Wat een afknapper... ik dacht iets van mijn goede vorm te hebben overgehouden en een inloopritje te rijden maar dat viel zwaar tegen. Grillige wind van overal, maar vooral een onverwacht heuvelachtig parcours tot boven de 700 m. En omdat ik 's morgens nog een en ander wilde bekijken in Ayvalik was ik veel te laat op pad in de blakende zon.
De Turken hebben de vervelende gewoonte vloeibaar pek uit te storten op de weg, en daar een laag losse keien overheen te leggen die door de auto's vast gereden wordt. Dat zal best wel goed werken in dit klimaat, maar voor de fiets is dat een pest: opspringende steentjes, maar vooral een hobbelig oppervlak. Aan de kant van de weg, waar je als fietser geacht wordt te rijden, ligt een laag losse stenen. Vaak zijn er stroken waar de pek door de zon smelt en aan de banden blijft plakken. Of andersom. Ik vrees dat dat heel sletig is voor mijn banden, die sowieso stilaan aan vervanging toe zijn.
Mooi was de rit wel. Rustige baan doorheen olijfgaarden en daarna pijnbossen, regelmatig bronnetjes. Sommige stonden droog, maar soms kwam er (niet heel koud) water uit. Middageten in een sympathiek restaurant in het bos. Tegen dat ik in Bergama aankwam was het al na vieren. Prachtig hotelletje in een Ottomaanse woning. Snel een douche en dan naar de Akropolis. Die torent aan de noordkant 200 m boven de stad uit en is bereikbaar met een kabelbaan. Ik was zwaar onder de indruk van de ruïnes, van de locatie en van het magnifieke uitzicht op de wijde omgeving in de avondzon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten