donderdag 30 mei 2019

Dag 10/17 iets voorbij Hazelton

De voorbije 6 dagen was het weer schitterend, weliswaar met tegenwind maar dat kon de pret niet bederven. De weg werd beetje bij beetje mooier en rustiger. Vandaag was het landschap fantastisch, heel hoge besneeuwde pieken links en rechts, een voorbode van de Stewart-Cassiar Highway waar ik morgen aan begin.
Nu ben ik voor de laatste keer te gast bij een warmshowers gastheer. Ik heb op die 6 dagen slechts één keer gekampeerd, en de muggen maakten dat extreem onprettig, zowel 's avonds als 's ochtends. Ik heb de ritten dan ook zodanig aangepast dat ik niet hoefde te kamperen, hoe graag ik dat eigenlijk ook doe. Gevolg was dat het aantal afgelegde kilometers 2 maal bijna 120 was, maar evengoed 2 maal amper 40. Eén keer motel, de andere keren warmshowers.
Ik heb prachtige warmshowers ervaringen gehad, bijzonder interessante mensen variërend van welgestelde stedelingen tot sympathieke boeren. Ondertussen ook al een paar keer in een meer gezwommen.
In Smithers, de laatste 'stad' voor de Stewart-Cassiar Highway, heb ik gisteren flinke etensvoorraden aangelegd: 5 gevriesdroogde maaltijden, worst, kaas, pasta, tomatensaus, brood, poedermelk, havervlokken, rozijnen, cashewnoten,... Ik kan ertegen voor een week. Ik heb ook voor 4,5 liter water flessen bij. Dat is het enige dat ik onderweg moet aanvullen. Mijn fiets is nu loodzwaar.
Ik heb wel vernomen dat er toch een paar plaatsen zouden zijn op de Stewart-Cassiar Highway waar ik misschien binnen kan overnachten. Maar het wordt sowieso vooral kamperen. We zien wel. Ik zal ook dagenlang geen telefoon- en dus geen internetverbinding hebben, misschien 2 keer wifi.
Een paar dagen geleden zag ik (in de verte) mijn eerste beer. Daar gaan er nog veel volgen. Mijn berenspray is alvast verhuisd naar mijn stuurtasje, waar ik het voor het grijpen heb.


zaterdag 18 mei 2019

Dag 10/5 Clinton



Clinton is ontstaan tijdens de zogenaamde Cariboo-goldrush in de jaren 1850. Het is helemaal zoals ik mij een cowboydorp in de far west voorstel. Ik slaap voor het eerst in een hotel. Het wordt gerund door een Chinees die op zijn 31ste uit Taiwan emigreerde.
Na sinds Vancouver de eerder rustige Highway 99 gevolgd te hebben ben ik nu op de drukkere Highway 97, de Cariboo Highway. Spijtig, maar er is geen alternatief. De shoulder, zeg maar pechstrook, waar ik op rij is nu anderhalve meter breed in plaats van 1 meter.
Al veel mooie vogels gezien, een grote vos en een groepje herten.
Mijn Warmshowers-gastheer in Lillooet, die bij de brandweer werkt, vertelde dat de klimaatopwarming alsmaar meer bosbranden meebrengt. De gevolgen daarvan heb ik onderweg gezien.

Dag 10/4 Pavilion

Vandaag kalm aan gedaan, noodgedwongen ook. Na amper 42 km maar wel meer dan 800 stijgmeters kwam ik in een piepklein dorp. Een vrouw aan wie ik water vroeg zei dat ik gerust in het kerkje mocht slapen. Fantastisch! Zo ben ik beschut tegen regen en wind.


