dinsdag 6 oktober 2015

Dag 5/40 Tbilisi!

Voor de laatste fietsdag nog een keer goed uit de pijp mogen komen. Ik dacht dat de meer dan 1000 m hoogteverschil mij vandaag op een roetsjbaan naar Tbilisi zouden zetten. Tot vlak voor Tbilisi was het een heel golvend parcours tussen 1300 en 1600 m hoogte, en pas helemaal op het eind kwam de verdiende afdaling. Spijtig genoeg op slechte weg, zodat ik er eigenlijk niet veel aan had.
Het weer en het landschap zaten fantastisch mee. Vertrokken in dichte mist en bij het doorbreken van de zon prachtig zicht gehad op een flink aantal kuddes schapen/geiten en koeien.
Bij het naderen van Tbilisi zag ik in het verre noorden de besneeuwde toppen van de Kaukasus liggen, heel indrukwekkend!
Onderweg dikwijls gestopt om rond te kijken en een laatste keer te genieten van het fietsplezier. De herinnering hieraan moet mij de winter doen doorkomen. Veel tijd om uit te pluizen hoe het vervolg er zal uitzien! Mogelijkheden zat, maar Armenië en Iran zijn er zeker bij.
Bijzonder plezierig onderkomen in een hostel (Waltzing Mathilda). Ik slaap in een dormitory.

Dag 5/39 Tsalka

Vreemd, het is ineens herfst. Of is het gewoon de grote hoogte en het bewolkt weer? Vannacht veel regen, vandaag temperaturen tussen 4 en 14 ºC. Deze ochtend vertrokken in de ochtendmist. De hele dag veel kleren aan. Onderweg zag ik een bergtop van 3100 m die al in de sneeuw ligt.
De dorpen waar ik door rijd zijn ongelooflijk troosteloos. De meeste huizen bevinden zich in een schabouwelijke toestand. Buiten de (heel rustige) hoofdbaan, waar ik over rijd, zijn de straten niet geasfalteerd. Of ze zijn het ooit geweest maar dat is niet meer te zien. Door de regen zijn ze modderig en vol putten en bulten. Zelfs een baan die op mijn kaart als de grote baan Tsalka-Marneuli getekend staat is eigenlijk niet te berijden tenzij met een terreinwagen. Gelukkig is de baan naar Tbilisi redelijk OK, tot hiertoe toch.
In Tsalka vond ik na twee al te gore hotels dankzij een oude man die mij aansprak uiteindelijk toch treffelijk onderkomen in een gebouw dat ooit dienst deed als hotel maar nu niet meer als dusdanig aangekondigd staat. Je moet het gewoon weten.

zondag 4 oktober 2015

Dag 5/38 Ninotsminda

Vannacht veel regen. Heel mooie rit in aangenaam herfstweer. Na een goede 60 km was er een hotel, en het volgende waarschijnlijk pas 72 km verder. Omdat de regenwolken dreigend worden hou ik er mee op voor vandaag.
Morgen een laatste keer over de 2000 m langs enkele grote meren. Het zal allicht te kil zijn om te zwemmen. Overmorgen een grote afdaling naar Tbilisi, dat op een hoogte ligt van rond de 400 m.

zaterdag 3 oktober 2015

Dag 5/37 Vardzia

Rustige dag, weinig kilometers. Ik dacht van mijn baan af te wijken om 16 km heen en weer terug te rijden naar de rotswoningen in Vardzia, en daarna door te rijden naar Ninotsminda. Toen ik over een prachtig weggetje in Vardzia aankwam bleek er een heel leuk en goedkoop hotel te zijn dat in een bijzonder mooie omgeving ligt. Omdat ik toch ruim de tijd heb om Tbilisi te bereiken besliste ik maar snel om daar te blijven overnachten.
De rotswoningen vielen mij na wat ik in Cappadocie zag een beetje tegen.

Een bijzonder prettige namiddag doorgebracht met Jana, een jong meisje uit Münster, dat al twee maanden onderweg is in Kyrgistan, Kazachstan, Rusland en Georgië. Samen een wandeling gemaakt bergop en teruggekeerd bovenop een hooiwagen. 

vrijdag 2 oktober 2015

Dag 5/36 Aspindza (Georgië)

Vreemd hoe een staatsgrens effectief twee werelden kan scheiden. In Georgië is alles plots anders: ander type mensen, ander straatbeeld en andere huizen, geen minaretten maar kruisbeelden en kerktorens, ander alfabet (sierlijk maar hopeloos moeilijk). Je ziet hier veel meer personenwagens dan in Turkije, waar je dan weer veel meer (mini)bussen ziet.
Je merkt hier duidelijk twee snelheden: sommige mensen zien er heel welvarend en Europees uit, maar je ziet ook veel armoede en verval, en nog veel dat oostblokkerig aandoet (vooral de gebouwen).
De rit was heel prettig. Vanaf Akhaltsikhe (indrukwekkende hooggelegen burcht!) een 30-tal km een mooie rivier stroomopwaarts gevolgd.
Een paar truckers onderweg wilden mij per se trakteren op wijn en sterke drank uit plastic flessen, maar dat heb ik wijselijk aan mij laten voorbijgaan.

donderdag 1 oktober 2015

Dag 5/35 Posof

Als afsluiter van Turkije kon dat tellen. Een col van 2540 m met kilometerslange wegenwerken in de beklimming, zodat het eigenlijk een (slechte) piste was. Ik kon niet recht op de trappers gaan staan omdat mijn achterwiel dan slipte. Maar wel enig mooi, zowel de aanloop ernaartoe in de steppe bij optrekkende ochtendmist als de beklimming zelf, om de 1200 m afdaling naar het groene dal van Posof niet te vergeten. Vanuit Posof is het zicht op de omringende bergen werkelijk adembenemend.
In die afdaling kruiste ik voor de tweede keer in Turkije (na een onsympathieke Fransman een paar dagen geleden) een collega solo fietser, een toffe Zuid-Afrikaan die al 4 jaar rondreist en nooit op hotel noch restaurant gaat. Hij heeft een budget van 5 euro per dag en kampeert altijd wild.
Daar ben ik een luxebeest tegen. Ik vind dat je toch wel 1 keer per dag het eten van het land moet proeven en ergens warm gaan eten, hoe simpel dat soms ook is. En een douche is zo welkom na een dag fietsen in de zon. Ik heb tijdens de ongeveer 50 dagen dat ik nu doorheen Turkije gereisd heb gemiddeld net geen 30 euro per dag gespendeerd, bijna altijd een hotelovernachting inbegrepen (in weliswaar meestal eerder basic hotelletjes).
Ik ben Turkije ondertussen zo gewoon dat het morgen in Georgië wennen wordt.

Als ik de balans van mijn Turkije-ervaringen opmaak is die zeer positief. De Turken zijn bijzonder vriendelijk geweest voor mij. Ik heb zeer veel mooie dingen gezien met heel veel afwisseling.
Een paar aspecten waren voor mij vervelend:
- loslopende honden, alleen of in troepen tot wel 10 of meer, en dat zowel op bewoonde plaatsen als zomaar ver van de bewoonde wereld. Die komen van ver wild blaffend aangelopen en lopen dan met blikkerende tanden en duidelijke honger een heel eind mee. Ze komen soms tot tegen de benen of de fiets. Als je daar te bang voor bent blijf je hier als fietser beter weg.
- wegwerkzaamheden overal. Dat is natuurlijk een teken van welstand en toe te juichen, maar voor fietsers zijn die zeer rottig. Zij duren hier meestal gemakkelijk 20, 30 of meer km. Ik heb vaak gevloekt als ik weer eens een aankondigingsbord zag. Hoe ver ze gaan duren staat er spijtig genoeg nooit bij.
- het gemekker van de imams vanuit de moskeeën 5 keer per dag. Met alle respect voor de islamitische medemens, maar dit is zo lelijk, luid en opdringerig. Ik werd letterlijk elke ochtend kort na 5 u wakker. Dat kwam mij goed uit omdat dat mijn wekker was, maar je moet het maar verdragen als je hier woont en niet gelovig bent.

woensdag 30 september 2015

Dag 5/34 Kars

Kars is een klein rustig stadje in de steppe, heel prettig en ontspannen, gedomineerd door een hoger liggend fort. Nog veel Russische gebouwen van toen de Russen er rond 1900 baas waren. Een mooie brug, moskeeën en 10de eeuwse kerk. Ook wel veel verval en slecht onderhoud.
Voor mij was het de ideale rustdag voor ik morgen mijn laatste Turkse fietsdag heb. Er staan nog wat cols te wachten.

