Dag 7/9-10 Bukhara

Bukhara is een wondermooie, niet al te grote stad waar heel veel vroeg-islamitische architectuur dicht op elkaar gepakt zit. Je ziet in de bouw wijzen heel goed de verwantschap met Iran.
Ik zit ineens midden in de toeristen, onder wie opvallend veel vroeggepensioneerde Franse koppels en groepen. Ik zag ook een jong Frans koppeltje dat met de fiets onderweg is naar huis vanuit Mongolië via de Pamir Highway.
Verblijven doe ik bij Rakhima, het enige Warmshowers lid in Uzbekistan denk ik. Zij woont met haar moeder en andere familieleden in een traditioneel Uzbeeks huis, gebouwd rond een binnenplaats. Heel warme mensen, maar alleen Rakhima spreekt (zeer goed) Engels.

Omdat Rakhima in een hotel werkt kan ze mij daar laten registreren. In Uzbekistan moet je je minstens om de 3 dagen in een erkend hotel registreren, op straffe van boete bij het verlaten van het land. Vervelend als je kampeert of bij mensen thuis slaapt.

Op vele plaatsen zie je foto's met een rouwband eromheen van de net overleden president Karimov. Aan het dagelijkse leven is van rouw niets te merken

De foto toont de stapel Som (Uzbeekse munt) die ik op de zwarte markt kocht voor 100 dollar: 630.000 Som in 100 briefjes van 5000 en 130 van 1000. Eerst kreeg ik een meer dan 10 cm dik pak met 630 briefjes van 1000, maar dat weigerde ik. In de bank krijg je voor 1 dollar tussen 2000 en 3000 Som, op de zwarte markt 6300. Eerst wilde de wisselaar 6200 geven, maar ik wist van Rakhima dat ik 6300 moest vragen.

Dag 7/8 Qarakol (Uzbekistan)

Hoera, Turkmenistan ligt achter mij! En dat netjes binnen de mij toegemeten 5 dagen. Door die tijdsdruk, de opgelopen hondebeet, de perikelen in het ziekenhuis, de tegenwind, de extreme hitte en het slechte wegdek waren het niet echt ontspannen dagen. Mijn gevoel is dubbel: ik ben blij dat het voorbij maar ik heb er anderzijds bijzonder van genoten. Dit blijft mij de rest van mijn leven bij.

De grensovergang naar Uzbekistan was aan beide kanten heel bureaucratisch. Lang aanschuiven, alles bijeen een kleine 4 uur. Aan beide kanten een eentalig formulier invullen en alle bagage door een scanner.

Na 40 km in Uzbekistan, toen het al donker begon te worden, was er een hotel dat echter volzet was. David wilde de resterende 60 km liften tot Bukhara, ik besloot ter plekke onderdak te zoeken. We namen dus afscheid, en ik had geluk: ik reed de poort van een boerderij binnen en 5 minuten later stond ik al te douchen, een half uur later kreeg ik een heerlijk avondmaal voorgeschoteld door een sympathiek koppel. De man, 3 jaar jonger dan ik, was zwaar suikerziek en was zijn afgestorven tenen aan het verzorgen. Vreselijk beeld...

Dag 7/7 Turkmenabad

Laatste dag in de Garagumwoestijn. Twee woestijnvossen gezien, een aantal kamelen en veel wegvluchtende woestijneekhoorns. Of deze naam juist is weet ik niet, maar Dimitri noemt ze desert squirrels. Er zijn ook een soort snelle hagedissen die als ze in hun loop bovenaan een oneffenheid komen een grote sprong voorwaarts maken doorheen de lucht.
Het fietsen in de woestijn is helemaal niet saai. Ik kan er niet genoeg van krijgen voortdurend rond te kijken.
Ergens onderweg was er een soort baancafé waar we, al was het nog maar 11 u, konden middageten. De volgende 80 km was er immers niets meer.
De hele dag felle noordenwind, schuin op kop. De kwaliteit van het asfalt was heel wisselend.
Turkmenabad is een vreemde stad. Veel brede boulevards en grote officiële gebouwen. Niet bepaald gezellig, en dat is dan ook wat de Lonely Planet erover schrijft.

Dag 7/6 Uch-Adhzi

Ik was vorige nacht onrustig en sliep heel woelig. De wonde verloor nog bloed: mijn onderlaken was er 's morgens mee besmeurd. Gelukkig doet het amper pijn en kan ik normaal fietsen.
Om 6.30 u begonnen we er aan. Het eerste uur was prachtig koel en windstil fietsweer, maar dan stak voor de rest van de dag een alsmaar venijniger wordende noordenwind op, en wij reden naar het Noordoosten. Bovenop het snel warmer worden kwam de soms niet in te beelden slechte kwaliteit van het asfalt zorgen voor een uiteindelijk afmattende rit. Ergens onderweg wipte ongemerkt een van mijn drinkbussen uit zijn houder.
Ik had doodgraag gekampeerd in de woestijn, maar met deze wind zou ik nooit alleen mijn superlichte tent opgezet krijgen, en koken op mijn kampeervuurtje zou al evenmin gaan. Bovendien is het voor mijn wonde beter in propere omstandigheden te slapen.
We overnachten in een splinternieuw hotel midden in de woestijn met zowaar ... een klein overdekt zwembad. Door de wonde aan mijn been durf ik daar niet in. Klote!
Tussenstand na drie Turkmeense dagen: van de ongeveer 500 km in Turkmenistan zijn er 325 km achter de rug.
Een van de moeilijke trajecten van deze herfst-etappe begint er goed uit te zien. Morgen nog een lange dag tot Turkmenabad, dan op de vijfde en laatste dag nog maar een dikke 30 km tot de Uzbeekse grens.
Behalve een bedroevend slechte wifi-verbinding in Iran heb ik nog geen toegang tot het internet gehad. Als dat wel eens lukt zal ik alle voorbereide berichten na elkaar posten.

Dag 7/4-5 Mary

Veel te vertellen over de eerste twee Turkmeense dagen!
De grensovergang liep vlotter dan verwacht. Om 7.45 u stonden David en ik te wachten tot de Iraanse douane zou openen (om 8 u). Met een half uur vertraging begon de ceremonie aan de Iraanse kant. Een paar fietszakken openen, alle fietszakken door een X-stralen scanner en we kregen de uitreisstempel in ons paspoort.
Aan de Turkmeense kant eerst paspoortcontrole, dan medische controle (oa koortsmeting), wat paperassen invullen en 14 dollar betalen, nakijken van alle foto's op mijn smartphone (anti-porno), nogmaals X-stralen scan en klaar was kees.

Om 10.45 u maakten we op de parking kennis met Dimitri, de Turkmeense gids van David, die goed Engels spreekt en geen bezwaar had mijn bagage mee te nemen in zijn grote terreinwagen. Ik blij... Dimitri is een gewezen topsporter, die 25 jaar geleden een Turkmeens record op de tienkamp neerzette dat nog altijd standhoudt.

Dan volgt normaal gesproken de zware rit waar alle fietsers voor waarschuwen: 98 km in de onbarmhartige blote zon (mijn fietscomputer gaf 48 °C aan) naar Hauz-Han over de meest schabouwelijke asfaltbaan.
Om dat te vermijden had ik op OsmAnd+, de kaart-app die ik op mijn smartphone heb, een alternatieve route uitgestippeld die wel 25 km langer uitvalt maar betere kwaliteit zou hebben naar ik hoopte. Er komt trouwens een 17 km lang verbindingsweggetje in dat niet in Google maps noch op mijn papieren kaart te zien is, maar alleen in OsmAnd+. Ook Dimitri kende dit weggetje niet.
Na 83 km over redelijke baan met behoorlijke tegenwind en af en toe heel slecht asfalt was er een restaurant annex slaapkamers waar we met z'n drieën een kamer kregen. Kostprijs inclusief pinten bier en heerlijk avondeten: 10 dollar pp.

Deze ochtend om 6 u bij het vertrek werd ik gebeten door een grote hond. Een wonde van wel 1 cm diep waar het bloed uit gutste. Nu ben ik wel ingeënt tegen rabiës maar honden poetsen hun tanden niet elke dag en kunnen dus andere ziektekiemen overbrengen. Veel meer dan ontsmetten en een grote plakker kleven tegen indringend vuil kon ik in eerste instantie niet doen.
Na een prettige fietsdag bij hoge temperaturen, ferme zijwaartse noordenwind en overwegend redelijk asfalt ging ik in Mary van het hotel naar een ziekenhuis. Ik legde mijn probleem uit, maar ze wilden uit mijn beste Russisch maar niet begrijpen dat ik al een volledig schema van anti-rabies vaccinaties heb ondergaan en alleen een aanvullende inenting nodig had.
Dicht naaien vonden ze tot mijn verbazing niet nodig. Na het ontsmetten van de wonde en twee spuitjes begonnen ze ineens over 67 dollar die ik moest betalen en dan zou ik na nog een spuitje 4 uur in het ziekenhuis moeten blijven. Als de verpleegster dan nog zei dat het een inenting tegen rabiës zou zijn was voor mij de maat vol en ging ik gewoon weg, terug naar het hotel.
Ik zat er wel mee in mijn maag dat ze de gegevens van mijn paspoort genoteerd hadden en wisten in welk hotel ik zat.
Dimitri zei dan wel dat ik me geen zorgen moest maken, maar wist toch ook niet hoe dit zou aflopen. Hij zei dat ze in het ziekenhuis verplicht zijn uitsluitend manats (Turkmeense munt) aan te rekenen en zeker geen dollars. Waarschijnlijk wilden ze in het ziekenhuis gewoon zwarte munt slaan uit de omstandigheden.
Toen ik even later in de hotellobby zat te lezen werd ik aan de telefoon geroepen. Iemand van de immigratiedienst. De receptionist vertaalde. Ze wilden weten of ik gehuwd was en hoeveel kinderen ik had. Het ziekenhuis had dus contact genomen met de immigratiedienst. Vreemd en verontrustend...
Omdat ik mijn dikke vriend en dokter Luc niet kan opbellen om raad begin ik maar op eigen houtje aan een antibiotica-kuur waar ik gelukkig alles voor bij heb. De vervaldatum van de medicijnen is al wel overschreden maar het is beter dan niets. Als er na een paar dagen geen tekenen van ziekte of ontsteking zijn kan ik ermee ophouden.
Wat hier op straat erg opvalt zijn de mooie kleren die de vrouwen dragen: felgekleurde lange kleden, die heel nauw aansluiten en de vrouwelijke vormen mooi accentueren. Wat een verademing na de vormeloze veelal zwarte kleren in Iran.

Dag 7/2-3 Sarakhs

Tegen de verwachting in twee heel mooie fietsdagen met onderweg 1 korte maar nijdige klim en dan een langgerekte afdaling tot de hoogte van de woestijn.
De eerste nacht in een klein dorp bij nog maar eens buitengewoon vriendelijke mensen thuis geslapen. Zeer lekker gegeten, zeer slecht geslapen want we lagen met zijn vijven in de woon/slaapkamer. Moeilijk gecommuniceerd met behulp van mijn Point it boekje en het fotokaftje van Ana. Ze waren heel blij met onze familiefoto (die ik in 20-voud bijheb voor zulke gelegenheden).
De wind waait al 3 dagen fel van opzij uit het noorden. Dat kan morgen in Turkmenistan een probleem worden, want dan draai ik 90° en moet ik pal noordwaarts.
Tweede nacht in een hotel in grensstad Sarakhs. De grens is 1 km van hier.
Ik ben lichtjes gespannen. Het 10 liter watervat heb ik aan de receptionist gegeven die er heel blij mee was. Onnozel eigenlijk, ik heb dat vaatje al bij sinds mijn vertrek uit België en ik heb het nooit gebruikt. Het was bedoeld voor gelegenheden als nu, maar het kan er gewoon niet bij. In de plaats bind ik 3 2-liter flessen opzij tussen de achterfietszakken en mijn tent+slaapgerief. Ik durf mij niet afvragen hoe zwaar ik ondertussen geladen ben.
In mijn hotel logeert ook David, een Australische fietser die net als ik morgen aan de doortocht van Turkmenistan begint. Hij heeft daarvoor een Turkmeense chauffeur ingehuurd die hem opwacht over de grens en die hem gaat volgen. Imanol suggereerde mij aan de telefoon mijn bagage met die chauffeur mee te geven. Dat zou een gigantisch verschil maken.

Dag 7/1 onderweg naar de Turkmeense grens

Ik heb mijn verstand laten voorgaan op mijn haast fysieke verlangen om snel te vorderen. Voor de 200 km naar Sarakhs aan de Turkmeense grens heb ik 3 dagen, want mijn Turkmeense 5-dagen transitvisum loopt van 1 tot 5 september, dus ik moet pas overmorgen in Sarakhs aankomen en daar nog 1 nacht blijven. Overhaasting heeft daarom geen zin.
En dus ben ik na 65 vlakke kilometers, waarvan de laatste 40 door een desolaat zonverbrand landschap, dat de nabije woestijn aankondigt, gestopt in een tankstation. Hier is een 4-bedkamer waar (vooral Turkse) truckers kunnen rusten. Voor 2,5 euro mag ik hier overnachten en het propere sanitair, waaronder een douche, gebruiken. En ik kan avondeten in het restaurant hiernaast. Ik ben nog wat groggy van de lange vliegreis, en ik zal nog genoeg kunnen kamperen.
Toen ik gisteravond al mijn hier gebleven en meegebrachte spullen verzamelde en over de fietszakken verdeelde zakte de moed in mijn schoenen: ondanks alle goede voornemens heb ik gewoon te veel bij. Met veel moeite krijg ik alles, samen met wat gekocht eten, in de fietszakken gepropt. En dan moet ik mijn 10-liter vaatje nog met water vullen. Nu is dat nog plat maar eenmaal gevuld zal het nog een plaats moeten krijgen en komen er nog eens 10 kg bij. Dat moet ik in Sarakhs nog eens goed bekijken...

Na het avondeten een lang gesprek gehad op het terras buiten met een goed Engels sprekende dertiger, die aan het afkicken is van een opiumverslaving. Hij vertelde dat er in Iran veel drugsgebruik is en dat er gemakkelijk aan te geraken is. Hij volgde 5 jaar geleden al een afkickprogramma maar herviel. Nu is hij 2 maanden drugsvrij maar zijn hersenen zijn dermate aangetast dat hij niet kan werken. Zijn familie zorgt voor hem en voor zijn vrouw en (binnenkort 4) kinderen.