoge temperaturen, ferme zijwaartse noordenwind en overwegend redelijk asfalt ging ik in Mary van het hotel naar een ziekenhuis. Ik legde mijn probleem uit, maar ze wilden uit mijn beste Russisch maar niet begrijpen dat ik al een volledig schema van anti-rabies vaccinaties heb ondergaan en alleen een aanvullende inenting nodig had.
Dicht naaien vonden ze tot mijn verbazing niet nodig. Na het ontsmetten van de wonde en twee spuitjes begonnen ze ineens over 67 dollar die ik moest betalen en dan zou ik na nog een spuitje 4 uur in het ziekenhuis moeten blijven. Als de verpleegster dan nog zei dat het een inenting tegen rabiës zou zijn was voor mij de maat vol en ging ik gewoon weg, terug naar het hotel.
Ik zat er wel mee in mijn maag dat ze de gegevens van mijn paspoort genoteerd hadden en wisten in welk hotel ik zat.
Dimitri zei dan wel dat ik me geen zorgen moest maken, maar wist toch ook niet hoe dit zou aflopen. Hij zei dat ze in het ziekenhuis verplicht zijn uitsluitend manats (Turkmeense munt) aan te rekenen en zeker geen dollars. Waarschijnlijk wilden ze in het ziekenhuis gewoon zwarte munt slaan uit de omstandigheden.
Toen ik even later in de hotellobby zat te lezen werd ik aan de telefoon geroepen. Iemand van de immigratiedienst. De receptionist vertaalde. Ze wilden weten of ik gehuwd was en hoeveel kinderen ik had. Het ziekenhuis had dus contact genomen met de immigratiedienst. Vreemd en verontrustend...
Omdat ik mijn dikke vriend en dokter Luc niet kan opbellen om raad begin ik maar op eigen houtje aan een antibiotica-kuur waar ik gelukkig alles voor bij heb. De vervaldatum van de medicijnen is al wel overschreden maar het is beter dan niets. Als er na een paar dagen geen tekenen van ziekte of ontsteking zijn kan ik ermee ophouden.
Wat hier op straat erg opvalt zijn de mooie kleren die de vrouwen dragen: felgekleurde lange kleden, die heel nauw aansluiten en de vrouwelijke vormen mooi accentueren. Wat een verademing na de vormeloze veelal zwarte kleren in Iran.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten