Dag 7/33 Jelondy

Wat een nacht. Ik was de hele tijd kortademig door de hoogte, en ik heb amper een oog dichtgedaan.
Vanaf hier moet ik nog een 800 m klimmen naar de eerste vierduizender col (Koitezek, 4272 m), en die klim met de daaropvolgende afdaling zijn niet geasfalteerd. Daarna een tweede col, en dan op en af tot Alichur (3900 m). Alles bijeen een 85 km in volstrekt verlaten gebied, waarvan een 50-tal op asfalt.
Het lijkt me geen goed idee dat vandaag te doen, vooral omdat ik dan 400 m hoger eindig dan waar ik nu al ben. Gelukkig is tijdens het fietsen het zuurstoftekort minder problematisch dan bij het slapen.
Ik zal mezelf goed moeten observeren en zonodig de medicatie tegen hoogteziekte nemen die ik bijheb.

Terwijl ik aan het middageten ben komt Thomas aan, een jonge Sloveen die ik ik Korogh heb leren kennen. We besluiten vanaf morgen samen te rijden. Voor de bewoningloze ritten tot Murghab is het leuk gezelschap te hebben. Ook na Murghab is er tot Sary-Tash in Kirgistan heel weinig bewoning, maar in Murghab zou ik graag op Alberto en compagnie wachten, als dat wachten niet te lang duurt.
Op de foto, genomen tijdens een namiddagwandeling, het dorp Jelondy vanuit de hoogte. Thomas vertelde dat om aan de hoogte te wennen je beter niet gewoon rust (wat mijn plan was), maar een paar honderd meter klimt en weer daalt.

Dag 7/32 Jelondy

De mensen volgen hier de zon en gaan vroeg slapen: om 19.45 u ging op de boerderij iedereen naar bed, en ik volgde uiteraard hun voorbeeld.

Na een hele dag op, en soms ook neer, bevind ik mij nu op 3500 m. Het verrast mij dat, zelfs op deze hoogte, er nog steeds kale begroeiing is. Die is nu getooid in prachtige herfstkleuren.
Jelondy is een samenraapsel van wat huizen, gegroepeerd rond een heetwaterbron waarrond een (wel heel primitief) sanatorium is gebouwd. Het komt mij goed uit dat ik hier in een aparte kamer kan slapen, want ik ben flink moe en heb nood aan privacy. Ik voelde bij het fietsen dat de lucht ijler en zuurstofarmer wordt.

Het avondeten is een afknapper: de typische bouillon met een schapeknook en oudbakken brood. Als ik vraag of ik nog iets kan krijgen serveren ze een bordje gebakken aardappelen die zo vettig zijn dat ik er maar een paar naar binnen krijg. Om te drinken alleen thee. Culinair is Centraal-Azie geen hoogvlieger!

Rond halfzeven valt in heel het gebouw de elektriciteit uit voor de rest van de avond. Dat wordt midden in de nacht hersteld. Wat wij in het westen evident vinden (voedselveiligheid, hygiëne, elektriciteit, stromend water,...) is dat hier allerminst.

 

 

Dag 7/31 Vuzh

Na een extra dag rust voelde ik me deze morgen goed genoeg om uit Korogh te vertrekken. Mijn ingewanden zijn tot rust gekomen.
Aan een heel traag tempo 65 km afgelegd, met amper verkeer en grotendeels over behoorlijk asfalt. Ik ben nu op 2700 m. Het decor is weeral spectaculair.
Toen ik aan een boerderij vroeg of ik mocht kamperen zeiden ze eerst van wel, maar ze kwamen dadelijk zeggen dat ik binnen mocht slapen. Dat kwam goed uit want er is buiten een felle koude wind. Om 18.45 u wordt het hier al pikdonker.
Ze zijn nu aan de typische Pamir-maaltijd: een kom bouillon met daarin een paar stukken schapenvlees, en daarbij zelfgebakken brood. Dat zag ik nu niet zitten (en zal ik nog genoeg moeten eten), dus ik hen duidelijk gemaakt dat ik een beetje ziek ben, en heb voor mezelf pasta klaargemaakt. Een kom zelfgemaakte kefir (gefermenteerde melk) kon ik niet afslaan en is trouwens behoorlijk lekker.
Stromend water is hier niet, elektriciteit wel. De hygiëne is ver zoek. Slapen doen ze op een dun matrasje op een verhoog. Ik slaap bij de boer op de kamer. Ik ben benieuwd...