dinsdag 29 september 2015

Dag 5/33 Ardahan

Mooie beklimming doorheen een landschap dat heel sterk aan de Alpen doet denken. Veel bomen, groene weiden, houten huisjes en hier en daar vee.
Toen ik nog 200 m te klimmen had moest ik voor het eerst in Turkije mijn regenjas aandoen. Het begon ongelooflijk te regenen maar vooral te waaien (in de voor mij verkeerde richting) en de temperatuur dook 10 ºC naar beneden. Op een gegeven moment moest ik zelfs al klimmend voluit in de remmen en mij met de voeten op de grond schrap zetten om niet in de ravijn te worden geblazen. Gelukkig was dat van korte duur, tegen dat ik een half uur later op de pas was kwam de zon er weer door.
Aan de andere kant van de pas een heel ander landschap, gedaan met de bomen. Je zag beneden een grote grasvlakte, maw ik kwam terug in de steppe. Daarin zag ik al van op de pas de stad Ardahan liggen, waar ik 2 nachten in hetzelfde hotel ga slapen.
Morgen bij wijze van rustdag over en weer naar Kars.

maandag 28 september 2015

Dag 5/32 10 km voorbij Savsat

Serieus geklommen vandaag. Ik ben na veel op en af geëindigd in een hotel op 1555 m, onderweg naar de col van 2650 m die voor morgen is (op de weg naar Ardahan). Lang een mooie bergrivier stroomopwaarts gevolgd.
Ik moet gisteren iets slechts gegeten hebben. Ik zit met buikloop en heb de halve nacht op het toilet doorgebracht. Het was te voelen in mijn benen. Hopelijk is het voorbij na een nachtje goed slapen.

zondag 27 september 2015

Dag 5/31 Artvin

Alle Turken met wie ik over mijn route gesproken heb zegden dat ik zeker naar Artvin moest. Dat stadje is tegen een spectaculaire steile bergflank gebouwd en ligt honderden meters boven een vallei die ooit prachtig was maar nu mega littekens draagt van werken aan een paar stuwdammen. Mooie gebouwen zijn er niet, wel veel lelijke flatgebouwen. Het is dus alleen om de ligging tussen de hoge bergen te doen.
De weg hier naartoe ging eerst over een col (zie foto's) van waar Hopa en de Zwarte Zee te zien zijn, en aan het eind was er de 4 km beklimming aan gemiddeld 10 %.
Ik vond op het internet dat de grensovergang naar Georgië nabij het meer van Cirldir, die ik vanuit Kars wilde nemen, niet open is. Ik moet dus mijn plannen wijzigen. Misschien dat ik vanuit Ardahan met een dolmus (minibus) over en weer naar Kars ga. Ik wil per se Kars bezoeken omdat die stad het decor vormt van de buitengewone roman Sneeuw (kars is trouwens Turks voor sneeuw) van Orhan Pamuk.
Op mijn route naar Ardahan ligt nu eerst een klim naar 2650 m. Zo hoog ben ik sinds het Atlasgebergte in Marokko niet meer geweest. Ik zie morgen wel waar onderweg ik overnacht, want de volledige klim in 1 trek is te ambitieus, zowel qua afstand als qua hoogteverschil.

zaterdag 26 september 2015

Dag 5/30 Hopa

Andere fietsers van wie ik de blog volg schrijven dat de kustweg langs de Zwarte Zee zo aangenaam is. Viel dat even tegen! Een viervaksbaan met gelukkig bijna de hele tijd een ruime pechstrook en wel weinig verkeer. Maar saai... bijna constant door bebouwde zones en weinig contact met de zee. Aan de andere kant zeer hoge bergen, ruim over de 3000 m. Een zevental tunnels met lengtes tussen 1 en 2 km, echte horror als je langs achter een camion hoort aandonderen. Het geluidsniveau in zo'n tunnel is hallucinant. Mijn fiets heeft prima verlichting maar ik racete er toch telkens op maximale snelheid door.
Omdat ik ondanks het tamelijk slechte slapen door het stadslawaai van Trabzon goede benen had heb ik dan maar ineens door de zure appel gebeten en de volledige 171 km afgefietst die eigenlijk voor 2 dagen gepland waren. Gemiddelde snelheid meer dan 26 km per uur. Dat is goed voor 1 keer, zeker niet voor herhaling vatbaar.
Het was de hele dag bewolkt en ik dacht aldoor dat het zou beginnen regenen, maar uiteindelijk viel er geen druppel.
Onderweg lekker gegeten in een visrestaurant.
Hopa ligt op 19 km van de Georgische grens. Omdat het veel te vroeg is om al ineens naar Tbilisi te rijden ga ik de komende dagen nog een toer maken in de bergen richting Artvin en Kars, en ook in de bergen de grens oversteken.

