Dah 8/6 Sarkan

Lastige dag: 80 km in de regen, dan 20 droog. Temperatuur de hele dag 12 °C. Links van mij lag de eindeloze vlakke steppe, rechts de hele tijd een flink gebergte.
De Kazakken hebben, ik vermoed vanuit hun nomadische traditie, de gewoonte zelf voor alles te zorgen. Als ze zich verplaatsen hebben ze al het nodige bij. Gevolg: onderweg vind je amper plaatsen om te bevoorraden of om iets te eten of drinken. Vandaag kwam ik pas na 60 km een simpele barak tegen waar ik iets kon eten en waar ik thee kon drinken. Voor mij is dat in deze weersomstandigheden heel vervelend. En er komen nog veel verlatener stukken, om nog maar te zwijgen over Mongolië... Ik zal wel zien.
De kwaliteit van het asfalt gaat er met de kilometer op achteruit. Grote diepe putten, waar de schaarse auto's omheen laveren. Ik moet goed uitkijken.
Gelukkig vond ik in dit stadje een eenvoudig hotel.

Dag 8/5 Kyzylagash

Ik heb mij even teruggetrokken bij 3 kleinzoons, die in de centrale kamer naar lawaaierige Koreaanse ​tekenfilms zitten kijken. Hier kan ik in de zetel zitten en de blog aanvullen.

Het tijdsbesef en de organisatiegraad zijn hier heel anders dan in Europa. Rond halfelf waren we op de steppe hier vlakbij aan de aankomstplaats van de paardenrennen. Iedereen liep maar wat rond en sloeg handenschuddend een vriendelijk praatje met iedereen (allemaal mannen). Niemand vroeg zich af wanneer de zaak zou starten. Spanning en zenuwachtigheid zijn hier onbekend.
Een uur of twee later was het toeschouwersaantal gegroeid tot een kleine duizend, en begon een twintigtal ruiters in een grote cirkel rond te draaien. Na 5 minuten wandelden ze samen weg naar een heel ver punt. En ineens was te zien dat ze aan het racen waren, zonder iets als klaarblijkelijke start, laat staan een startschot.
Nadat ze bij ons voorbij kwamen rennen volgden nog 3 grote rondes van 3 km. In de platte steppe waren ze de hele tijd te volgen.
De ruiters reden zonder zadel of stijgbeugels en de meesten hadden een vreemde achterover leunende houding.
Zo kwamen er nog 3 races, en rond halfdrie was het afgelopen. Alles bijeen heel veel wachten en rondwandelen. De races zelf waren wel indrukwekkend. Paardenrennen zijn de nationale sport in Kazakhstan. Spijtig dat ik geen foto's gemaakt heb van het racen, alleen wat filmpjes en die kan ik niet op de blog plaatsen.
In het publiek viel mij op dat niemand hier een bril nodig heeft. Alleszins draagt niemand er een. Vreemd...
Ik zie wijselijk af van mijn plan na de races nog een eind te fietsen. Ik voel mij welkom om hier nog een nacht te blijven. Het is trouwens weer maar eens aan het regenen, maar wel volkomen windstil. Deze ochtend zou ik flinke meewind gehad hebben maar ik doe mijn best mij de Kazakse mentaliteit eigen te maken en dat geen gemiste kans te vinden.
Op de foto een oorlogsmonument (WW 2) uit de Sovjettijd in dit dorp.

Mijn gastheer vertelde dat hij voor zijn legerdienst 2 jaar in de beruchte Poligon heeft gewerkt, de extreem verlaten zone op een 130-tal km W van Semey (het vroegere Semipalatinsk in Noord-Kazakhstan) waar de Sovjets honderden kernproeven hebben gedaan. Hij zei dat hij zonder bescherming van op 25 km toekeek, soms wel 10 explosies per maand. Hij klaagt over zijn gezondheid en wijt zijn klachten aan de blootstelling.

Dag 8/4 Kyzylagash

Wat een tegenwind... Op de vlakke stukken moest ik verwoed trappen om 12 km/u te halen. Na 60 km, in het eerste dorp op mijn weg, gaf ik er de brui aan en zocht ik onderkomen. Aan het eerste huis waar ik iets zag dat op een schuur leek vroeg en kreeg ik de toelating om er te slapen. Gelukkig, want er komt regen.
Ik kwam terecht bij een heel warme familie. Bijna al het eten komt van de boerderij en is van eigen makelij (brood, eieren, confituur, een soort yoghurt, vlees,... ). Geen individuele borden, ieder neemt met de lepel uit de pot. De grootvader is een jaar jonger dan ik. Het weinige Russisch dat ik heb geleerd komt heel goed van pas.