Dag 7/29 Korogh

Tot nu was ik de enige van alle fietsers die ik tegenkwam die geen maag-darmproblemen had of had gehad. Nu weet ook ik ervan...
De hele nacht over en weer naar het toilet met vliegende diarree en braken. Gelukkig dat ik voor het eerst sinds 4 nachten niet aan het kamperen ben. Korogh is de enige stad (30.000 inwoners) in het gigantische Pamir gebied, en bij toeval overkomt me dit terwijl ik in een hostel verblijf.
Deze ochtend met zijn vieren naar een diagnosecentrum voor onderzoek van de stoelgang. Verdict: bij Alberto en bij mij negatief op parasieten, bij Andreas en Stephanie positief. En zeggen dat wij constant opletten met wat we eten en drinken.
Ik voel me dus heel slap en blijf hier tot ik me weer helemaal beter voel. Een beetje vervelend want in de hoge Pamir wordt het nu snel kouder.

Dag 7/27-28 Korogh

Twee zalige dagen in heel prettig gezelschap, alsmaar langs de Panj-rivier. Heel leuk gekampeerd en gekookt. Morgen scheiden zich onze wegen: ik heb beslist verder de eigenlijke Pamir Highway te volgen, mijn 3 compagnons doen de omweg langs de Wakhan corridor.
Ik ben nu sinds Dushanbe meer dan 600 km op de Pamir Highway, nu nog 321 km tot Murghab en 740 km tot eindpunt Osh.
Vanaf nu verandert het parcours grondig. Ik ben nu rond de 2200 m hoogte, eerst klim ik geleidelijk naar het Pamir hoogplateau, dat rond de 4000 m ligt. Ik ga die klim op 't gemak nemen om mijn lichaam te laten wennen aan de hoogte. Er komen een aantal nog hogere cols, en ik kom in heel ander weer terecht. Koude nachten, overdag kan de temperatuur met wat geluk nog tot 15-18 °C oplopen. Er is een flinke kans dat ik met sneeuw te maken krijg, en de wind zal een hoofdrol spelen.
Ik ben heel benieuwd hoe dit mij zal afgaan, want het wordt mijn eerste ervaring met fietsen en kamperen in winterse omstandigheden. Af en toe zal ik hopelijk in een homestay kunnen slapen. Bevoorrading met eten en water wordt cruciaal.

Dag 7/26 Deh

Ik kom superlatieven te kort voor wat ik meemaak. In dit waanzinnige landschap voel ik me heel klein, maar vooral heel geprivilegieerd. De foto's zullen een heel partieel beeld geven.

Ik geniet volop van het gezelschap van Andreas, Stephanie en Alberto. Ze zijn nog geen 30 maar accepteren mij volledig als compagnon. Ik ben heel blij dat ik ze zonder probleem kan volgen. Ze proberen mij te overhalen na Khorog niet de "gewone" Pamir Highway (de zogenaamde M41) te volgen, maar samen met hen een veel ruigere variant. Dat is de zogenaamde Wakhan corridor, die langer is en uiteindelijk terug uitkomt op de M41. Ik twijfel heel erg, want dat zou betekenen dat ik een dag of 6 helemaal off road zou gaan, terwijl de M41 toch partieel geasfalteerd is.

Dag 7/25 Kurgovad

De hele dag de zeer snel stromende Panj-rivier stroomopwaarts gevolgd aan de Tajiekse kant, de rechteroever. Dat zal nog een 200-tal km duren, tot Khorog. Over die 200 km gaat het heel traag naar een hoogte van 2000 m.
De weg is ooit geasfalteerd (ik vermoed in de Sovjettijd), maar daar schiet heel weinig van over. Het gaat constant op en af. De omringende bergen zijn duizelingwekkend hoog.

De overkant, Afghanistan, is soms maar een flinke steenworp ver. Ook aan die kant is er een weg naast de rivier, die in een nog veel slechtere staat is. Hoe ze die soms in de bijna verticale rotswand hebben kunnen uithouwen is mij een raadsel. Over die weg rijden af en toe brommers, en ik zag ook een stoet zwaar geladen ezels. In de zeer primitieve Afghaanse dorpen zie je de vrouwen zwartgekleed rondwandelen, de jongens spelen voetbal zoals overal in de wereld.

Omdat de weg de hele tijd geklemd zit tussen de rotswand en de rivier is de enige plek waar ik kan kamperen in een dorp, waar de rivier iets verder van de rotswand loopt en er terrasvormige tuintjes en weiden zijn. De plek is ideaal, inclusief een helder beekje.

Terwijl ik dit schrijf komen Andreas en Stephanie, Duits koppel, en Alberto uit Galicië aan. Zij zijn een dag na mij in Dushanbe vertrokken. Zij blijven hier mee kamperen. We leggen alles bijeen en koken en eten samen, heel leuk voor de verandering! Morgen samen verder, ik zie wel of ik hun tempo volg. Ik wil hier zeker niet te snel doorheen racen, want dit maak ik nooit meer mee.