vrijdag 25 september 2015

Dag 5/29 Trabzon

Om te vloeken! Welgeteld 2 dagen geleden is het klooster van Sumela gesloten voor geologisch onderzoek van de rotsen waarin/waartegen het gebouwd is. Blijkbaar vormden vallende rotsen en brokstukken een gevaar en is een diepgaand onderzoek onvermijdelijk.
Gelukkig wist ik het net voor vertrek uit Macka, anders was ik voor niets 800 m geklommen. Om het klooster alleen langs de buitenkant te zien leek me dat een inspanning buiten proportie. Ik doe het met de foto's in Google Afbeeldingen.
Ik ben dus op het gemak naar Trabzon afgezakt, waar ook wat moois te zien is: een Aya Sofia die nu moskee is, het Trabzon museum in een prachtig Jugendstil huis, een karavanserai, .... Maar vooral is Trabzon een aangename stad om in rond te dwalen. Spijtig dat Trabzonspor vanavond geen thuismatch speelt!
Het viel mij daarstraks te binnen dat ik sinds Kayseri 10 dagen geleden geen buitenlanders meer gezien heb.

donderdag 24 september 2015

Dag 5/28 Macka

Ochtendlijke theepauze
Pech. Na de ochtendcol (die meeviel omdat Unlupinar, waar ik vertrok, al een stuk de berg op ligt) en de bijhorende afdaling was ik onderweg om de laatste bergrug voor de Zwarte Zee over kleine bergwegen en een col van 2350 m te rijden. Deze weg voert door een nationaal park en langs het Sumela-klooster dat ik zeker wil bezoeken.
Ik vond in Google Maps wel dat deze weg met een verdacht dun kronkellijntje vol haarspeldbochten getekend staat. Toen ik daar in de buurt kwam vroeg ik in een naftstation of ze die weg kenden, en twee mannen verzekerden me dat hij zeker over 50 km niet geasfalteerd is. Mooi plan afgevoerd dus.
Het alternatief is de grote baan, die deze dagen door het vierdaagse offerfeest wel heel verlaten is.

Bij het middageten in Torul
Ik had gedacht hier een hotel of pension te vinden en hier te overnachten, om morgen de laatste col voor de kust te beklimmen. Die waren er ook, maar ze zijn allebei gesloten.
De enige twee mogelijkheden zijn ofwel 26 km terug naar Gumushane, maar daar heb ik geen zin in, ofwel ineens de laatste col oprijden, want daar bovenop zou een hotel zijn. Dat laatste zal het worden, maar eerst lekker middageten zoeken.

's Avonds
Ik bleef bespaard van de laatste 200 stijgmeters van de col omdat er een 1,7 km lange tunnel is gegraven.
Het hotel bovenop de col was veel te duur, dus ik liet mij gewoon 30 km lang zonder een trap te geven uitzakken tot Macka, 1400 m lager. Ik had ineens de resterende 30 km naar Trabzon kunnen doen, maar morgen vroeg wil ik vanuit Macka eerst naar het Sumela-klooster.

Dag 5/27 Unlupinar (nabij Kelkit)

Wat een dag was dit weeral! Eerst de trein terug naar Erzincan, nog mooier dan gisteren door het ochtendlicht.
Om 11 u begon de rit, en die voerde direct omhoog naar een flinke col. Boven zat ik op een bank onder een boom bij een bron te middageten toen een auto stopte voor water. Ik geraakte in het Duits aan de praat met een opa Ali en zijn kleinzoon Ismael, die in Duitsland geboren is net als zijn vrouw Hanife (die zedig in de auto bleef zitten). Zij zijn twintigers die in Hanau bij Frankfurt wonen.
Het resultaat was dat ze me bij hen thuis uitnodigden, wat goed uitkwam want dat was 50 km verder vlak voorbij Kelkit, mijn einddoel van vandaag.
Tegen dat ik daar aankwam was het net donker.
Ali, Ismael en Hanife zijn streng religieus. Boven op de col hadden ze mij al heel vriendelijk en verontschuldigend laten verstaan dat ik in hun dorp best een lange broek zou dragen ipv mijn fietsshort. Hanife is helemaal zwart gekleed en haar hoofddoek bedekt de helft van haar gelaat. Zij wilde niet mee op de foto die ik van hen drie vroeg te mogen maken. Zij zat niet mee aan tafel maar hield zich op de achtergrond. Met Ismael, die procesoperator is in een chemisch bedrijf, had ik een heel open en ontspannen gesprek over religieuze, politieke en maatschappelijke onderwerpen allerhande.

