Dag 7/21 kamperen ergens onderweg

Na de vlotte dag gisteren werd ik vandaag met de neus op de feiten gedrukt. Na 11 km was het gedaan met het asfalt (behalve hier en daar nog een kort stuk) en begon een eindeloze opeenvolging van omhoog en omlaag langs een grote rivier over een heel stenige en stoffige piste. En dat gaat nog een aantal dagen duren. Nu zit ik nog op 1400 m hoogte, maar na een geleidelijke stijging naar 1750 komt er steile klim naar de Khaburabot-pas, 3252 m hoog, gevolgd door een steile afdaling. Degenen die de Pamir Highway gefietst hebben zeggen mij dat dat het zwaarste stuk is.
Ik word hoe langer hoe meer omringd door zeer hoge bergen, het is echt indrukwekkend.
Ik kampeer op een mooie plek een honderdtal meter boven de rivier. Aan deze kant waren toen ik aankwam acht jonge mannen een camion aan het laden met hout dat ze aan een kabel vanop de overkant hadden aangevoerd. Nadien trokken ze zich een voor een over, zonder iets van beveiliging. Mijn hart stond stil als ik ze boven de rivier zag bengelen, zichzelf voortrekkend (als je goed kijkt zal je er een zien op de foto). Ze slapen in tenten die heel schuin tegen de steile bergwand opgesteld staan.
Terwijl ik dit schrijf kijk ik uit op een prachtige maanloze sterrenhemel.

Dag 7/20 Obi Garm

Veel beter kon de Pamir Highway niet beginnen: 100 km perfect asfalt, weinig verkeer, een rustige klim van 850 naar 1750 m met een zachte rugwind en weer naar 1250 m. Door onoplettendheid reed ik ergens verkeerd, wat ik pas na 8 km opmerkte. Gevolg: 16 km extra.
Ik verblijf in een aftands hotel gebouwd rond een warmwaterbron. De baden zijn zo heet dat ik er amper in kan. Goed voor de wonde van de hondebeet, die mooi aan het genezen is maar wel een flink litteken zal opleveren.
Het landschap wordt stilaan majestueus maar ik ben nog in de bewoonde wereld. Regelmatig passeerde ik een dorp met een winkel. Dat zal niet lang meer duren. Binnen 40 km is het gedaan met asfalt en begint de eerste grote klim naar 3252 m op een naar ik hoor schabouwelijke piste.

Ik heb (met wat hulp van een website-specialist) een manier gevonden om mijn berichten gepost te krijgen, zo lang ik met mijn Tajiekse simkaart internet-bereik heb want wifi is hier onbestaande. 

DAG 7/14-16 Korashina/Boysun/Denov

Eindelijk terug reliëf in het landschap. Na een tiental vlakke dagen ben ik blij dat er meer afwisseling komt. Op drie dagen doorkruiste ik een kaal gebergte in zachtbruine kleuren. Door de hoogte waarop ik vannacht sliep had ik voor het eerst niet genoeg aan mijn lakenzak en ben ik deze ochtend vertrokken met een trui aan en sportschoenen ipv sandalen.
Deze ochtend een Frans fietsend koppel gekruist die van het Pamirgebergte kwamen. Zij moeten nog door Turkmenistan, dus er waren genoeg verhalen uit te wisselen.

DAG 7/13 Samarkand

Samarkand is een stad uit een sprookje, een der belangrijkste kruispunten op de zijderoute tussen Perzië en China. Eén dag is te weinig om al het moois te bekijken, dus ik heb mij moeten beperken tot de highlights. En die zijn echt wel high, op kop met voorsprong het Registan, een verzameling van drie medressas (koranscholen) van de veertiende tot de zestiende eeuw. De drie monumentale iwans (toegangspoorten) staan naar elkaar gericht aan drie zijden van een vierkant plein. De geometrische versieringen in overwegend turkooisblauwe tegels zijn adembenemend mooi.
Niet ver daarvandaan in een moskee lag het lichaam van de overleden president Karimov bedolven onder een berg witte bloemen.
Gelukkig had ik mijn fiets meegenomen op de trein. Alles bij elkaar een 40-tal km gefietst. Als ik dat allemaal met openbaar vervoer had moeten doen in een onbekende stad had ik nooit zoveel kunnen zien.
Wat een rustdag moest zijn werd behoorlijk vermoeiend, want ik lag pas om 1 u in bed, mede omdat de trein bij de terugkeer een paar km voor Qarshi een vol uur stilstond om twee goederentreinen voor te laten.

DAG 7/11-12 Muborak/Qarshi

Twee rustige fietsdagen in een kaal landschap dat het midden houdt tussen woestijn en landbouwgebied. Dieren en diertjes in overvloed.
In Qarshi met enige moeite een hotel gevonden waar ik als vreemdeling mag verblijven. Absurde regelgeving uit de Sovjettijd.
Ik heb een kamer voor twee nachten want morgen ga ik met de trein over en weer naar Samarkand.

Dag 7/18-19 Dushanbe

Ik wilde hier een rustdag nemen, maar die was helemaal om met boodschappen en beslommeringen allerhande. Ik blijf dus een tweede dag ter plekke om echt tot rust te komen.
De Tajiekse simkaart werkt naar behoren, maar een aantal websites en apps zijn hier geblokkeerd. Daarbij stom genoeg de app die ik gebruik om berichten op mijn blog te plaatsen. Het zal dus nog enkele weken duren voor ik de massa berichten die ik ondertussen zal verzameld hebben kan publiceren. Klote, maar het is niet anders.
De herstelling van de twee binnenbanden had veel voeten in de aarde. In de ene zaten drie gaatjes, in de andere zes. Gelukkig kreeg ik hulp (en plakgerief) van een sympathieke Duitser. Op zoveel lekken was ik niet voorzien. Na uren rondrijden vond ik op twee markten telkens 1 nieuwe binnenband als extra reserve. Kwaliteit onbekend, en 29 inch ipv 28, maar de fietsers hier zeggen mij dat die bruikbaar zijn voor mijn wielen.
Morgen begin ik aan de Pamir Highway, de plat de resistance van deze herfst-etappe. Ik heb veel eten gekocht om zo onafhankelijk mogelijk te zijn.

Dag 7/17 Dushanbe (Tajikistan)

Het afscheid van Uzbekistan was er een in mineur. Vooreerst een treiterige Uzbeekse douanier die letterlijk alles van mijn bagage controleerde. Een uur lang moest ik alles openen en tonen, tot en met het zeepbakje, vuil ondergoed, alle onderdelen van mijn apotheek, elke foto op mijn smartphone,... De klootzak zei dat de slaappillen die ik bijheb om in moeilijke (bijvoorbeeld lawaaierige) omstandigheden te kunnen inslapen in Uzbekistan verboden zijn. Ik bleef herhalen dat ik ze absoluut nodig had, maar omdat ik dat niet kon aantonen met een doktersattest bleef hij bij zijn standpunt. Dat ik Uzbekistan verliet ipv binnen te komen speelde geen rol. Uiteindelijk gaf hij toch toe.
Terwijl heel die discussie zich afspeelde merkte ik dat mijn twee banden plat stonden. Eerst dacht ik aan een flauwe grap, maar dan zag ik dat mijn twee banden doorprikt waren door wel vijftig doornen. Vlak voor de douanepost was ik om te plassen even aan de zijkant van de weg gaan staan, en daarbij allicht zonder het te merken over droge doornen gereden.
In een zijkamer van de bloedhete douanehal, lekkend van het zweet, begon ik aan de reparatie. Met mijn tang haalde ik alle doornen er uit en verving de twee binnenbanden door de twee reservebinnenbanden die ik bij heb.
Gevolg van dit alles: 3 uur kwijt, en dan in de volle zon met flukse tegenwind de resterende 66 km naar Dushanbe.
Gelukkig kan ik daar verblijven in de tuin van Vero, een francaise die hier werkt in een Europees project rond volksgezondheid. Dit is de plaats waar bijna alle fietsers die van of naar het Pamirgebergte gaan elkaar treffen. Op dit moment zijn we met een tiental, twintigers en dertigers en 1 zestiger... Het is hier een oase van rust en samenleven.
Ik stel met een zekere ongerustheid vast dat iedereen die uit de Pamir komt opgescheept zit met maag-darmproblemen. Vero zegt dat het dit jaar veel erger is dan anders. Blijkbaar waart er een parasiet rond. Sommigen zijn hier naar het ziekenhuis gegaan waar de analyses dit bevestigen. Ik zal alle rauwe groenten moeten mijden en alle drinkwater behandelen met de micropurpilletjes die ik gelukkig bijheb.
Op de foto mister president van Tajikistan en enkele getrouwen. Raad eens in welke richting ik aan het rijden was...