Pittige bergrit. Eerst 600 m naar beneden, dan in 45 haarspeldbochten 1000 m omhoog. En na nog wat op en af een super afdaling naar Kapan. Het landschap was heel anders dan de vorige dagen: groen bebost met overwegend beuk. Slecht wegdek, wat vooral bij het dalen vervelend is.
We slapen in een oud hotel in Sovjetstijl.
Prachtige rit, maar bijzonder zwaar. Luc en ik zijn steendood.
Om 8 u vertrokken rond 1100 m hoogte in open weer, maar al snel kwam een ijzige tegenwind opzetten die de rest van de dag aanhield. Vervelend als je over een col van 2340 m moet... We ontsnapten wel nipt aan een regenbui.
Onderweg werden we tegengehouden door een schaapherder met een probleem: hij kreeg een deel van zijn kudde niet van halverwege een steile rotswand. Of wij er niet even wilden opklimmen.
Pas rond 18 u bereikten we verkleumd ons einddoel Sisian.
Overdag hebben we amper al regen gehad. Vandaag op de Selimpas wel stofhagel en een gure tegenwind, gevolgd door een fikse regenbui in de afdaling. Gelukkig hebben we rond een warm kacheltje (gestookt met gedroogde mest) kunnen schuilen bij een vriendelijke man en zijn alleraardigste dochtertje. Maar vooral 's nachts heeft het al zwaar geregend. Om te kamperen moeten we dus nog even wachten.
Van op de Selimpas (2410 m) tot waar we nu zijn hebben we om zo te zeggen 40 km geen trap moeten geven. Vlak na de pas reden we langs een prachtige 13de eeuwse karavanserai (stopplaats voor karavanen op de zijderoute).
Armenië is een prachtig land om in te fietsen. Weliswaar slecht wegdek en daardoor zigzaggende autobestuurders, maar wat een omgeving!
De eerste Armeense dag liep stroomopwaarts door de groene Debedvallei, die naar het einde toe versmalt tot een kloof.
Na Vanadzor kwam de eerste echte klim tot Margahovit, waar we gemengde herinneringen aan hebben. Voorbij Dilijan vonden we een schitterend onderkomen in een berghotel met zwembad.
De tunnel vanuit Dilijan richting Sevanmeer is maar 2,3 km lang, maar loopt wel 100 m omhoog en is slecht verlicht. We gingen dus over de 2110 m hoge pas langs Semyonovka, een dorp van Oudrussen. Dat is een christelijke sekte van diepgelovige brave mensen die geen vlieg kwaad doen. In de 19de eeuw werden ze uit Rusland gedeporteerd. Omdat ze veel melk en aanverwanten gebruikten worden ze molokanen genoemd (naar moloko, het Russische woord voor melk). Ze zijn gemakkelijk te herkennen: de mannen dragen oudmodische kleren en hebben lange baarden, de vrouwen veelkleurige hoofddoeken. In Armenië worden ze met rust gelaten.
In de Armeense dorpen is het armoe troef. Onvoorstelbaar in wat voor huizen gewoond wordt.
Het Sevanmeer, omgeven door besneeuwde bergen, is door zijn hoogte (1900 m) spijtig genoeg in dit seizoen nog niet te bezwemmen.
Eindelijk, na lange maanden voorbereiding, de eerste fietsdag. Zoals altijd bij het bereiken of verlaten van een grote stad waren de eerste 40 km om vlug te vergeten, pas daarna werd het geleidelijk mooier en rustiger.
Door de onweersdreiging (de eerste regen is ondertussen gevallen) zochten en vonden we een hotel in verbouwing op een boogscheut van de grens met Armenië. We liggen aan de voet van de Armeense bergen.
Het hotel is helemaal onderkomen, en meer dan een droog bed en een lauwe douche in een vieze badkamer hebben we niet.
De vliegreis, met een tussenstop van 4 u in Istanbul, was door de meegestuurde fietsen een beetje spannend. Het verleden heeft me geleerd dat daar wel eens iets kan misgaan. Dit keer verliep alles perfect. Lado (van fietswinkel Velo+, een aanrader voor wie met de fiets in Tbilisi komt) stond ons met zijn camionette op te wachten om 3 u 's ochtends.
Na enkele uren slaap in de ruimte boven de winkel staken we onze fietsen in elkaar en gingen mijn bagage ophalen bij Levan. Voor de volgende nacht verhuisden we naar het bijzonder leuke hostel Waltzing Mathilda.
