Dag 10/65 Cosmopolis

Ik ben in een stadje met de heel poëtische en ambitieuze naam Cosmopolis, te gast bij het wonderlijk gul koppel Marnie en John. Ik kwam er aan na een slapeloze nacht kamperen in de regen midden in een bos, gevolgd door een lange dag met niet aflatende tegenwind waarin de regen pas ophield tegen de avond. Compleet verzopen was ik, maar dat deden zij mij helemaal vergeten door hun warme en positieve uitstraling, en door het heerlijke avondmaal. En voor het eerst, na 4 nachten in de tent, sliep ik weer in een bed.
Ik mag wel niet klagen, want het was een viertal weken geleden dat ik nog regen had gehad.
De voorbije 5 dagen fietste ik op het Olympic schiereiland, waar een bergachtig nationaal park met regenwoud ligt. Spijtig dat het woud zelf heel ontoegankelijk is. Dat ondervond ik bij een poging om een binnenweg te nemen, die ik vond op mijn kaartapp OsmAnd. Ik moest na een kilometer of 15 helemaal terugkeren. De binnenweg was veelbelovend begonnen met asfalt, maar werd algauw gravel. Die werd alsmaar moeilijker berijdbaar, en na het oversteken van een paar droge beekbeddingen, waarbij ik mijn fietszakken telkens moest af- en weer opmonteren, verzeilde ik uiteindelijk tussen manshoge struiken waar geen doorkomen aan was. Het bleef bij een loffelijke poging. Ik zag er wel een grote kudde van wel 20 zogenaamde elks (wapiti's), die het midden houden tussen hert en eland.
Aan de noordkant van het schiereiland is er een heel lang prachtig fietspad, de Olympic Discovery Trail, die deels nog in aanleg is.

Veel van de bomen zijn bedekt met mos, waardoor het woud heel Tolkienachtig aandoet.