Dag 5/40 Tbilisi!

Voor de laatste fietsdag nog een keer goed uit de pijp mogen komen. Ik dacht dat de meer dan 1000 m hoogteverschil mij vandaag op een roetsjbaan naar Tbilisi zouden zetten. Tot vlak voor Tbilisi was het een heel golvend parcours tussen 1300 en 1600 m hoogte, en pas helemaal op het eind kwam de verdiende afdaling. Spijtig genoeg op slechte weg, zodat ik er eigenlijk niet veel aan had.
Het weer en het landschap zaten fantastisch mee. Vertrokken in dichte mist en bij het doorbreken van de zon prachtig zicht gehad op een flink aantal kuddes schapen/geiten en koeien.
Bij het naderen van Tbilisi zag ik in het verre noorden de besneeuwde toppen van de Kaukasus liggen, heel indrukwekkend!
Onderweg dikwijls gestopt om rond te kijken en een laatste keer te genieten van het fietsplezier. De herinnering hieraan moet mij de winter doen doorkomen. Veel tijd om uit te pluizen hoe het vervolg er zal uitzien! Mogelijkheden zat, maar Armenië en Iran zijn er zeker bij.
Bijzonder plezierig onderkomen in een hostel (Waltzing Mathilda). Ik slaap in een dormitory.

Dag 5/39 Tsalka

Vreemd, het is ineens herfst. Of is het gewoon de grote hoogte en het bewolkt weer? Vannacht veel regen, vandaag temperaturen tussen 4 en 14 ºC. Deze ochtend vertrokken in de ochtendmist. De hele dag veel kleren aan. Onderweg zag ik een bergtop van 3100 m die al in de sneeuw ligt.
De dorpen waar ik door rijd zijn ongelooflijk troosteloos. De meeste huizen bevinden zich in een schabouwelijke toestand. Buiten de (heel rustige) hoofdbaan, waar ik over rijd, zijn de straten niet geasfalteerd. Of ze zijn het ooit geweest maar dat is niet meer te zien. Door de regen zijn ze modderig en vol putten en bulten. Zelfs een baan die op mijn kaart als de grote baan Tsalka-Marneuli getekend staat is eigenlijk niet te berijden tenzij met een terreinwagen. Gelukkig is de baan naar Tbilisi redelijk OK, tot hiertoe toch.
In Tsalka vond ik na twee al te gore hotels dankzij een oude man die mij aansprak uiteindelijk toch treffelijk onderkomen in een gebouw dat ooit dienst deed als hotel maar nu niet meer als dusdanig aangekondigd staat. Je moet het gewoon weten.

Dag 5/38 Ninotsminda

Vannacht veel regen. Heel mooie rit in aangenaam herfstweer. Na een goede 60 km was er een hotel, en het volgende waarschijnlijk pas 72 km verder. Omdat de regenwolken dreigend worden hou ik er mee op voor vandaag.
Morgen een laatste keer over de 2000 m langs enkele grote meren. Het zal allicht te kil zijn om te zwemmen. Overmorgen een grote afdaling naar Tbilisi, dat op een hoogte ligt van rond de 400 m.

Dag 5/37 Vardzia

Rustige dag, weinig kilometers. Ik dacht van mijn baan af te wijken om 16 km heen en weer terug te rijden naar de rotswoningen in Vardzia, en daarna door te rijden naar Ninotsminda. Toen ik over een prachtig weggetje in Vardzia aankwam bleek er een heel leuk en goedkoop hotel te zijn dat in een bijzonder mooie omgeving ligt. Omdat ik toch ruim de tijd heb om Tbilisi te bereiken besliste ik maar snel om daar te blijven overnachten.
De rotswoningen vielen mij na wat ik in Cappadocie zag een beetje tegen.

Een bijzonder prettige namiddag doorgebracht met Jana, een jong meisje uit Münster, dat al twee maanden onderweg is in Kyrgistan, Kazachstan, Rusland en Georgië. Samen een wandeling gemaakt bergop en teruggekeerd bovenop een hooiwagen. 