dinsdag 22 september 2015

Dag 5/26 Erzincan (terug Divrigi)

Eerder korte maar mooie rit langs de Eufraat naar Erzincan. Nu scheiden mij nog 3 evenwijdige bergruggen van de Zwarte Zee. Dat betekent 3 keer klimmen tot boven de 2000 m en weer dalen tot 1100 m, behalve natuurlijk de derde keer een mega afdaling tot Trabzon op zeeniveau.
Omdat ik al vroeg in Erzincan was, waar niets te zien is of te beleven valt, ging ik in het station vragen of er in de namiddag geen trein was naar Divrigi, het omgekeerde traject van de laatste 3 dagen dus.
Die lijn loopt voor een groot deel over een tracé door de bergen waar geen weg is. En ja, ik had om 14 u een trein en morgenvroeg om 7.15 u een trein terug. Kostprijs: 2,5 euro voor 200 km, fiets gratis. Mijn voltallige schoonfamilie, notoire treinliefhebbers, mag jaloers zijn, want het waren 4 fantastische uren, lekker lui kijkend vanuit een comfortabele zetel. En morgenvroeg nog eens in omgekeerde richting.
Zo kon ik weer gaan slapen in het goede hotel in Divrigi waar ik 3 dagen geleden verbleef, en ben ik rond 11 u terug in Erzincan. Mijn rit begint morgen dus een pak later dan gewoonlijk. Hopelijk valt de hitte dan mee en heb ik in die zin geen stommiteit gedaan, want tussen km 10 en 28 moet ik klimmen naar 2120 m.

maandag 21 september 2015

Dag 5/25 Kemah

Ik kom superlatieven te kort om de rit van vandaag te beschrijven. Het gebergte is hier grandioos in zijn barsheid. In de winter, als hier een meter sneeuw ligt en het 20 ºC vriest, moet het niet gemakkelijk zijn te overleven in de piepkleine dorpjes waarnaar zandweggetjes van op de 'grote' baan voeren. Alle tinten van bruin, geel en rood zijn te zien, met hier en daar een spikkel groen. Het moet prachtig zijn, als je zou beschikken over goede stafkaarten, hier te voet rond te trekken.
Ik had om de 100 m zin om te stoppen voor een foto. Het is moeilijk te kiezen welke ik op deze blog zet.
Het fietsen zelf was heel plezierig, met wel twee flinke cols. Een schaduwzijde: ik wilde wild kamperen, maar het voorspelde onweer dreigde en dat risico wilde ik in het hooggebergte niet lopen.
In Kemah, een dorp van 2000 mensen in de vallei van de Eufraat, werd ik in het Frans aangesproken (en aansluitend uitgenodigd op thee) door een sympathieke man die 12 jaar in Fribourg, Zwitserland, heeft gewerkt. Hij belde naar de eigenaar van een soort pension dat ik anders zeker niet zou gevonden hebben, want het was op straat aan niets te zien. Voor omgerekend 8 euro heb ik een prima kamer.

zondag 20 september 2015

Dag 5/24 Ilic

Ik moet misschien mijn planning bijstellen. Bedoeling was de 200 km van Divrigi naar Erzincan in 2 dagen te rijden, maar ik ben ruim voor halfweg gestrand in Ilic.
Daar zijn twee redenen voor. Vooreerst de loodzware eerste 50 km met veel klimwerk (meer dan 1500 hoogtemeters). En dan de hele tijd vervelende wegenwerken in verschillende stadia van afwerking zodat ik kilometers lang over losliggende grote keien moest dokkeren. Bijzonder vermoeiend, zeker als de weg ondertussen stijgt of daalt. 
Als klap op de vuurpijl is er rond Ilic een stuwmeer in aanbouw op de Eufraat. Daarvoor hebben ze de weg die ik nam laten onderlopen en een reusachtige omleiding aangelegd ... in losliggende keien.
Net als gisteren onderweg geen enkele plek voor een theepauze.
Ik kwam aan het einde van mijn latijn om 12.30 u in Ilic aan. Totaal buiten verwachting zag ik daar een goed hotel. De twijfel heeft niet lang geduurd.
Morgen rij ik alvast tot Kemah, een dikke 70 km. En dan zie ik wel.
Ik heb wel enorm genoten van de rit. Het hooggebergte was weer eens fabuleus mooi.

