Dag 2/24 - Larba/Larbaa/L'arbaa

Verwarrend, die verschillende schrijfwijzen van veel plaatsnamen hier. En dan beperk ik me nog tot ons alfabet.

In Larba is geen hotel te bespeuren, wat ik al wist. Dat is hier echter blijkbaar nooit een probleem. Een praatje in het café en ik word naar een maison de jeunes gestuurd. Die zit overvol maar de directeur maakt in zijn bureau plaats tussen de rommel, tovert ergens een matras vandaan, toont me de douches en zorgt voor een grote schotel lekkere couscous met bonen en karnemelk.

De man die me de weg wees komt me rond 18 u halen om de avond samen door te brengen. Hij wil graag discussiëren. Ik laat het allemaal over mij komen.

Kabylie is uiteindelijk toch niet af te raden, ik heb me goed geïnformeerd. Wild kamperen ga ik er wel niet doen. Overmorgen rij ik door het Djurdjura-gebergte (waarnaar de muziekgroep is genoemd). Ergens hoog in de bergen is er een skioord waar een hotel is. Dat is voor zondagavond. Die dag wordt zowaar regen voorspeld. Dat zou voor mij de eerste nattigheid zijn deze lentereis.

Ik ga mikken op een oversteek Tunis-Palermo op donderdagavond 29 mei.

Heel veel groeten aan alle lezers. Wie mij wil verblijden met groot of klein nieuws: ik ontvang heel graag mails (michelena.andoni@gmail.com), kwestie van contact te houden met mijn roots. Ik heb in Algerije nog geen enkele toerist gezien. Ik beloof antwoord maar vraag wel geduld, ik heb niet elke dag toegang tot het internet.

Dag 2/23 - Tipaza/Tipasa

De tegenwind uit het oosten was niet zo stormachtig als gisteren maar toch onbarmhartig genoeg om mij compleet af te peigeren. Ik kwam na 92 km stoempen langs een formidabel mooie kustweg kapot aan in Tipasa, waar ik onderdak vond in een vakantiecentrum aan het strand. Half pension voor 28 euro. Het avondeten was heerlijk. Lekkere verse vis, en zowaar wijn (Medea, Algerijnse rode, lang geleden te koop in de wereldwinkel), de eerste sinds meer dan 3 weken.

Prachtig uitzicht op zee van op mijn terras. Zonde dat het door de strakke wind niet aanlokkelijk is in zee te duiken. Op het strand doet het opwaaiende zand gewoon pijn aan het vel.

In Tipasa hebben de Romeinen in de 2de eeuw na Christus een grote stad gebouwd waarvan de ruïnes zeer de moeite waard zijn. Spijtig genoeg is er geen begeleidende brochure en staan er heel weinig borden met summiere uitleg.

Dag 2/22 - Beni Haoua

De eerste 52 km recht naar de kust in het noorden gingen prima, met onderweg wel een col. Toen ik in Tenes voor de volgende 41 km oostwaarts afboog begon de miserie: een tegenwind met stormkracht zoals ik in mijn fietscarriere nog niet heb meegemaakt. Op een horizontaal stuk moest ik in de remmen en afstappen om niet van de baan geblazen te worden. Het kostte me 4 uur om in Beni Haoua te geraken. Ik slaap in wat ze hier een bungalow noemen.

Morgen moet ik nog een kleine 100 km oostwaarts langs de kust tot in Tipaza. Als er weer zulke wind is zal ik ergens onderweg stranden.

Vanavond de Europa League finale. Samen met alle (mannelijke) Algerijnen ga ik in een café kijken. Het gekke is dat ze allemaal voor een van de ploegen supporteren.

Dag 2/21 - Chlef

De geneugten van de morgenstond: om 10.20 u zaten de 90 km naar Chlef er al op. Over de grote baan, die echter door de nieuwe parallelle autostrade behoorlijk rustig is. Amper hellingen en volledige windstilte, dus het ging goed vooruit.

Halfweg bij mijn koffiepauze werd ik getrakteerd door een onbekende. Ongelooflijk hoe vaak dat hier gebeurt. De jongen gisteren achter de toog in de computerwinkel waar ik wifi vond ging zonder iets te zeggen achter de hoek een ijsje halen voor mij. Van gastvrijheid hebben wij in het rijke westen nog heel veel te leren. Zeg het voort aan Filip De Winter en consoorten.

In Chlef werd ik door een agent naar een driesterren hotel gestuurd. Heel degelijk, met individuele luxe badkamers. Uitgebreid van gebruik gemaakt om alle vuil van mij af te krijgen. Al mijn kleren en mijn lakenzak afgegeven aan de wasploeg. En dat allemaal voor de prijs van 3500 dinar, ontbijt inbegrepen (24 euro aan de zwarte markt koers). Niet te geloven hoeveel deugd dat doet na een week eerder primitief leven in Algerije.

Vervelend: mijn fietscomputertje doet het ineens niet meer. Alles een paar keer nagekeken, ik vind de oorzaak niet.

Dag 2/20 - Relizane

Ontbijt om 6.15 u en afscheid van de lieve mensen die me zo gastvrij ontvingen. En nog snel een doosje overheerlijke zelfgebakken koekjes meegekregen.

Mijn gastheer adviseerde naar Resilane te gaan over de grote baan, maar op de kaart zag ik een iets langere en groen gemarkeerde weg door de bergen. In het begin alles OK, tot er een 30-tal km bijzonder slecht wegdek volgde. Dokkeren en sakkeren, met schrik voor een platte band. Maar om 12 u was ik toch heelhuids in Resilane, waar ik godbetert voorbij een jeugdherberg reed.

Een vies kot eigenlijk, maar voor een kamer met bed en een kraantje met lopend water betaal ik met plezier 1,3 euro. De baas wees me de douches, maar als ik er onder stond en de kranen open draaide kwam er geen warme of koude druppel uit. Benieuwd naar de nacht, want de jeugdherberg ligt aan een druk kruispunt.

Eerste werk is het bijna dagelijkse ritueel van kleren wassen en ophangen. Dat is nodig want ik heb er maar weinig bij. Dat is een probleem bij wild kamperen hier: dat kan niet aan een riviertje of meertje zoals in Frankrijk, want dat is hier gewoon niet. Dus de hygiëne lijdt eronder met de hitte van de namiddag, en twee nachten na elkaar kamperen gaat eigenlijk niet. Ik heb 1 stuk zeep waar ik zowel mijn kleren als mijn lijf en haren was.

Dag 2/19 - Tighennif

Onderweg vertelde men mij dat hier 2 hotels waren. Goed nieuws, want na het wild kamperen voelde ik me vuil en ik wilde het comfort van een bed en een douche.

Na 90 km door een eerder saai agrarisch landschap en flink bezweet kwam ik hier aan om 13u, om vast te stellen dat beide hotels dicht zijn. Niet te verwonderen want toeristen zijn hier niet. Ik heb er alleszins in Algerije nog geen een gezien.

Tijdens het middageten geraakte ik aan de praat met een leraar fysica, die niet alleen mijn eten betaalde maar ook dacht dat ik wel in de moskee zou mogen slapen.  Na zijn werk (rond halfzes) gaan we samen naar de imam om het te vragen. Hopelijk lukt het, want ik weet anders niet goed waar naartoe.

Hij bracht me aan de overkant van de straat naar de douches, uitgebaat door zijn kozijn. Na een lange hete douche en met propere kleren aan zit ik nu thuis bij een jongen, die wifi heeft.
Letterlijk iedereen aan wie ik vertel over mijn plannen zegt dat ik Kabylie moet vermijden. Daar zijn stammen/bendes die de mensen beroven. Ik vrees dat ik dus het stuk Algerije zal moeten overslaan of omzeilen waar ik het meest op uit was. Nog ongeveer een week tijd om een oplossing te zoeken.

Maar, zoals Geertje zo lief op een kaartje schreef dat ik bij me heb, het universum zorgt voor ons. De vader van de computerjongen vroeg waarom ik niet bij hem thuis kwam slapen en nam mij prompt in de auto mee om het 20 km verder gelegen stadje Mascara te leren kennen (jawel, van de gelijknamige wereldwinkelwijn lang geleden). Bij thuiskomst stond het overheerlijke avondeten al klaar.
Nu nog goed slapen in een kamer die ik deel met mijn gastheer... Geen idee waarom hij niet bij zijn vrouw slaapt.

Dag 2/18 - Sfisef

's Ochtends stelde ik met opluchting vast dat mijn paspoort in de loop van de nacht was teruggebracht naar de receptie. 

Om 7 u zat ik op het zadel voor een mooie rit doorheen een landschap dat heel Toscaans aandoet, de onverwachte nijdige hellingen inbegrepen. Onderweg 3 politiecontroles en even moest ik aan de kant voor een wielerwedstrijd. Trakteren met de fijne koekjes van gisteren deed wonderen...

Voor de eerste keer wild gekampeerd 10 km ten zuiden van Sfisef, een kleine kilo (zo noemen ze hier de kilometer) van de weg af in de schaduw van een reusachtige boom.