Na het eten worden hier de handen gevouwen en volgt een kort ingetogen gebed. Dat heb ik in de islam-wereld nog niet meegemaakt.

Morgen is hier een paardenkoers waar heel veel volk op af komt. Ik ga er met hen naartoe.

Dag 8/3 Taldikorgan

Slechts één klein dorp onderweg, met slijkerige straten, nergens asfalt. In de enige piepkleine winkel vroeg ik (tegen beter weten in) om thee, en na wat aarzelen stuurde de mevrouw mij naar het huis ernaast. Ik begreep dat haar man en dochter daar waren, en die toverden allerlei lekkers op tafel. Zo had ik ineens middageten.
's Avonds was ik te gast bij de laatste Warmshowers-gastheer vóór mijn eindpunt Ulaanbaatar. David is een Poolse Canadees, die Engelse les geeft in de presidentiële school van Taldikorgan. Mister president Nazarbaev, al 30 jaar alom geliefd en prominent aanwezig in het straatbeeld (zoals al zijn Centraal-Aziatische collega's in hun respectieve land), heeft beslist Kazachstan te openen voor de wereld. Om dat te bereiken heeft hij in elke grote stad een school opgericht waar in het Engels onderwezen wordt door native speaking leraren. We gingen met 3 van zijn collega's (Engelse wiskundige, Zuid-Afrikaanse bioloog, Keniaanse chemicus) avondeten op restaurant. Heel gezellig, interessante discussies over atoommodellen en over geld...
Op een kruispunt in Taldikorgan staat een vreemde wegwijzer, die de afstand naar Brussel aangeeft.

Dag 8/2 Sary-Ozek

Weersverwachtingen worden spijtig genoeg soms bewaarheid. Vandaag veel regen, alleen na de middag wat opklaringen, gelukkig net toen ik een mooie bergketen over moest. Ik was net op tijd in een eenvoudig hotel. Geen kampeerweer, en dat hotel was dan ook de reden dat ik ook vandaag meer kilometers deed dan misschien goed is deze eerste dagen.
De hele dag op een brede viervaksbaan gereden, waar gelukkig bijna geen verkeer over kwam. Onderweg slechts één dorpje gepasseerd (waar ik in een stolovaia, zeg maar kantine, lekkere borsjt en kleffe spaghetti at), voor de rest licht golvende steppe zover het oog reikte. Af en toe een kudde schapen of paarden, begeleid door herders te paard.

Dag 8/1 Kapchagay

De kop is er af, de eerste kilometers liggen achter mij. En nog wel in veel betere omstandigheden dan voorspeld: regen was er alleen bij het vertrek uit Kaskelen, maar al snel volgde een onverwachte opklaring, die zowaar standhield tot mijn aankomst na 106 km in Kapchagay aan het gelijknamige meer. Nu, in de late namiddag, is de voorspelde regen er wel. Voor vannacht en voor morgen is de weersverwachting identiek. Benieuwd wat het wordt.
In deze weersomstandigheden wilde ik liever niet kamperen. Ondanks dat ik op de eerste fietsdag ook liever wat minder ver was gereden zat er niets anders op dan tot hier te rijden, waar ik een hotel hoopte te vinden.
De laatste 40 km reed ik over een baan, die onlangs is opgewaardeerd tot semi-autostrade. Niet plezierig, maar een alternatief was er niet.

Mijn gastheer Sergey en zijn vrouw Irina hebben heel goed voor mij gezorgd. Hij kwam mij gisteren om 4 u 's morgens ophalen aan het vliegveld van Almaty, en om 5.30 u lag ik bij hen thuis te genieten van een korte nachtrust. Compleet groggy van de korte nacht moest ik voor de rest van de dag niets anders doen dan mijn fiets en mijn spullen in orde brengen en een Kazakse simkaart kopen.
Sergey heeft in zijn auto, zoals blijkbaar heel veel anderen, een camera die constant filmopnames maakt van wat er voor de auto gebeurt. Dat is hier de enige manier om bij een aanrijding te voorkomen dat wie aan de politieagent het hoogste bod doet in het gelijk wordt gesteld...

Achtste periode voorjaar 2017

Almaty in Kazakhstan

Andoni is er weer klaar voor en is onderweg naar Kazakhstan om zijn weg verder te zetten.