zaterdag 19 september 2015

Dag 5/23 Divrigi

4 ºC bedroeg de temperatuur bij het vertrek deze ochtend in het donker, 5.45 u. Ik vind het zalig bij opkomende en verder klimmende zon het landschap te zien oplichten en een voor een de lagen kledij uit te trekken, om rond 8 u te eindigen in sandalen en T-shirt.
De eerste 60 km gingen golvend omhoog tot een col van 1950 m, daarna kwam een 25 km lange reuze-afdaling tot Divrigi op net geen 1100 m hoogte.
Het was een van de mooiste ritten in Turkije tot nu toe, en zeker de eenzaamste. Bijna geen verkeer, geen bewoning, geen enkel naftstation. De eerste gelegenheid voor een theepauze was 5 km voor aankomst. Gelukkig had ik 3 l water bij.
Dit deel van Turkije, waarover in de gidsen niets gezegd wordt omdat er weinig of geen mooie historische steden of monumenten zijn, vind ik eigenlijk bijzonder prettig om door te fietsen.
In Divrigi is wel een prachtige moskee annex ziekenhuis (13de eeuws) met ongelooflijk mooi uit steen gehakte toegangspoorten.
De 2 komende dagen beloven mooi en zwaar te worden. Mijn papieren kaart toont heel andere wegen dan Google Maps. Men verzekert mij hier dat de ganse route tot Erzincan geasfalteerd is.

vrijdag 18 september 2015

Dag 5/22 Kangal

De wereld is aan de koppigaards. Na een nacht (slecht) slapen besloot ik toch de 15 km terug naar Dikilitas te rijden, en een manier te zoeken om de naar schatting 14 km klotepiste zonder kleerscheuren door te geraken, desnoods te voet. Het alternatief was rondrijden over de grote baan via Gurun, maar dat betekende een dag vertraging.
In Dikilitas legde ik aan een jonge gast, die zei Zakarias te heten, na veel vijven en zessen mijn probleem uit. In het dorp zag ik een Mitsubishi pickup staan, en ik vroeg of Zakarias aan de eigenaar wou vragen mij en mijn spullen tot aan het naftstation in Asagihuyuk te rijden waar het asfalt weer begon, eventueel tegen betaling.
Na wat gepalaver werd alles opgeladen en reden we met zijn drieën over de piste naar Asagihuyuk. Een van de bijgevoegde foto's is van onderweg. Aan stenen geen gebrek! Probleem opgelost, betaling overbodig!
De man in het naftstation in Asagihuyuk was aan het ontbijten en vroeg of ik wou aanschuiven: heerlijk vers brood met brokjes kaas, sesam- en chocopasta, thee a volonte.
Het resultaat was dat ik om 8 u 's morgens met een gevulde maag op de fiets kon stappen voor de resterende 48 km naar Kangal. Bijzonder mooi open landschap, niemand op de baan.
Als ik de grote omweg had genomen was ik pas morgenavond in Kangal aangekomen, dus ik heb veel geluk gehad.

Van hier naar Erzincan is het een 300-tal km, dus 3 fietsdagen, met na bijna 100 km nog 1 stad (Divrigi) waar ik in een hotel zou kunnen slapen. Als ik nu, zoals ik zou willen, nog wat zou doorrijden en kamperen, ga ik morgen ook niet in Divrigi stoppen. Dat zou betekenen 3 opeenvolgende nachten kamperen. Daar heb ik in dit hete weer geen zin in.
Lichtjes tegen mijn zin in ga ik dus hier op hotel. De rest van de dag wat rondlummelen, uitrusten en lezen.

Dag 5/20 Pinarbasi

Mooie weidse landschappen. Alsmaar hoger: ik ben nu op 1500 m hoogte.
Onderweg een prachtige karavanserai gezien, Karatay Hani.
Nog maar eens een eenvoudig hotel zonder wifi.