Dag 10/3 Lillooet


Een beetje te veel hooi op de vork genomen. Na ook al een zware dag gisteren was de rit vandaag lang en super bergachtig, met bijna 2000 stijgmeters. Ik ben nog niet goed gerodeerd natuurlijk, en de jetlag is nog niet helemaal verteerd.
Het komt doordat ik via Warmshowers onderdak heb gevonden voor na de eerste 3 ritten, en dan liggen de trajecten vast. Zoniet zou ik zeker vroeger gestopt zijn om te kamperen, hoewel dat in dit druilerige weer vervelend zou zijn.
Het landschap is wel prachtig. Gisteren reed ik door Whistler, centrum van een reusachtig skigebied waar in 2010 de Olympische winterspelen gehouden werden.

dinsdag 14 mei 2019

Dag 10/1 Squamish

Ik ging ervan uit dat Canada mij vriendelijk welkom zou heten en een aangename eerste fietsdag zou bezorgen tot bij mijn Warmshowers gastgezin, maar in plaats daarvan toonde het zijn tanden: onafgebroken regen en amper zicht op de prachtige kustlijn en aanliggende bergen. Ik ben maar al te blij dat ik nu niet hoef te kamperen.
De jetlag laat zich nog voelen. De eerste twee nachten in Canada waren daardoor onrustig. Hopelijk wordt dat stilaan beter.

Dag 10/0 Vancouver bis

Een dagje Vancouver is nodig om de jetlag (9 u tijdsverschil) te beginnen verteren en om wat inkopen te doen. Berenspray en een lokale simkaart staan bovenaan het lijstje, naast de nodige etensvoorraad.
In vergelijking met de vorige etappes heb ik mijn spullen strenger geselecteerd om lichter te rijden. Flink wat gereedschap en reserveonderdelen zijn thuis gebleven, en ook aardig wat kleren. Maar toch kom ik nog aan een kleine 20 kg bagage, zonder eten en water.

maandag 13 mei 2019

Dag 10 /0 op het vliegtuig naar Vancouver


Onder mij trekken de ijsbergen aan de oostkust van Groenland voorbij, vier uur na het opstijgen in Frankfurt. De weergaloze schoonheid ervan fascineert mij. Wie weet hoe lang dit prachtige schouwspel nog te bewonderen zal zijn... Hopelijk krijgen mijn kleinkinderen het ook nog te zien.
Ik werd onverwacht uitgeleide gedaan naar Zaventem door een heuse delegatie, waar ik heel erg van genoten heb.
Na een onderbreking van bijna een jaar begin ik aan de tiende etappe van mijn fietsreis. Het is spijtig dat ik vorig jaar het Japanse traject heb moeten afblazen door geruzie tussen Rusland en Japan over de Sakhalin-Hokkaido veerboot (en door een onfortuinlijke sleutelbeenbreuk), zodat Vladivostok het ongewilde eindpunt werd van etappe 9.
Na Europa, Noord-Afrika en Azië gaat mijn route nu door Noord-Amerika. Deze tiende etappe omvat een noordwaarts stuk Canada-Alaska, een vijfdaagse bootreis van Alaska naar de noordwestelijke punt van de VS, en tenslotte een zuidwaarts stuk langs de westkust, hopelijk tot aan de Mexicaanse grens.
Weer een heel nieuwe wereld voor mij. De eerste 6-7 weken van Vancouver naar Anchorage beloven onherbergzaam te worden, maar wel overwegend over asfaltweg. Veel zal afhangen van regen en wind. En van de welwillendheid van de beren en ander wild (en muggen) dat ik ongetwijfeld zal tegenkomen. Ik heb er veel over gelezen en weet in theorie goed hoe ik me moet gedragen, vooral bij het kamperen.
Na thuis veel Warmshowers-fietsers onderdak te hebben gegeven het voorbije jaar is het nu weer aan mij om waar mogelijk (en dat is niet zo vaak) onderdak te vragen. In Vancouver en na de eerste drie fietsdagen is het alvast gelukt, daarna veel minder omdat de bewoning heel snel afneemt en de afstanden tussen woonkernen enorm worden. Improvisatie zal er dikwijls aan te pas komen, en een goede planning van etensvoorraden.

zondag 12 mei 2019

Nieuwe etappe

Vandaag is Andoni terug vertrokken voor een volgende etappe in Noord America