maandag 31 augustus 2015

Dag 5/4 Guzelbahce

Joelende kinderen op straat, gecombineerd met langs alle kanten uitslaand zweet, hielden me wakker tot ver na middernacht. Van miserie een slaapmiddel genomen, waardoor ik pas na 7 wakker werd hoewel ik al om 6 u wilde opstaan om te genieten van de koelere fietsuren.
Op het gemak tot nabij Izmir gereden. Deze stad, hoe mooi waarschijnlijk ook, trekt me niet aan nu ik met de fiets ben. Een tiental km voor het centrum kan je aan de noordkant van de Izmir-baai ferryboten nemen naar verschillende plaatsen aan de zuidkant. Dat bespaarde mij een twintigtal hectische km door het stadscentrum.
Daarna nog een 30-tal km westwaarts langs de kust tot een hotelletje in Guzelbahce.

Dag 5/3 Foca

Foca is een zeer mooi gelegen kuststadje, waar veel middle class Turkse gezinnen hun vakantie doorbrengen. Prachtige zeepromenade, afgeboord met Ottomaanse huizen. Geen enkele buitenlander gezien. Aangenaam gezwommen in de glasheldere Egeische Zee.
Ik zal moeten leren hoe ik best omga met dit klimaat. Toch weer te lang blijven rijden, tot ik ondanks constant en veel drinken uitgedroogd aankwam. De laatste 40 km langs de kust, met behoorlijk wat klimmen en dalen. De thermometer op mijn fietscomputer, weliswaar niet in de schaduw, gaf op een bepaald moment 47 ºC aan.
Op het Griekse eiland Lesbos, in de verte te zien, woedde een reusachtige bosbrand.
Toen ik onderweg even onder de enige boom in kilometers op de kaart stond te kijken werd ik binnengeroepen voor thee, met erbij een schaal gebakjes van het huis en een heerlijke saladeschotel met kaas en tomaten. Zo had ik ineens middaggegeten. Die onverwachte ontmoetingen zijn zo plezierig!

zaterdag 29 augustus 2015

Dag 5/2 Bergama (Pergamon)

Wat een afknapper... ik dacht iets van mijn goede vorm te hebben overgehouden en een inloopritje te rijden maar dat viel zwaar tegen. Grillige wind van overal, maar vooral een onverwacht heuvelachtig parcours tot boven de 700 m. En omdat ik 's morgens nog een en ander wilde bekijken in Ayvalik was ik veel te laat op pad in de blakende zon.
De Turken hebben de vervelende gewoonte vloeibaar pek uit te storten op de weg, en daar een laag losse keien overheen te leggen die door de auto's vast gereden wordt. Dat zal best wel goed werken in dit klimaat, maar voor de fiets is dat een pest: opspringende steentjes, maar vooral een hobbelig oppervlak. Aan de kant van de weg, waar je als fietser geacht wordt te rijden, ligt een laag losse stenen. Vaak zijn er stroken waar de pek door de zon smelt en aan de banden blijft plakken. Of andersom. Ik vrees dat dat heel sletig is voor mijn banden, die sowieso stilaan aan vervanging toe zijn.
Mooi was de rit wel. Rustige baan doorheen olijfgaarden en daarna pijnbossen, regelmatig bronnetjes. Sommige stonden droog, maar soms kwam er (niet heel koud) water uit. Middageten in een sympathiek restaurant in het bos. Tegen dat ik in Bergama aankwam was het al na vieren. Prachtig hotelletje in een Ottomaanse woning. Snel een douche en dan naar de Akropolis. Die torent aan de noordkant 200 m boven de stad uit en is bereikbaar met een kabelbaan. Ik was zwaar onder de indruk van de ruïnes, van de locatie en van het magnifieke uitzicht op de wijde omgeving in de avondzon. 

Dag 5/1 Ayvalik

Gisteren een heuglijk weerzien in Istanbul met de buitengewoon sympathieke Burak, die van een val met de fiets een gebarsten heup heeft overgehouden. Weerzien ook met mijn fiets en mijn spullen. De pralines, zorgvuldig omwikkeld met een deken van ijsblokjes in veel plastiek, hebben de reis prima overleefd.
Deze ochtend een helse 24 km in volle Istanbuls stadsverkeer tot Yenikapi vlakbij het oude stadscentrum, waar ik de ferryboot naar Bandirma nam. Leuke babbel met een medepassagier, die op een olietanker de wereld afvaart en al een paar keer in Antwerpen geweest is.
In Bandirma nam ik na twee uur wachten een minibus naar Ayvalik. Daar ging wel wat gepalaver aan vooraf over de fiets. Uiteindelijk mocht hij zonder meerprijs achterin mee na uitnemen van het voorwiel. Onderweg Esin, een alleraardigste jonge lerares Engels, leren kennen, die voor mij telefonisch een hotelletje reserveerde in Ayvalik. In december komt ze naar Brussel en misschien bij ons logeren in Antwerpen.
Ayvalik is een zeer aangenaam stadje aan de Egeische Zeekust. Beladen geschiedenis: in 1920 moesten alle Griekse inwoners van deze bijna zuiver Griekse streek gedwongen verhuizen naar het vlakbije Lesbos. Turkse bewoners van dat eiland werden gedwongen hun plaats in te nemen. Pijnlijke episode, prachtig beschreven door Louis de Bernieres in Vogels zonder vleugels.
Ik ben hier in de lente vlakbij geweest, dus morgen gaat de fietstocht van hieruit verder richting Pergamon. Maar eerst nog wat rondwandelen in Ayvalik, want het was al bijna donker toen ik aankwam.