Gisteren een heuglijk weerzien in Istanbul met de buitengewoon sympathieke Burak, die van een val met de fiets een gebarsten heup heeft overgehouden. Weerzien ook met mijn fiets en mijn spullen. De pralines, zorgvuldig omwikkeld met een deken van ijsblokjes in veel plastiek, hebben de reis prima overleefd.
Deze ochtend een helse 24 km in volle Istanbuls stadsverkeer tot Yenikapi vlakbij het oude stadscentrum, waar ik de ferryboot naar Bandirma nam. Leuke babbel met een medepassagier, die op een olietanker de wereld afvaart en al een paar keer in Antwerpen geweest is.
In Bandirma nam ik na twee uur wachten een minibus naar Ayvalik. Daar ging wel wat gepalaver aan vooraf over de fiets. Uiteindelijk mocht hij zonder meerprijs achterin mee na uitnemen van het voorwiel. Onderweg Esin, een alleraardigste jonge lerares Engels, leren kennen, die voor mij telefonisch een hotelletje reserveerde in Ayvalik. In december komt ze naar Brussel en misschien bij ons logeren in Antwerpen.
Ayvalik is een zeer aangenaam stadje aan de Egeische Zeekust. Beladen geschiedenis: in 1920 moesten alle Griekse inwoners van deze bijna zuiver Griekse streek gedwongen verhuizen naar het vlakbije Lesbos. Turkse bewoners van dat eiland werden gedwongen hun plaats in te nemen. Pijnlijke episode, prachtig beschreven door Louis de Bernieres in Vogels zonder vleugels.
Ik ben hier in de lente vlakbij geweest, dus morgen gaat de fietstocht van hieruit verder richting Pergamon. Maar eerst nog wat rondwandelen in Ayvalik, want het was al bijna donker toen ik aankwam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten