Ik ben voorbarig geweest met de loftrompet over de Russische wegen. Vandaag heel veel niet-geasfalteerde baan, hoewel de aanduiding op de kaarten niet veranderd is.
Heel talrijk zijn de sporen die nog te zien zijn van de Sovjetunie. De hoofdstraat in elk dorp heet Leninstraat, de Lenin-standbeelden zijn niet te tellen. Ook de toegangspoorten van veel kolchozen (collectieve boerderijen) en sovchozen (staatsboerderijen) staan er nog, meestal in erbarmelijke staat.
Mooie kampeerplek.
Rusland is vanaf het begin opvallend anders dan de Centraal-Aziatische stan-landen. De levensstandaard is zichtbaar hoger, de kwaliteit van de wegen véél beter. De winkels doen West-Europees aan qua grootte en aanbod, maar de prijzen zijn wel een pak lager. Bevoorrading zal hier duidelijk geen probleem meer zijn. De voorraad eten die ik in mijn onwetendheid voor alle zekerheid had opgeslagen in Oskemen is veel te groot.
Vriendelijk zijn de Russen alleszins wel. Gisteren moest ik in een restaurant gewoon niet betalen na de klassieke babbel. De chauffeurs houden hier voldoende afstand van mijn fiets, wat in Kazakhstan wel eens anders kon zijn.
De eerste vraag in elk gesprek is al sinds Turkmenistan steevast 'atkuda?' (van waar ben je?). De tweede vraag 'skolka ljet?' (hoe oud ben je?), en de derde 'kuda?' (waar ga je naartoe?). Mijn Point it boekje bevat een kaartje van Europa en een van Azië, en dat gebruik ik dan om mijn route te tonen. Het aantal gedane kilometers vinden ze ook altijd interessant, en ook hoe lang ik er over heb gedaan. Voor de eenvoud probeer ik niet uit te leggen dat ik mijn reis onderverdeel in etappes van 2 maanden.
Het landschap wisselt af tussen agrarisch, eerder vlak en heuvelachtig, lichtjes bebost. Heel aangenaam fietsen, niet in het minst omdat ik vandaag flinke rugwind had en het aangenaam zonnig was met temperaturen boven de 20 °C. Dat zal niet blijven duren: het wordt dag na dag kouder, voor zondag wordt regen en maximum 6 °C met nachtvorst voorspeld.
De daken van de huizen hebben hier soms heel schreeuwerige kleuren, van fluo-gifgroen over kobaltblauw tot knaloranje.
Gisteren een sightseeing dag in Oskemen. Leuk natuurhistorisch museum met opgezette dieren. In een mooi aangelegd park stond naast afgedankt artilleriegeschut en tanks een grappige verzameling standbeelden van Gorki, Tolstoj en 6 keer Lenin, naast elkaar van klein naar groot. Ze vinden het duidelijk zonde ze weg te doen.
Het landschap verandert zienderogen. Het wordt heuvelachtig (vandaag voor het eerst in Kazakhstan meer dan 1000 stijgmeters) en er zijn veel meer bomen. De Siberische taiga is niet veraf. De Russische grens is nog een dikke 40 km van hier.
Een goede kampeerplek vinden was niet evident. Ik denk dat de ondergrond nog bevroren is en omdat de sneeuw nog niet helemaal gesmolten is is de grond vaak nogal drassig. In een klein dorp vond ik een mooie droge grasplek naast een snelstromende beek.
Op wandel in het dorp geraakte ik aan de praat met Stasja, een jonge gast die op de fiets rondreed. Even later stond hij met zijn kameraad Vlad aan de tent met een tas thee en een zak lekkers.
Na een dag als gisteren is een kleine terugslag te verwachten. Ik had deze ochtend dan ook loden benen, die pas na het middageten soepel werden. Het vooruitzicht van de luxe van een hotel en morgen een dagje rondwandelen in een echte stad hielp me te blijven trappen. Onderweg was trouwens bijna geen bewoning. Dit is een voorbode van wat me in Mongolië te wachten staat.
In het ene 'kafe' (zo heet hier een zaak waar je zowel eten als drinken kan krijgen) onderweg mocht ik van de heel sympathieke eigenares, links op de foto, niet betalen voor mijn eten.
Stilletjesaan verandert het landschap. Ik nader het Altaigebergte, en dat is te zien. Het weer wordt kouder ook, vlakbij begint Siberië. Er zijn nog veel resthopen sneeuw, overal stroomt smeltwater.
De kilometerpaal geeft links de afstand naar Oskemen, rechts die naar Almaty.
Ik zal me een beetje moeten inhouden: ik heb de laatste 3 dagen 427 km gereden, en aan dat tempo kom ik te vroeg aan de Mongoolse grens. Mijn Mongools 30 dagen-visum loopt pas vanaf 10 mei. Anderzijds, zo zal ik wat langer in de Russische Altai kunnen zijn, en dat belooft heel mooi te zijn. Misschien kan ik daar ook eens gaan wandelen in de bergen.
Ik logeer in een ex-Sovjet hotel, dat wel behoorlijk gerenoveerd is.
Ik kan me niet herinneren ooit zulke rugwind gehad te hebben als vandaag. Gevolg: 185 km gevlogen aan gemiddeld 30 per uur over naar Kazakse normen goed asfalt. Dat mag ook wel, na vele dagen met ongunstige wind. Onderweg een paar flinke regenbuien.
Om de 10 km staat hier een verkeersbord zoals op de foto.
Gisteren een dag zonder geschiedenis, die eindigde in een sympathiek hotelletje in wat na Taldikorgan de eerste plaats is die je met goede wil een stadje zou kunnen noemen.
Het hotelletje waar ik nu zit is heel basic. Geen badkamer, wel een achterkamertje met een groot watervat dat met een houtvuur wordt opgekookt. Daarnaast een vat met koud water. Met een steelpan meng je in een grote teil naar believen warm en koud water, en dat giet je dan over je heen. Heerlijk! Het is van in de Pamir geleden dat ik dit systeem nog ben tegengekomen.
Eindelijk een 'normale' fietsdag. Zonnig, wind van opzij, voor het eerst mijn sandalen aan. Ik fietste bijna de hele dag lang door een vlak landschap zonder bomen. Altijd maar rechtdoor, met slechts een paar bochten.
Onderweg bij twee gigantische gsm-masten stond een barak waaruit een man mij kwam begroeten. Zijn job is daar te zijn. Daarvoor rijdt hij elke dag van zijn woonplaats Usharal 45 km en weer terug, ook in de winter wanneer er 1 m sneeuw ligt en de temperatuur -45 °C is. Hij bood mij een tas thee en we deelden al wat we hadden. Bijzonder sympathieke en wijze man, 64 jaar oud net als ik. Wat ben ik blij met het weinige Russisch dat ik geleerd heb.
Eindelijk kan ik kamperen, weliswaar achter de bescherming tegen de wind van wat struiken en bomen.
Dit is niet normaal meer. Twee dagen in een prettig lentezonnetje, maar wat een tegenwind... Gisteren 92 en vandaag 52 km, maar ik voel mij of ik ruim het dubbele heb gefietst.
Ik verblijf in een goor hotel, en nadat ik betaald en mij geïnstalleerd heb zie ik aan de overkant een ander, dat er veel beter uit ziet. Stom.
Nu volgen 220 km zonder dorp. Ik heb me deze ochtend bevoorraad om een paar dagen te overbruggen. Ik hoop genoeg water te hebben. Op de kaart staan ongeveer halfweg een paar plaatsnamen, maar ik weet ondertussen dat dat niet meer dan groepjes huizen zijn. Hopelijk luwt de wind een beetje, want nu zou ik mijn tent gewoon niet kunnen opzetten. Maar wie weet vind ik wel onderdak in een van die huizen.