Dag 5/36 Aspindza (Georgië)

Vreemd hoe een staatsgrens effectief twee werelden kan scheiden. In Georgië is alles plots anders: ander type mensen, ander straatbeeld en andere huizen, geen minaretten maar kruisbeelden en kerktorens, ander alfabet (sierlijk maar hopeloos moeilijk). Je ziet hier veel meer personenwagens dan in Turkije, waar je dan weer veel meer (mini)bussen ziet.
Je merkt hier duidelijk twee snelheden: sommige mensen zien er heel welvarend en Europees uit, maar je ziet ook veel armoede en verval, en nog veel dat oostblokkerig aandoet (vooral de gebouwen).
De rit was heel prettig. Vanaf Akhaltsikhe (indrukwekkende hooggelegen burcht!) een 30-tal km een mooie rivier stroomopwaarts gevolgd.
Een paar truckers onderweg wilden mij per se trakteren op wijn en sterke drank uit plastic flessen, maar dat heb ik wijselijk aan mij laten voorbijgaan.

Dag 5/35 Posof

Als afsluiter van Turkije kon dat tellen. Een col van 2540 m met kilometerslange wegenwerken in de beklimming, zodat het eigenlijk een (slechte) piste was. Ik kon niet recht op de trappers gaan staan omdat mijn achterwiel dan slipte. Maar wel enig mooi, zowel de aanloop ernaartoe in de steppe bij optrekkende ochtendmist als de beklimming zelf, om de 1200 m afdaling naar het groene dal van Posof niet te vergeten. Vanuit Posof is het zicht op de omringende bergen werkelijk adembenemend.
In die afdaling kruiste ik voor de tweede keer in Turkije (na een onsympathieke Fransman een paar dagen geleden) een collega solo fietser, een toffe Zuid-Afrikaan die al 4 jaar rondreist en nooit op hotel noch restaurant gaat. Hij heeft een budget van 5 euro per dag en kampeert altijd wild.
Daar ben ik een luxebeest tegen. Ik vind dat je toch wel 1 keer per dag het eten van het land moet proeven en ergens warm gaan eten, hoe simpel dat soms ook is. En een douche is zo welkom na een dag fietsen in de zon. Ik heb tijdens de ongeveer 50 dagen dat ik nu doorheen Turkije gereisd heb gemiddeld net geen 30 euro per dag gespendeerd, bijna altijd een hotelovernachting inbegrepen (in weliswaar meestal eerder basic hotelletjes).
Ik ben Turkije ondertussen zo gewoon dat het morgen in Georgië wennen wordt.

Als ik de balans van mijn Turkije-ervaringen opmaak is die zeer positief. De Turken zijn bijzonder vriendelijk geweest voor mij. Ik heb zeer veel mooie dingen gezien met heel veel afwisseling.
Een paar aspecten waren voor mij vervelend:
- loslopende honden, alleen of in troepen tot wel 10 of meer, en dat zowel op bewoonde plaatsen als zomaar ver van de bewoonde wereld. Die komen van ver wild blaffend aangelopen en lopen dan met blikkerende tanden en duidelijke honger een heel eind mee. Ze komen soms tot tegen de benen of de fiets. Als je daar te bang voor bent blijf je hier als fietser beter weg.
- wegwerkzaamheden overal. Dat is natuurlijk een teken van welstand en toe te juichen, maar voor fietsers zijn die zeer rottig. Zij duren hier meestal gemakkelijk 20, 30 of meer km. Ik heb vaak gevloekt als ik weer eens een aankondigingsbord zag. Hoe ver ze gaan duren staat er spijtig genoeg nooit bij.
- het gemekker van de imams vanuit de moskeeën 5 keer per dag. Met alle respect voor de islamitische medemens, maar dit is zo lelijk, luid en opdringerig. Ik werd letterlijk elke ochtend kort na 5 u wakker. Dat kwam mij goed uit omdat dat mijn wekker was, maar je moet het maar verdragen als je hier woont en niet gelovig bent.